In de ban van Nieuw-Zeeland

Op een mooie zonnige dag in het jaar 1642 zeilde onze Nederlandsche held Abel Tasman met twee schepen langs een eilandengroep, op zoek naar een continent met een grote voorraad natuurlijke hulpbronnen. Waarschijnlijk vond hij het land dat hij zag niet zo indrukwekkend, want nadat hij het Nieuw-Zeeland had genoemd, voer hij weer weg. Zonder ooit een voet aan land te hebben gezet… Super dom natuurlijk, want in 1769 kwam de Britsche captain Cook langs om Nieuw-Zeeland verder te ontdekken. Toen Cook aan wal ging, probeerde hij kennis te maken met de inheemse bevolking: De Maori. De Maori vonden die blanke mensen maar niets, en doden daarop 10 van Cook’s bemanningsleden. Daarna maakten ze een warm kampvuurtje en aten de slachtoffers op. Over een vriendelijk welkom gesproken…
In de loop der jaren werd het contact tussen de inboorlingen en de Europeanen verbeterd, en kwam Nieuw-Zeeland (Aotearoa in het Maori’s) onder Brits bevel te staan.
Het nationale symbool van NZ is de Kiwi. Dit is een vleugelloze vogel die je wel een beetje met een kip kan vergelijken. De geuzennaam voor Nieuw-Zeelanders is daarom ook Kiwi’s.
Tot zover deze zeer korte geschiedenisles over Kiwiland door meester T.

Aaah, Nieuw-Zeeland. Het land waar immense bergen zich afwisselen met goudgele stranden, het land waar de ratio schapen/mensen tien tegen één is, het land van de talloze extreme sporten, het land waar iedere foto afbreuk doet aan de schoonheid van het landschap en natuurlijk het land waar de ‘Lord of the Rings’ trilogie door Peter Jackson opgenomen is.
Mijn reis begon in de stad Auckland, wat zich op het Noordereiland bevindt. Auckland heeft 1,4 miljoen inwoners, wat meteen 1/3 van de totale populatie van NZ is. Volgens mij lag mijn hostel in Chinatown, want ik heb meer Chinezen, Thai, Japanners, Koreanen en Vietnamezen gezien dan in Azië zelf…
Het was dan ook niet zo verwonderlijk dat mijn kamergenoot een Chinese student was die in NZ Engels aan het studeren was. Hij vertelde dat hij per jaar omgerekend zo’n €20.000,- aan collegegeld betaald. En wij in Nederland maar klagen dat we voor onze studie een paar grijpstuivers extra moeten gaan neerleggen i.v.m. het terugdringen van de staatsschuld. Uiteraard ben ik samen met hem bij de plaatselijke Chinees gaan eten (geen pindasaus te vinden, verdorie). Zeer interessant hoe zij aankijken tegen het China versus Tibet probleem, hun ethiek ten opzichte van het Communistische regiem en welk geloof ze van oudsher aanhangen. En ik heb meteen ook een paar woordjes Chinees geleerd: Ganbei betekent proost. Want in mijn opinie moet je in elk land wel in staat zijn om je eigen biertje te kunnen bestellen natuurlijk! Maargoed, ik zit hier niet in China, maar in Kiwi-land.

Om alle toffe plekken in NZ aan te doen, besloot ik om me ook hier per bus te verplaatsen. Als echte backpacker/Nederlander koos ik uiteraard voor de goedkoopste optie: De Magicbus. Tijdens iedere rit vertelt de buschauffeur over de geschiedenis van NZ, het landschap waar we ons op dat moment in bevinden en regelen ze de activiteiten die je wilt doen. Niet mis toch?

