The Ultimate Hike

Helaas, de laatste weken van mijn mini-world-trip zijn alweer aangebroken. Maar niet getreurd, ik heb nog twee epische epistels voor jullie in petto. Dit keer alles over de lawaaiige lawine in de Franz Josef Glacier, de bruisende bierbrouwerij in Greymouth, mijn onvergetelijke twee-daagse Ironmanhike door het Keplergebergte, de ruige natuur van het Westlandgebied en uiteraard nog veel meer!

Dertien februari heb ik de gehele dag besteed aan het schrijven van mijn laatste blog. Vaak is het schrijven van een goedlopend verhaal een leuke bezigheid, maar soms staar je een lange tijd voor je uit, niet wetend waar je beginnen moet. Elke dag maak ik korte notities van interessante, grappige of spannende gebeurtenissen, waar ik iedere twee weken een inspirerend blog van probeer te breien. Daarbij orden ik de foto’s en video’s ook nog eens, netjes op datum,plaats en activiteit. En dat hele proces neemt flink wat tijd in beslag. Ja, soms begint het wel erg op huiswerk te lijken, maar naar mijn mening is het het helemaal waard. Over 10 jaar kan ik nog steeds teruglezen wat voor grandioze tijd ik hier gehad heb.
Enfin, ik had dus de hele dag achter mijn laptopje gezeten om het vorige verhaal te tikken. Saaiheid ten top. Daarom ben ik ’s avonds met Nicola uit Canada (ontmoet in de Magicbus) naar het middelpunt van Nieuw-Zeeland gewandeld. Wist ik veel dat hun ‘Middle-Earth’ op een heuvel lag, driekwartier lopen verderop. Normaal gesproken heb je daar een prachtig uitzicht over Nelson en omgeving, ware het niet dat het om 22:00uur natuurlijk stikdonker was. Uiteraard weer een geniaal idee van mister T himself…

Aah, 14 februari. Valentijnsdag. Voor sommigen de dag van romantische dinertjes bij kaarslicht in een luxe restaurant, de dag dat je partner je ‘verrast’ met een boeket bordeaux rode rozen waarvan de zoete geur je reukorgaan in extase brengt, de dag dat er een anoniem kaartje met liefdeshartjes erop onder de voordeur wordt geschoven. Afijn, niets van dit alles voor mij hoor. Het leven van een backpacker gaat niet altijd over rózen…
Ik ben deze dag met de Magicbus van Nelson verder naar het zuiden gereisd. We hadden een korte stop bij Cape Foulwind. Deze plek is vernoemd naar de verraderlijke wind waardoor Kapitein Cook met zijn Endeavour-bootje bijna gecrashed was. Tegenwoordig is de plaatselijke zeehondenkolonie (Kekeno in Maori’s) de grootste trekpleister. Ik heb een paar dozijn van die schattige beestjes kunnen waarnemen, omdat ze lekker in het zonnetje aan het bijbruinen waren.
Daarna zijn we een rondje langs de Pancake Rocks gelopen. Dankzij een combinatie van de machtige golven van de Tasman Sea en een schurende Westenwind, is er een vreemd natuurverschijnsel opgetreden. Alle zachtere steenlagen zijn geërodeerd, en alleen het harde Lijmsteen is overgebleven. De rotsen die nu nog te zien zijn, zien eruit alsof iemand honderd pannenkoeken opgestapeld heeft. Tenminste, dat maken de reisbrochures ervan. Ik had meer de indruk dat ik naar een overmaatse spekkoek aan het kijken was. Al met al, rotsen om hongerig van te worden…
En met de honger, kwam ook de dorst. Daarom ben ik in Greymouth naar de Monteith bierbrouwerij gegaan om een rondleiding door het bedrijf te krijgen. De vrouw die de rondleiding verzorgde was vergeten om haar tekst in te studeren, waardoor ik weinig van haar praatje heb meegekregen. Ook de vaten waar normaal het bier en appelcider worden gecreëerd waren leeg, dus viel er bitterweinig te zien. Maar ach, ik was er toch maar voor één ding: Bierproeven!
Na de rondleiding kregen we namelijk 6 verschillende soorten bier en een goddelijke appelcider voorgeschoteld, zodat we konden bepalen welk van dit pure vocht onze keeltjes naar meer zou doen verlangen. Of van welke je de volgende dag de minst erge kater zou hebben…
Als afsluiting mochten we 30 minuten lang ‘gratis’ biertjes atten. Samen met wat Brabanders die ik daar ontmoet had, hebben we die tap aardig leeg getrokken.
Met de hele groep zijn we daarna naar een restaurant gegaan om te dineren. Na een paar flinke pinten van Monteith’s gerstenat, ben ik samen met een van die Brabo’s de oren van de gasten gaan terroriseren door een potje karaoke te spelen. Een echte oldskool klassieker van de band Poison: Every rose has its thorn. Het is maar goed dat er geen beeld- of geluidsmateriaal is opgenomen…

