Great Barrier Reef

Na een schitterende cruise over de Whitsundays te hebben gemaakt (zie vorig verslag), vond ik het tijd worden om een nieuw avontuur te beleven. Helaas lag de Mount Everest niet in de buurt en was mijn budget niet toereikend genoeg voor een wandeling op de maan. Geen nood, die dingen blijven gewoon nog even wat langer op mijn verlanglijstje staan. Wat ik dan de afgelopen dagen heb gedaan? Wat dacht je van een duikcursus in The Great Barrier Reef!
Ik weet dat het verhaal bij tijd en wijlen een tikkie technisch en langdradig wordt, maar dat komt omdat er zoveel interessants over het duiken te melden valt. Biggs, speciaal voor jou is het deze keer toegestaan om alleen plaatjes te kijken…

Op 21 januari heb ik Airlie Beach vaarwel gezegd. Snorkelen in de Whitsundays was een spectaculaire ervaring, en ik raad nogmaals iedereen aan om deze prachtige eilandengroep te bekijken als je toevallig in de buurt bent. Als je door Australië reist, merk je pas hoe enorm groot dat land is. Op de kaart leek de afstand tussen Airlie Beach en Cairns een peulenschil, maar in werkelijkheid duurde de trip 11 uur. Ik had de nachtbus gepakt in de hoop op een paar uurtjes slaap in een comfortabele stoel. Nou vergeet dat maar. Ik verdenk de Greyhoundmaatschappij ervan de bussen speciaal voor kleine Chineesjes gebouwd te hebben, want de benen van deze lange Hollander paste er met geen mogelijkheid in. Plus het feit dat het ook niet zo relaxt is, als je je nek in vijf kronkels moet vouwen om een geschikt plekje te vinden om de ogen dicht te doen. Maar ach, dat is het leven van een arme backpacker…

De volgende dag arriveerde ik ’s ochtends vroeg in Cairns. Ik mocht pas om 13:00 inchecken, dus ben ik naar de Pro Dive duikwinkel gelopen om alvast mijn leerboek op te halen. Het leek me wel een vooruitstrevend plan om alvast wat hoofdstukken te lezen, want het boek telde maar liefst 260 pagina’s. Alleen jammer dat ik na 20 bladzijdes al met mijn hoofd op een tafeltje in slaap ben gevallen…

Op 22 Januari ben ik ’s ochtends door een busje van Pro Dive opgehaald. De eerste twee dagen zouden we theorie krijgen en een aantal oefenduiken in het naastgelegen zwembad maken. Mijn groep bestond uit 4 Kazige Nederlanders, 4 Knäckebröd Zweden, een handvol Engelsen en wat verdwaalde Australiërs. Al met al een gezellige groep, die allemaal het plan hadden om hun Paddy Open Water Diver cursus te halen. Na het behalen van de cursus is het toegestaan om duikuitrusting te huren en tot een diepte van 18 meter te duiken.
Onze duikinstructrice stelde zich voor als Jan. Je zou zeggen, een oer-Hollandse naam voor een man. Maar nee, ze kwam uit Guinness-drinkend Ierland. En zover ik kon zien, leek ze in de verste verte niet op een kerel…
Van 9:00-13:00 kregen we theorieles van Jan. Ik vond het wel weer even wennen om als een echte scholier de boeken open te slaan en aandachtig naar de juffrouw te luisteren. Het begon me dan ook al snel te duizelen toen de Engelse duiktermen me om de oren vlogen. Iemand ooit van buoyancy (drijfvermogen), ascending (stijgen) of nitrogen narcosis (teveel stikstof in je bloed) gehoord? Ik in ieder geval niet, en later bleek dat het toch vrij important was om te weten wat deze woorden betekenen…
We kregen iedere keer een film te zien en bespraken onze nieuw verworven kennis daarna klassikaal. De drie modules die we deze ochtend behandelden waren de introductie, de duikuitrusting/ademhaling en het buddysysteem.
In de pauze kwam de dokter langs voor de medische keuring. Als je lichamelijke- of geestelijke problemen had, was het namelijk niet toegestaan om deel te nemen aan de duikcursus. Zelfs als je een verkoudheidje hebt, wordt het afgeraden om te duiken. Mijn bloeddruk en hartslag waren prima in orde, en met de dikte van mijn trommelvlies was ook niets aan de hand. Toen de dokter de weegschaal tevoorschijn haalde, kreeg ik het wel een beetje benauwd. En ja hoor, hij gaf een hogere waarde aan dan de laatste keer dat ik me gewogen had. Maar ach, misschien dat het een fabrieksfoutje in de weegschaal was. Of zou het toch komen door mijn enthousiasme voor het Mc Donalds dieet dat ik fanatiek volg en mijn chronisch gebrek aan enige vorm van beweging…?