Zeau, en op 1 februari begon dan eindelijk mijn reis door Kiwi-land. Met de Magicbus zijn we naar Mount Eden gezoefd, een vulkanische berg met uitzicht op Auckland. Het uitzicht was weids, want die stad is qua oppervlakte even groot als metropool Los Angeles. Na een kort Kodac-momentje hebben we onze weg naar Hobbiton vervolgd.
Zoals sommige van mijn mede-geeks wel weten, speelt een deel van de Lord of the Ring trilogie zich in Hobbitstee af. Peter Jackson en zijn kornuiten hebben hier ‘De Gouw’ (The Shire) nagemaakt, waar alle Hobbits (zoals Frodo en Sam) knusjes bij elkaar wonen.
Momenteel zijn ze de set voor de nieuwe film ‘The Hobbit’ aan het voorbereiden, dus moesten we een contract ondertekenen waarin stond dat we geen beeldmateriaal zouden verspreiden. Anders zou de filmmaatschappij er wel voor zorgen dat je een paar jaar in de gevangenis klerenhangertjes mag gaan maken… Oftewel, geniet van onderstaande foto’s =).
Ik heb de heuvel-huisjes van de Hobbits gezien, net als hun brouwerij, de watermolen en Balingshoek. Natuurlijk mocht je niets aanraken, want voor de nieuwe film moet alles tip-top in orde zijn. De bankjes, schommels en hekjes waren door een aantal perfectionisten in elkaar gezet en authentiek beschilderd. Zelfs het onkruid tussen de stoeptegels was met veel zorg geplant en wordt door een aantal tuinmannen onderhouden. Jep, kosten nog moeite worden gespaard om ons straks naar de bioscoop te lokken om dit cineastische hoogstandje met een bak zoute popcorn in de hand te bewonderen. Of je download hem, dat kan natuurlijk ook…
Na dit stukje Middle Earth aanschouwd te hebben, zijn we naar Rotorua gegaan. Als je een doordringende rotte eierenlucht ruikt, weet je dat Rotorua niet ver meer is. De geur komt van de talloze zwavelbronnen en borrelende modderpoelen die in de thermische parken rondom het dorp gelegen zijn.

De volgende ochtend werd ik opgehaald om the gaan White Water Raften. Omdat er de afgelopen twee weken een enorme bak regen was gevallen, was de rivier waarop normaal geraft wordt te gevaarlijk geworden. Daarom zijn we naar een andere overmaatse sloot uitgeweken, die overigens ook behoorlijk wild was. Het was een mooie zomerse dag, een graadje of 25, en het coole, heldere water zag er aanlokkelijk uit. Halverwege zijn we dus het verfrissende water ingedoken om een beetje rond te zwemmen. Ondertussen voeren/zwommen we door het grootste aangeplante bos van het zuidelijk halfrond, wat door gevangenen in streepjespyjama’s is aangepland. Erg indrukwekkend!
Na vijf kwartier zat het raften erop, en kregen we nog een kleine BBQ-maaltijd voorgeschoteld.
Terug in de rotte eierenlucht van Rotorua ben ik door een aantal thermische parken gewandeld. Gewoon om even een vleugje van die onwelriekende geur op te snuiven en wat toeristische foto’s maken. Op zich wel grappig dat er midden op het wandelpad gewoon gloeiend heet water uit de grond kwam borrelen. Helaas had ik geen eitje bij me om te koken…

De volgende dag ben ik weer op de Magicbus gestapt om het wonderschone NZ verder te verkennen. Om 10:00uur dropte de chauffeur ons af bij de Lady Knox geiser. Eigenlijk is het een beetje een fake-neppe-façade-wannabe geiser. Ze stoppen er namelijk zeep in, zodat de toeristen iedere dag om 10:15uur een eruptie kunnen meemaken. Door de zeep mengt de laag koud water zich met de dieper gelegen laag kokend water, waarna de geiser zijn 27.000 liter tellend ondergrond reservoir 8 meter de lucht in spuit. Op zich vond ik dit ‘natuurfenomeen’ wel indrukwekkend, ware het niet dat er zo’n driehonderd toeristen met elkaar aan het worstelen waren, zodat ze het perfecte kiekje konden maken. Wat een foto-hooligans zeg…
Hierna zijn we door gereden naar het plaatsje Taupo, waar we zouden overnachten. Omdat ik nog geen adrenalinepompende activiteit had gedaan die dag, besloot ik om de grote sprong te wagen. Living on the edge, why don’t just jump over it?
Samen met een paar andere waaghalzen werd ik in een busje naar het vliegveld gebracht. Daar werd ik in een harnas gehesen en kort voorgesteld aan mijn duo-jump maat. Je springt namelijk niet in je uppie het vliegtuig uit, nee, je zit vast aan een ervaren parachutist die letterlijk de touwtjes in handen heeft.
Zonder ook maar enige uitleg werden we het vliegtuig in gedirigeerd en stegen we naar een hoogte van 12.000 voet (zo’n 4000 meter). Op dat moment moest ik wel even aan mijn verzekering denken die dit soort dingen (net als het duiken in Ozzy) niet echt goedkeurt…
En toen ging eindelijk het rolluik van het vliegtuig open. Ik moest met mijn handen mijn harnas vasthouden, de voeten over de rand slingeren en mijn hoofd achterover tegen de schouder van mijn duo-maat aanleggen. Een kort ogenblik later suisden we met 200 km/uur richting Moeder Aarde. Hé Chris, volgens mij is dat ietsiepietsie sneller dan jouw Fiat Puntootje kan, toch…?
De vrije val duurt zo’n 40 seconde, maar dat zijn wel hele mooie seconden! Fear is not a factor.
De parachute ontvouwde zich vrij onverwachts, waarna we vredig naar beneden zweefden. Dat ging wel chill zo, maar mijn duo-maat vond het blijkbaar te langzaam gaan. Hij dacht dat het daarom wel tof zou zijn om als een malle rondjes naar beneden te cirkelen om zo de G-krachten te voelen. Mijn maag vond dat een minder geslaagd idee, maar ik heb me groot gehouden hoor.
$250,- dollar armer, maar een mooie ervaring rijker, lande ik uiteindelijk veilig op de grond. Helaas heb ik geen foto’s of filmpjes van mijn parachutesprong laten maken, omdat ze er belachelijke prijzen voor vroegen. En ik wil nog meer gave activiteiten in NZ doen!