De volgende dag vertrok ik alweer uit Greymouth, dieper het Nieuw-Zeelandse Westland in. Hier geen zicht op prachtige kassen in ‘De Glazen Stad’, geen lichtverontreiniging van tomatentelers in de nacht of een ‘Plukkie-al’ mentaliteit. Nee, in dit Westland liggen de wonderschone Southern Alps, het ultieme hooggebergte van NZ. Omdat het hier meer dan 200 dagen per jaar regent, wordt het ook wel gekscherend Wetland genoemd. Maar toch blijft het vreemd om als opperpatriot slash chauvinist overal de naam van je eigen stekkie tegen te komen…
Na een paar waardeloze tussenstops (‘goudzoeken’ in een pannetje gevuld met water en stenen, wat voor lamme toeristische trekpleister is dat?), kwamen we in het fraaie bergdorpje Franz Josef aan. De Maori naam is Ka Roimata o Hine Hukatere, wat vertaald kan worden als ‘tranen van het lawine meisje’. Er gaat een legende de ronde waarin een vrouw haar geliefde verloor, omdat die domoor van één van de bergtoppen gevallen was. Zij was zo verdrietig, dat haar tranen bevroren en er een gletsjer ontstond.
Franz Josef is letterlijk twee straten groot en telt zo’n 300 inwoners. Je zou het eigenlijk niet eens een dorp kunnen noemen. In de zomer arriveren er echter busladingen vol toeristen, op zoek naar een ijzige ervaring op de Franz Josef gletsjer.
’s Avonds heb ik met Nicola uit Canada een paar potjes geschaakt. Dankzij een combinatie van een astronomisch groot tactisch inzicht en een overdonderende intelligentie (*kuch* geluk *kuch*) won ik alle drie de potjes. Who dares to challenge me?

De volgende dag was ik alweer vroeg uit de veren. Ik had me namelijk opgegeven voor een full-day hike op de gletsjer.
Ruim 3000 gletsjers staan officieel in NZ genoteerd, waarvan de Franz Josef als 6e grootste te boek staat. Jaarlijks valt er 30 meter sneeuw op een enorm sneeuwveld hoog in de bergen. Dankzij de zwaartekracht van Newton schuift het naar beneden, en door de opbouwende druk ontstaat een dik pak ijs. Dit ijs glijdt door tot 300 meter boven zeeniveau, waarna het smelt en in een kolkende rivier veranderd.
Het bureau waar ik mijn trip geboekt had, zorgde voor alle benodigdheden. Van regenjacks tot wanten, en van mutsen tot stijgijzers. Deze laatste worden in het Engels ‘crampons’ genoemd, maar bij de uitleg verstond ik steeds ‘tampons’. En ik me maar afvragen waarom die tot onze noodzakelijke berguitrusting zouden moeten horen…
Ik werd in dezelfde groep ingedeeld als Mark uit Engeland, die ik de dag ervoor in de Magicbus had ontmoet. Ik blij, want het was een toffe gast die al veel wandelervaring had. Hij nog blijer, omdat ik zijn spullen in mijn backpack meesjouwde. Onze gids was een kruising tussen een bebaarde dwerg en een hobbit, echt zo’n vent die je alleen in ruige berggebieden tegenkomt. En in Middle Earth natuurlijk…
Het was een prachtige dag, met een strakblauwe lucht en een lekker zonnetje. Ideaal weer om de mooiste foto’s en filmpjes te maken. De groep moest dan ook herhaaldelijk op Mark en mij wachten, wanneer we weer eens voor de lens aan het poseren waren. Na een uurtje op de gletsjer gewandeld te hebben, hoorden we ineens een donderend geraas achter ons. Bleek dat er een aardige steenlawine van de berghelling naar beneden kwam zetten. Onze bebaarde dwerggids vond het prachtig, omdat zoiets niet iedere dag schijnt te gebeuren.
Na 4 uur lang door spleten te hebben geworsteld, smalle claustrofobische kloven te hebben getrotseerd en over ijsgolven geklauterd te hebben, bereikten we eindelijk ons hoogste punt. In feite, we waren hoger geklommen dan de gidsen met een groep toeristen in 6 jaar tijd was geweest! Gelukkig werden we beloond met een fantastisch uitzicht over de enorme ijsmassa onder ons, die zich stiekem met 1 meter per dag voort beweegt.
Ik raad aan om zeker de foto’s eventjes te checken, of zijn jullie in Nederland al dat ijs- en sneeuwgebeuren inmiddels een beetje beu geworden?