En toen was het eindelijk tijd om het zwembad in te duiken! Eerst moesten we laten zien dat we een X-aantal meter konden zwemmen en dat 10 minuten watertrappelen ook geen probleem was. Een nachtmerrie van tig jaar geleden kwam weer bovendrijven (haha), toen een jongere versie van mijn persoontje voor zijn A-diploma 2 minuten met zijn vingertjes boven water moest trappelen in zwembad ‘De Hoge Bomen’. Pfff, over onverwerkt verleden gesproken…
Oké sorry, terug naar het heden. Daarna kregen we les over hoe we onze duikuitrusting in elkaar moesten zetten, want je wilt natuurlijk wel dat je gear ook onder water naar behoren werkt.
De duikuitrusting bestaat uit een masker (gehard glas), snorkel (ademen aan de oppervlakte), vinnen (geen flippers, dat is een dolfijn), BCD (opblaasbaar vest, om te kunnen stijgen/dalen), loodgordel (om te dalen), instrumentenpaneel (diepte-, zuurstof-, en tijdsmeters), zuurstoftank (200 bar), je primaire tweede trap (om te ademen) en je tweede trap alternatieve luchtbron (als je buddy in nood is). Jep, veel verschillende dingen, dus koppie erbij houden.
De eerste ademteug onderwater ‘proeft’ vreemd. Het voelt een beetje koud aan in je keel, en ik merkte al snel dat het het beste is om rustig diep in- en uit te ademen. In het zwembad hebben we geleerd hoe je met behulp van je BCD-vest moet blijven drijven, welke metertjes je in de gaten moet houden en hoe je je buddy in nood kunt helpen. Je duikt namelijk nooit alleen, maar altijd met een maatje. Als er onderwater wat gebeurt, is er altijd iemand in de buurt die weet hoe hij je moet redden. Tenminste, het is maar te hopen dat je buddy tijdens zijn cursus een beetje heeft opgelet natuurlijk…
Omdat onderwater praten wat lastig gaat, hebben we ook een tiental handsignalen doorgenomen. Dingen als: Stop, iets niet in orde, OK, gevaar, opstijgen, afdalen, geen lucht meer en kom hier. Op zich ging dat wel goed, alleen moet je voor het OK-signaal niet je duim opsteken. Want dan denkt je maatje dat je omhoog wilt…
Verder hebben we geoefend met je masker op- en afzetten, en hoe je je zuurstof met je buddy in nood kunt delen. Bij mij ging alles op zich vrij soepeltjes, en ik vond het dan ook jammer dat de dag om 17:00 alweer was afgelopen.
’s Avonds ben ik samen met een deel van de duikgroep naar Reef Teach gegaan. Hier doceerde een zeebioloog over de complexiteit van de onderwaterwereld en hoe je een passieve relatie met de organismen die hier hun habitat hebben kunt aangaan. Of met andere woorden: welk koraal valt er in The Great Barrier Reef te zien, welke vissen zwemmen er een beetje rond en hoe zorg je ervoor dat je niet alles naar de haaien (haha) helpt. Op zich wel interessant studie materiaal, ware het niet dat ik er al een lange dag op had zitten, en ik naar mijn bedje verlangde.