De volgende dag (4 februari) ben ik met de inmiddels befaamde Magicbus naar Waitomo gereden. In de taal van de Maori betekent Waitomo ‘water in een grot’. De Waitomo Caves zijn zo populair, omdat ze een microklimaat vormen voor de miljoenen Glowwormen die in de spelonken leven. Deze wormen spinnen een soort web, en middels een chemische reactie in hun achterwerk geven ze licht in het donker. En dat licht trekt kleine prooien zoals vliegen en muggen aan. Aardig ingenieus al zeg ik het zelf.
In mijn Lonely Planet las ik dat het Black Water Raften de publiektrekker van de omgeving was, dus dat moest ik maar eens gaan checken.
Nadat de hele groep een wetsuit had aangetrokken, kregen we van de gidsen een rubberen luchtband (tube) in onze handen geduwd en mochten we onze weg naar de caves vervolgen.
In de grot werden de lichten gedoofd, en door het luminiscerende effect van de Glowwormen lijkt het net alsof je in de openlucht naar de sterrenhemel staart. Daarna zijn we in onze banden gaan zitten en hebben we het grottenstelsel verkend. De glowwormen ‘wezen’ ons de weg, maar het was nog steeds verdraaid donker daarbinnen. Niemand durfde in het duister voorop te lopen, dus heeft deze dappere man dat maar gedaan (*geeft zichzelf een schouderklopje*). Goed dat ik een helm op mijn hoofd had zitten, want bij tijd en wijlen stootte ik mijn koppie tegen het lage plafond van de grot. Twee kleine watervallen, duizenden wormen en anderhalf uur later waren we weer bovengronds aanbeland. Jep, zulke toffe dingen zie je niet in de Limburgse mergelgrotten. Verdraaid indrukwekkend!
’s Avonds sliepen we in een dorpje dat de naam National Park had. In de winter is het een skiressort, en dus moest er, jawel, ge-après-skied worden natuurlijk!

De volgende dag was ik van plan om een mooie wandeling te maken door het National Park. Om 7:00u ’s ochtends trok ik de gordijnen open, om te bemerken dat het erg mistig en regenachtig was. Hup, meteen weer lekker terug het bedje ingedoken. Deze dag heb ik heerlijk aan me voorbij laten gaan. Een paar kaartspelletjes spelen, middagdutje doen, uit het raam naar de wolken staren, wasje draaien en via mijn Lonely Planet mijn Nieuw-Zeeland kennis upgraden. Soms is het wel eens lekker om gewoon helemaal niets te doen. Alhoewel ik klerenwassen wel als een dagtaak beschouw…