De volgende dag had ik een lange busrit van het idyllische Franz Josef naar crazy Queenstown voor de boeg. Om de dag een beetje te breken, stopten we halverwege bij Lake Matheson. Normaal gesproken kun je Mount Cook, Mount Tasman en de rest van de karakteristieke Southern Alps in het stilstaande water gespiegeld zien. Uitermate geschikt voor één van de prachtigste kiekjes die je van het Nieuw-Zeelandsche landschap kan maken. Helaas, ging die vlieger niet voor mij op. Er was teveel laaghangende bewolking, waardoor foto’s letterlijk de mist in gingen. Ach, ik koop wel een ansicht kaart ofso…
Aangekomen in Queenstown bleek dat er iets mis was gegaan met de boeking voor mijn hostel. Maar na een paar kleine traantjes en wat smeekbedes van mijn kant, bleken ze toevallig toch nog één bed over te hebben.

Queenstown staat bekend als The World Capital of Extreme Sports. Ene meneer Hackett heeft in deze regio het bungeejumping geperfectioneerd, waardoor de echte waaghalzen nu van bruggen en kliffen af kunnen springen. Ik helaas niet, omdat het gewoon veels te duur was.
Nee, ik koos er vrijwillig voor om een Ironmanhike te lopen. Een zeventig kilometer lange wandeling over het Keplergebergte. Normale mensen doen er 4 dagen over, daarom wilde ik het in twee doen. Gewoon omdat het kan…
Om zes uur heb ik de warmte van mijn bedje verlaten, om met de bus naar het dorp Te Anau af te reizen. Het begon meteen al goed. Nadat een waardeloos informatiebureau me de verkeerde richting had opgestuurd, moest ik eerst een uur om het Te Anau-meer heen lopen om bij het begin van de Keplertrack te komen. De borden gaven aan dat het 11 uur lopen naar de Iris Burn Hut was, waar ik de nacht zou doorbrengen. In theorie zou dat betekenen dat ik rond 22:00u zou aankomen, midden in het donker. Nee, deze wandeling deed ik niet voor de lol. Met deze Ironmanhike was ik van plan om mijn eigen fysieke grenzen beter te leren kennen. Een soort Shutle-run-test voor gevorderden…
Na 37km op heuvelachtig terrein te hebben gelopen, kwam ik om 18:30uur al bij de Iris Burn Hut aan. Mijn benen vonden het wel genoeg geweest, en het hielp ook niet echt mee dat ik constant door een horde steekbeesten achtervolgd werd…