De volgende dag begon met een duikexpert die uitlag kwam geven over de verschillende aspecten van vinnen, duikbrillen en snorkels. Ik heb nooit geweten dat er zoveel soorten snorkelapparatuur verkocht worden. En ook niet dat het zó verschrikkelijk duur is. Maargoed, het is dan ook geen Bart Smit kwaliteit natuurlijk.
Even later mochten we onze duikuitrusting weer aantrekken, de buddy-check doen en het zwembad in hoppen. Het moeilijkste aan duiken is om een neutraal drijfvermogen te bereiken. Je wilt niet als een olifant over het koraal heen denderen, maar ook niet als een raket naar de oppervlakte schieten. De uitdaging is om precies genoeg lucht in je BCD-vest te hebben, en rustig/diep adem te halen. Pas daarna heb je de controle om je sierlijk onderwater voort te bewegen.
Na drie uur rond gespetterd te hebben, was het tijd om naar de Pro Dive Shop te gaan. In hun winkel kon je alles wat duikuitrusting betreft vinden. Ondanks de toffe gadgets die in de vitrines uitgestald lagen, waaronder een horloge van $1500,- Dollar (*kuch* zou leuk verjaardagscadeautje zijn *kuch*), heb ik niets gekocht. Het leek me beter om eerst wat meer duikervaring te vergaren, voordat ik spulletjes ga kopen waardoor mijn bankrekening een verticale kamikazesprong zou maken.

’s Middags hebben we de laatste twee modules doorgenomen. Deze bestonden uit het berekenen van een respectabele intervaltijd tussen twee duiken, waardoor je de kans op decompressieziekte minimaliseert. De variabelen zijn de tijd en diepte onder water, en hoeveel stikstof je in je lichaam hebt opgebouwd van je vorige duiken. Ik hoef niet te vertellen dat al dit natuurkundige/wiskundige geneuzel veruit mijn minste favoriete onderdeel was.

Nadat we alle modules hadden doorlopen, was het tijd om het examen te maken. Jaah, zelfs nu ik aan de andere kant van de wereld zit, wordt ik nog door toets-opgaves achterna gezeten.
Gelukkig was het niet zo’n streng examen, want Jan liep ondertussen gewoon het klaslokaal uit. Niet dat ik gespiekt hebt, want dat is beneden mijn niveau. In feite was ik zelfs zo’n duikfanaticus, dat ik elke dag op tijd (en nuchter) naar bed ben gegaan om nog een hoofdstuk van het boek door te nemen. Bij het examen bleek ik uiteindelijk twee foutjes te hebben, beiden bij de wiskundige berekeningen die je aan de hand van een tabel moest oplossen. Blijkbaar is die bult op mijn achterhoofd geen wiskundeknobbel… Maar toch: Geslaagd!!