Zes februari was het dan zo ver. Om 7:15uur werd ik met een busje opgehaald, dat me om 8:00uur bij het begin van het wandelpad afdropte. Ik zou de Tongariro Alpine Crossing gaan wandelen. Dit is één van de meest geliefde wandelingen in NZ, omdat het langs drie vulkanen en een aantal mooi gekleurde thermische meren loopt. De laatste grote uitbarsting van één van die vulkanen dateert uit 1995, wat voor zo’n ding zeer recent is.
De Tongariro Alpine Crossing was 19,3 km lang, en op de bordjes stond dat je daar zo’n 8 uur over zou doen. Dat zou mooi uitkomen, want ik had precies tot 16:00 uur de tijd voordat het busje me aan de andere kant weer zou ophalen. Toch?
Niet echt, want ik wilde ondertussen ook Mt Ngauruhoe beklimmen. Dit is dé Mount Doom uit de Lord of the Rings trilogie, waar Frodo uiteindelijk de befaamde ring in gooit. En om die berg te beklimmen moest je nog eens op 2 uur extra hiken (of zoals ze het hier noemen: Tramping) rekenen…
De eerste vlakke kilometers van de Tongariro Alpine Crossing ben ik maar gaan rennen, zodat ik Mount Doom kon beklimmen en ook nog op tijd zou aankomen bij de bus. Normaal gesproken kun je de buschauffeur bellen om te melden dat je wat later komt, maarjah, deze niet-materialistische jongen had natuurlijk geen telefoon bij zich…
Wwoaaffh, de beklimming van Mount Doom was een hel. De top is stijl, er is geen pad en je loopt constant op los vulkanisch zand te banjeren. Iedere twee stappen die je omhoog zet, glijdt je één stap naar beneden. Vergelijk het met een duinpan die je op klimt. Een hele hoge duinpan wel te verstaan. Je moest ook steeds oppassen dat je niet per ongeluk een steen op je hoofd kreeg van de mensen die boven je aan het klauteren waren. Op een gegeven moment ben ik maar op handen en voeten naar boven gekropen. Hoe die arme Frodo met zijn kleine beentjes die duivelse berg beklommen heeft is me een raadsel…
Op een gegeven moment ben ik samen met Jonathan uit Israel opgetrokken. Het gaat toch makkelijker als je elkaar een beetje steunt en aanmoedigt. Tot nu toe was dit echt de zwaarste tocht uit mijn bergbeklimmingscarrière. En dat terwijl de top maar 2287meter hoog is. Wel ietsiepietsie hoger onze Limburgsche Sint Pieter steenpuist, maar toch…
Maar toen we eenmaal op de top stonden, was al het leed al snel vergeten. Gezeten aan de rand van de krater hadden we een indrukwekkend uitzicht op het Nieuw-Zeelands landschap. Na een paar coole fotootjes gemaakt te hebben, zijn Jonathan en ik over het puin naar beneden ‘geskied’. Het koste 2 uur bloed, zweet en tranen om bovenop de berg te komen, maar in binnen 10 korte minuutjes stonden we alweer veilig aan de voet van de berg. Afgezien van een koprol die ik halverwege gemaakt heb dan…
En toen moesten we onder zware tijdsdruk de rest van de route nog langs een aantal thermische meren (red crater, emerald lake en blue lakes) marcheren. Uiteindelijk is alles goedkopen en kwamen we mooi op tijd bij de bus aan. In totaal hadden we 1200 meter geklommen en 1700 meter gedaald. Toch wel een mooi resultaat voor iemand die onder de zeespiegel geboren en getogen is, hé. Maar waarom nam ik in mijn kleine rugzakje in vredesnaam een heel brood, een volle pot pindakaas en mijn Lonely Planet gids mee…

De volgende dag begon met maximale spierpijn in mijn kuiten. Maar ach, het zou een rustig dagje in de Magicbus worden, toch? Niet als het aan onze buschauffeur Young John Young (probeer dat maar eens 3x snel achter elkaar te zeggen) lag. Het was volgens hem namelijk een uitermate geschikte dag voor het WK busbowlen. Men neme 2 tennisballen, 6 kegels(zet ze neer in piramidevorm halverwege de bus), een showhost en voilá, u kunt beginnen. Om de één of andere reden werd ik gekozen om in mijn allergoedste Engels de showhost te zijn. Beetje in de microfoon brabbelen, de bowlers interviewen en ze daarna aanmoedigen. De winnaar won $60,- dollar, dus alle backpackers deden stinkend hun best. Ik gooide maar één lam kegeltje om, dus jullie begrijpen wel dat het prijzengeld niet mijn kant op ging…
Onze eindbestemming was Wellington, de hoofdstad van NZ. Daar aangekomen zag ik een glimp van een zwart geschilderd schip met een piratenvlag in de top. En omdat ik maar één zo’n schip ken, ben ik snel naar de haven gelopen om er een kijkje te nemen. En jawel hoor, het was het vlaggenschip van ‘Seashepard’, de Steve Irwin! Nu snap ik best dat jullie hier niet bijster enthousiast van worden. Waar heeft die gast het toch over? Check het Discovery-kanaal op jullie beeldbuis dan maar eens. Die lui varen tussen de harpoenschietende Japanners, om op die manier een poging te wagen de walvissen te beschermen. Ik zeg dat je dan wel lef hebt.
Tot mijn verbazing zag ik de Nederlandsche vlag wapperen op de Steve Irwin. Bleek dat ze in Nederland staan ingeschreven, hoe cool is dat! Beetje jammer was wel dat er op de achtersteven met koeienletters ‘Rotterdam’ geschreven was. Daar schrik je die Japanners niet echt mee af ofso…
’s Avonds ben ik met twee Britten en een Duitser bij de Italiaan gaan eten. Spaghetti Bolognese met als toetje chocoladetaart. Kom maar op met die vadsige calorieën!