De tweede dag van mijn Ironmanhike ging mijn wekker om 4:00uur af. Heel Erg Vroeg. Een half uurtje later stond ik alweer buiten om mijn weg te vervolgen. Door het idiote tijdstip waarop ik begon met wandelen, was het nog pikkedonker buiten. Gelukkig had ik mijn mijnwerkers-hoofdlamp bij me, zodat ik niet zo snel van het padje zou afraken of in een ravijn zou storten.
Jullie zullen je wel afvragen waarom ik zou vroeg begonnen was. Gedeeltelijk omdat het natuurlijk hartstikke avontuurlijk is om twee uur lang door het donker te lopen, maar gedeeltelijk ook omdat er in mijn brochure stond dat ik een wandeling van ruim 12 uur voor de boeg zou hebben. Daarbij kwam nog dat ik zo’n 1200meter moest stijgen, om op de top van Mount Luxmore te komen. Een pittige dag dus!
Terwijl ik op mijn gemakkie door het donkere bos liep, zag ik voor me plotseling twee rode ogen die me in het duister wreed aanstaarden. Dichterbij gekomen bleek het een Stoat te zijn. Dat is een soort wezel, die in vroegere tijden in NZ was geïntroduceerd om een einde aan een konijnenplaag te maken. Helaas, nu zijn er zoveel Stoats dat de Nieuw-Zeelanders van hen afwillen. Ze eten namelijk alles wat ze op hun pad tegenkomen, inclusief het nationale symbool: de Kiwi-vogel. Net toen ik hem probeerde een overheerlijke boterham met pindakaas te voeren, ging hij er vandoor. Nou, dan moet-ie lekker zelf maar op zoek gaan naar zijn eigen prakkie.
Zelf vond ik het een hele bijzondere ervaring om in het donker het Keplergebergte op te klauteren. Ieder geluidje klinkt veel intenser dan bij daglicht, en je voelt je echt één met de natuur. Ik had natuurlijk geen chloorpillen meegenomen om het water te zuiveren, dus heb ik de koude H2O schoon uit de rivier gedronken. Of klink ik nu als een echte bio-boomknuffelaar-freak…?
Boven de boomgrens aangekomen belande ik in een dichte mist, waardoor ik nog steeds maar 10 tot 15 meter voor me uit kon kijken. Helaas, ik heb dus geen mooie foto’s kunnen kieken.
De eerste mensen kwam ik pas om 9:00 tegen. Ze verklaarden me wel een beetje voor gek, toen ze hoorden dat ik al om 4:30uur aan mijn wandeling begonnen was. Crazy Dutchman…
En ja, de laatste loodjes wegen ook echt het zwaarst. Op mijn weg naar beneden kwam ik Kiwi Garry tegen, die trainde voor de Keplerchallenge. Tijdens deze wedstrijd leggen de deelnemers de Keplertrack geheel rennend af! Petje af hoor. Garry vertelde dat tijdens zijn beste jaren hij er zo’n 6 (!) uur over deed. Natuurlijk liet ik me niet kennen, en heb ik de laatste kilometers met hem meegerend. Met mijn backpack op mijn rug. Gelukkig was hij niet te beroerd om me een lift naar Te Anau te geven, waardoor ik niet meer het saaie stuk om het meer heen hoefde te lopen.
Bleek dat ik om 13:00 al mijn Ironmanhike had afgerond. En raad eens. Was ik helemaal voor niets om 4:00uur in de vroege ochtend opgestaan…
Terug in Te Anau had ik dus genoeg tijd om een paar uur mijn voetjes te masseren en een overheerlijke gehaktpie te eten. Mmm, als het aan mij ligt mag het elke dag Gehaktdag zijn!

Na deze fysieke uitdaging, heb ik het een paar dagen rustig aangedaan. Beetje uitslapen, Queenstown bekijken en een wasje draaien.
Op 22 februari kwam ik Nicola uit Canada weer tegen. Overdag hebben we een wandelingetje langs Lake Wakatipu gemaakt. Toen we terug in Queenstown kwamen, kwamen we tot de schokkende ontdekking dat er een paar serieuze aardbevingen in Christchurch waren geweest. Ik heb er zelf dus niets van gemerkt.
Na het Journaal te hebben gekeken, besloten we nog een potje te schaken. Door een vreemde maar uiterst effectieve Canadese tactiek (aanvallen met je koning), moest ik me na een uurtje gewonnen geven. Gelukkig heb ik toch nog iets van de Hoogervorsten-eer gered, omdat ik haar met een allesbeslissende pot Chinese Checkers van de kaart veegde.
’s Avonds heb ik voor de 100ste keer deze trip kale noodles met ananas uit blik gegeten. Dat voer komt me onderhand echt mijn neus uit. Echt waar, volgende keer neem ik serieus een chef-kok mee op reis.