Er zijn van die ochtenden dat je je alarmklok het liefst met een ferme zwaai het raam uit wilt mieteren, maar je in al je onmetelijke wijsheid toch besluit om met dichtgeplakte slaapogen een poging te wagen om op te staan. Zo’n ochtend was 24 januari. Om 5:30uur ging mijn wekkertje al af, zodat ik samen met mijn duikgroep, 3 rescue-divers in opleiding en een aantal recreatieve duikers op tijd naar The Great Barrier Reef kon varen.
Om 11uur begon mijn eerste duik in de oceaan. In het begin is het natuurlijk best een beetje spannend, maar al snel genoeg voelde ik me als een ehh vis in het water. Mark was mijn buddy, die ik door die reflecterende schedel zonder haar gelukkig goed kon onderscheiden van de rest. Tijdens onze oefeningen op de bodem van The Great Barrier Reef kwam een Grey Reefshark een kijkje nemen bij ons malloten met duikbrillen op. Toch wel tof om één van de machtigste jagers van de oceaan van zo dichtbij te mogen aanschouwen.
De duik duurde ruim een half uurtje, waarna we op de boot getrakteerd werden op een lekkere doch voedzame lunch. Ik zou al snel merken dat er tijdens deze duikcursus een speciaal schema werd aangehouden: Duiken, eten, duiken, eten, duiken, eten, slapen. En dat drie dagen achterelkaar. En tot mijn verassing hadden we een superkokkin, die er steeds weer voor zorgde dat we een gezonde maaltijd tot ons konden nemen. Je kan het slechter treffen.
Na de lunch hadden we een debriefing, waarin Jan vertelde wat we goed deden, en wat onze aandacht verdiende. Ik moest er bijvoorbeeld de volgende keer voor zorgen dat ik meer lood mee nam, zodat ik minder moeite had om mijn drijfvermogen onder controle te krijgen.
Ook moesten we onze logboeken invullen, met daarin o.a. de maximale diepte die je bereikt had, hoe lang je onder water was gebleven en het tijdstip dat je uit het water kwam. Met al deze gegevens konden we m.b.v. de tabellen uitrekenen wanneer het veilig was om weer een duik te maken. Duiken en berekeningen, de één kan niet zonder de ander…

De tweede duik zag ik een Pijlstaartrog (Stingray) voorbij zwemmen. Die beesten krijgen het voor elkaar om op de één of andere manier heel majestueus voorbij te ‘zweven’. Echt een heel apart gezicht. Afgezien van die rog, was er verder weinig interessants te ontdekken, behalve een hoop zand. Eerlijk gezegd moet ik daarbij wel melden dat de duikcursus niet bedoeld was om de mooiste koraalriffen te ontdekken. De cursus was primair bedoelt om ons te leren duiken. Het was dan ook niet toegestaan om een onderwatercamera mee te brengen en wat grappige kiekjes te maken.
Na deze succesvolle tweede duik ben ik samen met twee Zweedse Knäckebrödgasten gaan snorkelen. En dat is ook geen straf, want het mooist gekleurde koraal leeft vlakbij de oppervlakte. Terwijl we over het rif zwommen, kwamen we enkele Unicorn- (hoorn op voorhoofd), Butterfly- (meteen nep-oog op hun lijf net als een vlinder) en Anemoonvissen (Nemo’s) tegen. Echt iedere keer dat je je hoofd onderwater steekt ontdek je weer iets nieuws!

’s Avonds kon ik eindelijk mijn padvinderskills testen tijdens de les over de omgang met het kompas. Jan legde uit hoe je m.b.v. het kompas in een rechte lijn zwom, en hoe je daarna weer naar je originele bestemming terug kon keren. Onderwater verdwalen is namelijk heel makkelijk, omdat je vaak niet meer dan 10 meter zicht hebt en alles op elkaar gaat lijken.
Iedereen ging rond 21:30uur al naar bed, moe van het duiken en met de intentie om de volgende dag vroeg op te staan.

Terwijl een normaal mens (uitgezonderd het tuindersvolk) het niet in zijn hoofd zou halen om op zo’n onchristelijk tijdstip op te staan, zwom ik om 7:20uur alweer op een diepte van 16 meter op de bodem van de oceaan rond. Deze keer moesten we laten zien dat we met het kompas overweg konden. Al met al geen moeilijke opgave, en de duik verliep dan ook foutloos.
Na de duik kregen we ons Brekky (Australisch voor breakfast). Uiteraard weer voedzaam en vol met de nodige vitamientjes. Als ik zo terugkijk waren dit de gezondste dagen van de afgelopen 4 maanden. Of je moet de sla op een Bigmac ook healthy noemen…
Na het ontbijt zetten we onze uitrusting in elkaar en sprongen het water weer in. Deze keer tot een diepte van 15 meter. Om te zorgen dat het stikstof op een veilige manier uit je lichaam verdwijnt, is de eerste duik van de dag namelijk altijd de diepste duik. Je mag daarna dus niet nog een stukje dieper gaan duiken, omdat dat decompressieziekte kan veroorzaken. En dat schijnt niet chill te zijn. Iets met luchtbelletjes die door je lijf gaan ronddwalen en daar de nodige schade aanrichten.
Na deze duik hadden we onze Padi Open Water Diving Course officieel gehaald. Hiep-hiep-hoera! Eindelijk een volwaardig lid van de duikcommunity.