De volgende dag ben ik met de veerpond van windy Wellington (Noordereiland) naar het pittoreske Picton (Zuidereiland) verscheept. Vanuit Picton heb ik meteen de Magische Magicbus gepakt, om naar nasty Nelson te gaan. Dit zou mijn uitgangsbasis worden om het Abel Tasman National Park te bezichtigen.

Op 10 februari ging mijn drie-daagse hike van start. Ik was van plan de Coast Track in het Abel Tasman park te lopen, één van Nieuw-Zeelands Great Walks. Pas kort geleden is dit park naar onze Nederlandsche held vernoemd, hiervoor heette het Murderers Bay. Ik kan me wel voorstellen waarom het park, met het oog op toerisme, een ander naampje heeft gekregen…
Met een backpak die zo’n 14 kilo woog (veuls te zwaar), ben ik het avontuur ingedoken. Het was een lekker rustig wandelpad, want je kan je in dit park alleen te voet of per watertaxi verplaatsen. Na een paar uren flink doormarcheren was het tijd voor een lunch aan het water. Onder een uitbundig schijnend zonnetje, besloot ik om een verfrissende duik in de Torrent rivierbeek te nemen. Jaah, hier in NZ is het water schoon genoeg om er argeloos in rond te badderen. Dat zou ik in de Naaldwijkse vaart niet aandurven…
Voorts ging de tocht langs schitterende baaien, grasgroene heuvels en lommerrijke valleien. Om 17:00uur kwam ik bij de Bark Bay hut aan. Op zich wel een fraaie hut, ware het niet dat er geen elektriciteit was, alleen een ijskoude regenwater douche en geen gelegenheid om te koken. Hmm, en ook geen dekens. De rest van de hikers hadden hun eigen knusse slaapzak meegenomen, maar daar had deze snuggere jongen eventjes niet aan gedacht…

Na een koude nacht, was ik alweer vroeg uit de veren om mijn weg naar de Awaroa hut te vervolgen. Het Abel Tasman park ligt aan zee, waardoor je sommige stukken van het pad alleen met laag getijde kunt afleggen. Of je moet het tof vinden om met 14 kilo op je rug een meer/rivier over te zwemmen… Halverwege deze zonovergoten dag, heb ik in een verlaten duinpan mijn bammetjes op gegeten en ben ik daarna er een beetje in slaap gevallen. Moet kunnen toch?
Het zou maar een korte wandeling worden, omdat ik gedwongen was om in de Awaroa hut te overnachten. Het was namelijk net hoog getijde geworden, en het pad was in een enorm meer veranderd. Tsjah, je kunt niet altijd geluk hebben hé. Of kwam het toch doordat mijn middagdutje te lang had geduurd…?

De laatste dag van mijn Great hike begon met het oversteken van het ‘meer’. Omdat het nu laag getijde was, liep ik een beetje door de blubber tussen de mosselen en krabben te banjeren. Om 13:00 kwam ik op het strand aan waar de watertaxi me zou ophalen. Na nog de plaatselijke zeehondenpopulatie gespot te hebben, was dit helaas alweer het einde van mijn 3-daagse wandeling.

Zeau, dit blog is weer lang genoeg geworden, dunkt me. Dan sluit ik hierbij af met de mededeling dat het einde van mijn mini-world-trip alweer in zicht komt. Op 8 maart kom ik jammer genoeg alweer op Schiphol aan, terug het koude Nederlandse winterweer in. Maargoed, ik heb nog ruim 3 weken om toffe dingen te doen in Nieuw-Zeeland, en daar ga ik volop van genieten!