De volgende dag, 23 februari alweer, ben ik met de Magicbus naar het Schotse Dunedin gegaan. Dunedin staat bekend om zijn overkill aan studenten, wat resumeert in een wild nachtleven.
Ikzelf heb tot nu toe alleen kort de tijd gehad om mijn backpack in mijn hostel te droppen, alvorens ik naar de Cadbury chocoladefabriek ben gegaan.
Hebben jullie Sjakie en de Chocoladefabriek gezien? Die film met een prachtige rol van Willie Wonka, gespeeld door Gene Wilder Ja? Nou, in het echt lijkt het er totaal niet op hoor. Alhoewel ik moet zeggen dat de gids in haar paarse tuinbroek verdacht veel weg had van een Oompa-Loompa...
De Cadbury fabriek in Dunedin produceert ieder jaar een whopping 4.400.000 liter gesmolten chocolade. Aardig de moeite waard dus.
Uiteraard sla ik ook deze keer de geschiedenisles niet over. De Azteken in Mexico maakten lang geleden als eerste gebruik van cacaobonen. Ze brouwden er een soort chocoladedrankje van, waarvan de hoofdbestanddelen cacao en pepers waren. De mannen dronken deze bruine substantie, omdat het tijdens lange gevechten tegen de moeheid zou helpen. Ook geloofden ze dat het hun libido in bed zou ‘versterken’. *Grijpt meteen naar een chocoladereep*.
Wij Dutchies kregen pas in 1684 een voorraad cacaobonen in handen, meegenomen uit onze Curaçao kolonie. In het begin konden alleen de rijke elite het veroorloven, maar nadat de handel in dit ‘bruine goud’ toenam, kon ook het arme pleps van een kop chocolademelk genieten.
De chocoladereep zoals we die nu kennen, is echter pas na de industrialisering ontstaan.
Maar goed, we hadden dus letterlijk een heerlijke rondleiding door het Cadbury imperium. We hebben het hele productieproces mogen bekijken, maar moesten voor de hygiëne wel netjes een haarnetje dragen. Blij dat ik geen baard meer heb, anders kwam er ook een ‘baardnetje’ aan te pas… Het indrukwekkendst vond ik hoe ze Paaseieren maakten en deze verpakten. Misschien dat Klokhuis daar nog een keer een aflevering aan kan besteden?
Speciaal voor de bezoekers hadden ze in een lege silo een verrassing voor ons. Wij daar argeloos naar binnen, komt er ineens een chocoladewaterval ter waarde van $5000,- twintig meter omlaag storten! Echt wel geinig om te zien. Alleen stond ik net een beetje te dichtbij. Die vlekken kan mams straks wel weer uit mijn kleren wassen, toch?

Over 12 dagen stap ik in Christchurch op het vliegtuig naar Nederland, maar zoals altijd heb ik nog een paar toffe dingen die ik ga doen. En uiteraard ga ik ook tijd maken voor een laatste blog, zodat jullie nog een allerallerallerlaatste keer kunnen meegenieten van mijn belevenissen in Nieuw-Zeeland.


Wist je dat:
T bij Cape Foulwind de Weka-vogel heeft gespot…
Dat de Weka een soort inheemse kip is…
Die vreemd genoeg naar eend schijnt te smaken…
T wel snapt waarom deze vogelsoort met uitsterven bedreigd wordt…
Omdat ze gewoon te lui om te vliegen zijn.

T een Magicbus-chauffeur heeft gehad die wel het jongere broertje van Emile Ratelband moest zijn…
Hij elke zin begon met: We’re doing good team, we’re great, we’re the best…
T daarop maar één ding te zeggen heeft…
Tsjakaa!!!!