Na de lunch hebben Mark en ik onze eerste vrije-duik gemaakt. De briefing werd deze keer gedaan door de sergeant van de boot. Die man had de bouw tussen een ‘Arnie the Terminator’ en een ‘Rambo’. Bij hem wil je echt niet met domme vragen aankomen.
Het was de bedoeling om met behulp van het kompas op 150 graden langs een Micky Mouse rotsformatie (don’t ask) te zwemmen, daarna op 0 graden naar een enorme steen die op een golfbal lijkt af te stevenen om ten slotte op 300 graden naar de boot terug te koersen. Dat lijkt misschien niet zo ingewikkeld, maar je moet wel op precies het juiste moment je kompas veranderen, anders kan het zijn dat je één van de oriënteringspunten mist om daarna hopeloos te verdwalen. Wonder boven wonder kwamen Mark en ik vlakbij de boot uit, het navigeren ging dus prima. Onderweg hebben we ook een enorme zeeschildpad koraal zien eten. Eindelijk mijn eerste kennismaking met een sea turtle onder water. Of zoals Steve Irwin zou zeggen: Crikey mate!

Na het behalen van het Padi Open Water Diving certificaat mochten we kiezen of we tijdens de trip nog een cursus wilden doen, of dat we de resterende duiken zelfstandig het water wilden inspringen. Ik koos ervoor om de Padi Adventure Diving Course te doen, zodat ik na het behalen hiervan i.p.v. 18 meter maar liefst 30 meter mocht duiken. Natuurlijk moest ik eerst wel weer een zak met dukaten op tafel leggen, maar ik heb al lang geleerd dat je leukere dingen met je geld kan doen dan het eenzaam weg te laten rotten op je bankrekening.
Rond 20:00 ’s avonds heb ik samen met mijn Adventure duikgroep een nachtduik gemaakt. Iedereen kreeg een zaklamp mee, zodat je wat meer ziet dan een eindeloze inktzwarte duisternis. Op de bodem hebben we de lichten gedimd, en dan voelt het net alsof je gewichtloos in de ruimte zweeft. Echt een hele vreemde gewaarwording. Ook deze keer moesten we weer onze kompas skills oefenen, appeltje-eitje. Na een korte onderwater tour, hebben we ons vastgeklampt aan een stok die op 5meter diepte was vastgemaakt. Om ons heen waren 4 Greytip Reefsharks op hun prooien aan het jagen. Het is absurd hoe snel die beesten zich kunnen voortbewegen. En het is enorm cool om dat in levende lijve te mogen aanschouwen. En nee, de mens staat niet op het menu van Reefsharks, het zijn puur viseters. The Great White Sharks (‘Jaws’) ben ik niet tegengekomen, maar dat komt omdat het zeewater (een whopping 30 ° Celsius) veel te warm voor hun is.