Wist je dat:

Mount Eden een uitgedoofde vulkaan vlakbij Auckland is…
Een aantal studenten een paar jaar geleden een meesterlijke grap uitgehaald hadden…
Waarbij ze autobanden in de krater hadden gegooid en deze aangestoken…
Waardoor half Auckland dacht dat de vulkaan ging uitbarsten…
En spontaan de zee in vluchten.

Ze in Nieuw-Zeeland ook polderlandschap hebben…
De buschauffeur vroeg of ik als Dutchie me hier een beetje thuis voelde…
Zo onder zeeniveau.

Er voor de Lord of the Rings films een eikenboom in stukken gehakt is…
Ze deze op de set weer in elkaar gezet hebben…
Er daarna 250.000 (!) namaak bladeren uit Taiwan aan de boom bevestigd zijn…
Terwijl dat stuk hout maar een magere 20 seconde in de film voorgekomen is.

Het Reisgenootschap 9 man sterk was in de Lord of the Rings trilogie…
Één acteur langer dan twee meter was, en hij speelde de kleine dwerg Gimli…
Ja, en dat noemt T nou ironie.

Frodo, Sam, Merijn en Pepijn in de film Hobbitbier dronken…
T ook een glaasje heeft geprobeerd…
Maar niet snapte wat er nou zo speciaal is aan bier met maar die 1% alcohol.

Er Lord of the Rings fanatiekelingen zijn die in Hobbiton een $700,- kostende ring kopen…
Om vervolgens een helikopterritje te maken naar Mount Doom…
En de kostbare ring in de krater van de vulkaan gooien.

T nooit zo’n succes heeft met het aantrekken van wetsuits…
Hij op de één of andere manier altijd een te kleine maat aangereikt krijgt…
Waar hij met geen mogelijkheid inpast…
En hij daardoor bij het raften een nieuwe bijnaam heeft gekregen…
Cap’tain Slow.

Het raften $100,- dollar koste…
Dat erg aan de prijzige kant is voor 5 kwartier vermaak…
Het meisje achter de kassa blijkbaar zo overrompeld was door de blauwe ogen van T…
Dat hij opeens nog maar $12,- dollar hoefde te betalen.

Er vlak voor het parachutespringen een rood lampje aanging in het vliegtuig…
Wat betekent dat als je op dat moment de grote sprong waagt…
Je een grote kans hebt om een kist die dicht in de buurt vliegt te raken…
En dat schijnt zo’n kleverige troep te geven.

De Engelsen de uitdrukking ‘Dutch courage’ vrij vaak gebruiken…
T eerst dacht dat ze zijn volk erg dapper vonden…
Maar dat ze met die uitdrukking eigenlijk heel iets anders bedoelen…
Namelijk eerst een grote hoeveelheid alcohol drinken…
En dan pas de moed hebben om iets stompzinnigs te doen.

T heeft meegedaan aan WK laarsgooien…
Een Zweed die wannabe-schoen het verste wierp…
T zeker had gewonnen als het WK klompgooien geweest zou zijn.

Nieuw Zeeland een erg milieuvriendelijk land is…
Ze maar liefst 75% (!) van hun energie opwekken zonne-, wind- en waterkrachtcentrales…
En uit hun thermische bronnen natuurlijk…
Maar dan moet je die rotte eierenlucht wel voor lief nemen.

T ondertussen een aardig woordje Engels spreekt…
Hij soms uitdrukkingen gebruikt die het normale Britse volk niet eens kent…
Maar van dat Hollandse accent komt hij met geen mogelijkheid af.

T een routebeschrijving had meegepakt, mocht hij tijdens de Togariro Alpine Crossing verdwalen…
Hij in een noodgeval hier waarschijnlijk toch niets aan zou hebben…
Omdat de routebeschrijving in het Duits bleek te zijn.

T de heupgordel van zijn backpack veuls te strak had aangespannen…
Zijn linkerbovenbeen ’s avonds aanvoelde alsof er een spiertje was afgestorven…
Hij nu weet wat het nut van een goede bloedcirculatie is.

T tijdens zijn wandeling door het Abel Tasman park zijn backpack aardig zwaar vond…
Het uiteindelijk toch een beetje overbodig bleek om 6 liter water en 2 ½ broden mee te zeulen.

T in de Awaroa hut de slaap niet kon vatten…
Gedeeltelijk kwam het doordat het zo koud was dat de ijspegels bijna aan zijn neus vastvroren…
En gedeeltelijk doordat zijn buurman probeerde in het Guiness Book of Records te komen…
Met het luidste gesnurk ooit.