De gids in de Monteith’s bierbrouwerij voor het eerst een rondleiding gaf…
Ze een beetje in zichzelf mompelde waardoor ze niet te verstaan was…
T zijn aandacht niet bij de rondleiding kon houden…
Omdat hij wist dat er na het gebruikelijke praatje hem belangrijkere zaken te wachten stonden…
Zoals appelcider proeven en bier drinken.

Er in de brouwerij een palet bier met daarop het label ‘Westland’ stond…
T zich daarop de volgende vraag stelde:…
Zijn die Hollandsche kassenbouwers en tomatentelers nu zulke populaire bierdrinkers…
Of worden die gele rakkers naar het Westlandgebied in Nieuw-Zeeland gestuurd?

De Maori veel waarde hechten aan hun Greenstones/jade edelstenen…
Ze namelijk geloven dat als je iemand zo’n sieraad cadeau doet…
Je een stukje van je ziel aan die persoon geeft…
Een beetje vergelijkbaar met Voldemort en zijn Gruzielelementen, toch?

De Franz Josef gletsjer zo’n 10 km lang is…
En dat er gezegd wordt dat een geoefende gids er 6 dagen over zou doen om de top te halen…
T denkt dat een eenarmige man in een rolstoel met twee lekke banden nog sneller zou zijn.

T het wel stoer van zichzelf vond om in korte broek en T-shirt de gletsjer te beklimmen…
Twee Zweedse blondines echter nog veel toffer waren…
Zij tijdens de lunchstop namelijk een foto-shoot op het ijs deden…
In bikini.

T twee keer bij ‘PJ’s Fish and Chips’ in Queenstown heeft gegeten…
Ze volgens hem daar de ultieme hamburger gecreëerd hebben…
Gesnipperde uitjes, verse ananas, gebakken broodjes, gesmolten kaas, gebraden bacon…
Een zelfgemaakte romige saus en het geheime ingrediënt: rode bietjes…
Oja, en het hielp ook wel dat er een 200 gram zware lap koevlees op lag.

T tijdens zijn Ironmanhike op de Keplertrack zeer weinig mensen is tegengekomen…
Hij de tweede dag hooguit 20 wandelaars heeft gezien…
Of komt dat doordat er maar weinig idioten zijn die om 4:30u beginnen met wandelen/strompelen?

Normale mensen de Keplertrack in 4 dagen lopen…
T aardig trots op zichzelf was, omdat hij het in 2 deed…
Maar dat niets vergeleken is met de mensen die meedoen aan de KeplerChallenge…
De recordhouder doet er rennend namelijk een kleine viereneenhalf uur over!

De gids in de Cadbury chocoladefabriek steeds vragen aan de bezoekers stelde…
T zo snel mogelijk probeerde om de goede antwoorden te geven…
Hij iedere keer dan namelijk een chocoladesnoepje kreeg…
Al leek het heel erg op het principe hoe men jonge puppies africht…
Als je braaf gehoorzaamt, krijg je wat lekkers.

T al heel zijn leven moeite heeft om op tijd zijn bed uit te komen…
Zijn tuindersbaas op BV. Simpel hier weleens moedeloos van werd…
De wekker van T de laatste 3 maanden bijna iedere dag al voor 7:00u afgaat…
Hij op reis wel heeft geleerd om wel snel uit zijn bed te komen…
Omdat de bus echt niet op hem zal wachten.

T na zijn Ironmanhike een nieuw hostel in Queenstown moest zoeken omdat zijn oude vol was…
Hij als een speer door de stad is gaan rennen…
En hij vijf minuten voordat de receptie sloot nog net een slaapplaats kon regelen…
Ja, dát noemen ze nou een strakke planning!

T al door een aantal mensen is uitgenodigd om de zomervakantie bij hen door te brengen…
Canada (2x), VS (Alaska en Washington State), Zweden, Duitsland en Thailand…
Ze ook allemaal een keer naar Nederland willen komen…
Om te zien hoe onze wereldberoemde klompen (clogs) gemaakt worden.