Oké, dit is de laatste keer dat ik ga klagen wat een hekel ik aan vroeg opstaan heb. Maar dit keer was Vroeg dus ook echt Vroeg. En dat schrijf ik lekker met een hoofdletter V. Om 06:20uur (!) lagen we al in het water. Deze keer heb ik een diepe duik gemaakt, ruim 26 meter. Door de druk op die diepte gaat je lichaam zich vreemd gedragen. Je voelt je namelijk een beetje aangeschoten, alsof je net 3 pinten achterovergeslagen hebt. Eigenlijk wel een vertrouwd gevoel…
De laatste duik van de trip was een fotografie-training-duik. Het was de bedoeling om een beetje te experimenteren met het maken van foto’s onder water. En ik kan jullie melden dat dat verrekte lastig is. Je moet heel dichtbij je object komen, maar ondertussen wordt je door de kracht van het water alle kanten op geslingerd. Koraal is al moeilijk te fotograferen, een vis haast onmogelijk. Ach, jullie kunnen zelf het resultaat van de kiekjes hieronder bewonderen.
Na deze laatste duik kreeg ik uit handen van duikinstructrice Jan ook mijn certificaat voor de Adventure Course uitgereikt. Jippiekajee! Nu nog een paar kieuwen en vinnen groeien en ik ben als een vis in het water…

De volgende dag (27 januari inmiddels) ben ik eerst een nieuwe Lonely Planet reisgids gaan kopen voor Nieuw Zeeland. Het is namelijk wel zo makkelijk om een klein beetje te weten waar je je ongeveer op de aardbol bevindt. En dat boek staat boordevol interessante bezienswaardigheden, wat voor dit blog wel uiterst handig is.
’s Middags ben ik met mijn duikgroep lekker gaan zwemmen in de Lagoon. Het is eigenlijk een buitenzwembad vlakbij de zee, omdat die momenteel te gevaarlijk is door de aanwezigheid van rondzwemmende kwallen en krokodillen. We hebben ons er opperbest vermaakt, totdat een kindje in het water begon te poepen. Toen was de lol er snel van af…

En waar zit die dekselse Tines nu weer? Ik zal het maar snel verklappen: Nieuw Zeeland! Natuurlijk kreeg deze kaaskopterrorist eerst weer een explosieventest, werd ik grondig gefouilleerd en moest ik zelfs de onderkant van mijn schoenen laten zien om aan te tonen dat ik geen illegale aarde meesmokkelde…
Mijn hoogtepunten van Ozzy waren Frasier Island, de Whitsundays en met stip op één mijn duikervaring in The Great Barrier Reef. Maar ik weet zeker dat er nog duizenden toffe plekken in Down Under zijn die ik niet gecheckt heb. Naar Nieuw Zeeland vlogen we over The Great Barrier Reef, wat een mooi afscheidscadeau voor me was. Australië, ik heb enorm van je prachtige natuurschoon genoten en beloof je dat ik nog wel een keertje terug kom.


Wist je dat:

The Great Barrier Reef het enige levende organisme is dat je vanuit de ruimte kunt zien…
Het zo’n 2300 km lang is…
En tussen de 600.000 en 18.000.000 jaar oud…
Het ook één van de 7 natuurlijke Wereldwonderen is...
T The Great Barrier Reef daarom ook echt great vond.

Nemo een aNEMOon vis is…
De film ‘Finding Nemo’ feitelijk gezien onjuist is…
In de film de moeder van Nemo namelijk dood gaat…
En in het dierenrijk dan de vader tot moeder zou transformeren…
Waarna kleine Nemo met zijn ex-vader (nu moeder) nieuwe kindjes zou maken…
T wel begrijpt dat dit toch wat te controversieel is voor het tere kinderzieltje.

In Australië zes verschillende soorten schildpadden in de natuur voorkomen…
Er van iedere 1000 babyschildpadjes maar 1 of 2 volwassen worden…
Ze hun adem wel voor 5 (!) uur kunnen inhouden…
T dit laatste ook geprobeerd heeft…
Maar hij na 30 seconde toch een beetje blauw begon aan te lopen.

Koraal uit poliepen bestaat…
Dit hele kleine beestjes zijn die zichzelf steeds maar weer klonen…
Een beetje zoals dr. Evil in de film Austin Power zijn eigen Mini-Me gecreëerd heeft.

Het helemaal niet leuk is om een Zeekomkommer te zijn…
Ze namelijk aan beiden uiteinde van hun lichaam een mond hebben…
Waarmee ze zand met algen eten…
Waarna ze de onverteerbare delen aan de andere kant weer uitpoepen…
Door hun andere mond dus.

Er in de oceaan een vuilnisbelt van plastic ronddrijft ter grote van Texas…
T daarom pleit voor recyclebare papieren zakken…
En het hergebruik van plastic condooms…
Of nee, toch maar niet.

T zich al twee maanden het volgende afvraagt…
Hoe het kan dat Koala’s zich over zo’n groot gebied verspreidt hebben…
Terwijl ze 20 uur per dag slapen…
En de resterende 4 uur slaperig op Eucalyptusbladeren aan het knagen zijn…
Het hen honderden jaren zou moeten kosten…
Alleen al om een grasveldje over te steken.

T dit keer zijn favoriete T-shirt uit Thailand is kwijtgeraakt…
Maar zijn tas nog redelijk zwaar is…
Doordat hij 5 kilo aan Lonely Planets, duikboeken en leesboeken meezeult.

T al een maand bezig was om een baard te kweken…
Maar dat hij van Jan de instructie had gekregen hem eraf te scheren…
Omdat zijn duikbril dan minder kans had om te lekken…
En T natuurlijk heel braaf naar haar geluisterd heeft.

Het constant erg gezellig met de duikgroep was…
T zijn duikinstructrice Jan steeds in de zeik nam…
Hij na zijn tweede duik te laat bij de debriefing aankwam….
En van haar als straf een grote lepel Vegemite moest eten…
Wat smaakt alsof je een pot zout doorslikt…
Hij daarna geen enkele keer meer te laat bij een debriefing is geweest.

Je heel makkelijk kunt zien wanneer T hondsmoe is…
Wanneer een meisje hem in een bar uitnodigt om te kijken bij een wet T-shirt contest…
Waar zij ook zelf aan meedoet…
En hij haar verteld dat hij toch liever naar zijn hostel gaat om te slapen.


Do’s and Don’ts Australië

Do: Eet een sappige kangaroesteak in een fancy restaurant.
Don’t: Laat je niet verleiden om een hap van die smerige Vegemite (smeerbaar zout) te nemen…

Do: Neem een heerlijke cruise over de Whitsundays
Don’t: Combineer een kater niet met een boottochtje. Die twee gaan gewoon niet samen…

Do: Verspil geen water. Australië heeft altijd een zoetwatertekort, neem dus 1 douche per dag.
Don’t: Vergeet dan niet een backpacker-shower te nemen: Deodorant…

Do: Laat een ruige baar groeien, dan hoor je pas echt bij de backpackersgang!
Don’t: Voor vrouwen geldt bovenstaand advies dus niet. Ik wil geen snorro’s meer zien…

Do: Geniet van iedere dag dat je aan het reizen bent!
Don’t: Ga niet zitten mokken, zelfs niet als je 8 dagen door overstromingen in een pietepeuterig dorpje vastzit en je merkt dat de schappen van de supermarkt leeg beginnen raken…

Do: Maak kennis met de altijd behulpzame Ozzys.
Don’t: Denk niet dat je ze met een drankspelletje kunt verslaan. Ze winnen. Altijd…

Do: Ga een duikcursus doen. De onderwaterwereld is namelijk adembenemend.
Don’t: Doe geen ééndaagse cruise. Geloof me, je wilt meer zien.

Do: Kajakken is altijd een reuzegezellige groepsactiviteit.
Don’t: Doe het niet in de stromende regen, terwijl de bliksem je om je oren slaat…

Do: Boek je overnachtingsplekken niet van tevoren. Het is avontuurlijker om op de bonnefooi te reizen.
Don’t: Maar dan moet je het wel aankunnen om af en toe een nacht op een tafeltje bij een willekeurige Mc Donalds vestiging te slapen…

Do: Probeer de lokale Goon uit, goedkopere alcohol is niet verkrijgbaar.
Don’t: Denk niet dat het na 7 glazen beter gaat smaken…