Have a rip of a day!

Have a rip of a day!

Zeau, waarschijnlijk zitten jullie na de decembermaand nog vol van de vettige chocoladeletters, de gebraden kerstkalkoen en de overheerlijke oliebollen. Heeft ook iedereen weer een nieuw doelenlijstje opgesteld voor het nieuwe jaar? Zo eentje die er elk jaar hetzelfde uitziet: Méér sporten, minder eten, stoppen met roken en meer tijd aan vrienden/familie besteden?
Ik heb me dit jaar echter maar één doel gesteld: Genieten van elk avontuur dat ik tijdens mijn reis beleef. Maar eerlijk gezegd is dat niet zo moeilijk, want hier aan de andere kant van de wereld gebeurt er iedere dag wel iets onverwachts.
Op het moment van schrijven zijn er 100km verderop de ergste overstromingen in 50 jaar aan de gang, waarbij ruim 200.000 mensen geëvacueerd zijn. Daarnaast is er een krokodillen alarm afgegeven, omdat die beesten zich nu ook buiten de rivieren kunnen bevinden. Maar ach, in de Steve Irwin Zoo (zie vorig verslag) heb ik geleerd hoe je die beesten het beste kunt vangen, no worries mates! Jullie hoeven je geen zorgen te maken, voor mij is het gewoon een nieuw avontuur. Hieronder een nieuw epistel van de afgelopen twee weken:

Op 25 december ben ik een wandeling door het Noosa National Park gaan maken. Dit park is iets groter dan het Prinsenbos, alleen leven hier meer beesten dan die vier eekhoorns en anderhalve kraai waar Pietje Dreumel voor hoeft te zorgen...
Zo kwam ik tijdens mijn wandeling twee Koala’s tegen, die hun territorium aan het verdedigen waren. Best een grappig gezicht als je ziet hoe lief ze eruit zien, maar klinken als een varken. Even verderop gleed er voor mijn voeten iets snel de struiken in. Misschien dat het een slang was, maar in al mijn wijsheid besloot ik om mijn hand maar niet in de bosjes te steken om dat uit te vinden. Gebeten worden door een slang staat nou niet echt op mijn To Do list…
’s avonds ben ik ondanks de regen toch een stuk op het strand gaan hardlopen. Gewoon zonder schoenen zoals de Afrikaanse renners het ook doen. En het voelde goed om weer wat actiefs te ondernemen!

De volgende dag begon heel gezellig met … spierpijn. Na het ontbijt ben ik samen met 3 Nederlandse gasten (Tim, Mark en Jacco), een Franse gozer (Cédric) en een Israëlische meid (Ozna) in een busje gestapt om naar het Gagaju Bushcamp te gaan. Het Bushcamp bestond uit een aantal tenten die ingericht waren als keuken, bioscoop en slaapzaal. Een eindje verderop stond de WC, wat eigenlijk gewoon een ordinair gat in de grond was. Lekker primitief!
Helaas regende het de hele tijd dus hebben we de dag doorgebracht met een videofilm, kaartspelletjes en poolen. ’s Avonds schoten de kikkers als ehhh, paddenstoelen uit de grond. En een hels kabaal dat die beesten kunnen maken! We sliepen de eerste nacht in een soort hangmatten, wat eigenlijk best comfortabel lag. Alleen jammer dat ik al om 05:30 uur wakker werd, omdat het omdat het toen al licht begon te worden.

De volgende ochtend begon om 8:00 uur met een ‘briefing’. We zouden met zijn zessen namelijk zonder gids zo’n 7,5 km naar het noorden kajakken. Na het ontbijt verdeelden we ons in twee groepen, waarbij ik met Tim en Cédric in een kajak terecht kwam. Helaas was de Australische Piet Paulusma ons niet goed gezind, want de regen viel met bakken uit de lucht. Daarbij kwam nog dat we tegen de stroom in peddelde, wat het er allemaal niet gemakkelijker op maakte. Vlak voordat we bij onze ‘lunch-stop’ kwamen, sloeg het noodlot toe. De kajak kapseisde, en we belanden alle drie in het water. Nadat Tim en Cédric weer in de boot waren geklommen, probeerde ook ik met een zwierige zwaai mijn plekje voorin de boot weer in te nemen. Één keer raden… Uiteraard sloegen we toen weer om. Ach, het water was lekker warm en onderhand ben ik al gewend dat ik met kanoën meer in het water lig dan in de boot. Mijn gevoel voor evenwicht en die wankele dingen schijnen gewoon niet samen te gaan…
In het dorpje hebben we ons nieuwe moet ingedronken met een paar pinten bier, alvorens we de terugweg aanvaarden. Doordat de rivier zo dicht bij zee ligt, heeft het getijde invloed op de stroming, dus moesten we wéér 7,5 km tegen de stroming in peddelen. Het werd deze keer wel erg spannend, want de storm had nu zijn hoogtepunt bereikt. Ondanks de bliksem die overal om ons heen insloeg, de striemende wind en het feit dat we moesten hozen omdat het zo hard regende, kwamen we toch veilig terug in ons Bushcamp. En ik moet eerlijk zeggen, ik heb nog nooit zo’n hilarische boottocht gemaakt. De hoeveel regen die naar beneden kwam was gewoon lachwekkend, en na 5 minuten ben je al zo doorweekt dat het allemaal niet meer uitmaakt.
’s Nachts sliepen we deze keer in kleine eenpersoonstentjes waarin alleen een dun matje lag. Ondanks dat mijn rug iedere keer protesteerde als ik me probeerde om te draaien, heb ik toch lekker geslapen. Tot 05:30, want toen werd het uiteraard weer licht…

De volgende dag ben ik samen met Cédric de Fransman in een kajak gestapt. We waren de enigen die een nieuwe tocht durfden ondernemen, want de rest had of teveel spierpijn, of ze hadden geen zin om weer nat geregend te worden. Deze keer woei de wind nog harder, waardoor we serieuze problemen hadden om onze eindbestemming te halen. Na een paar uur zwoegen bereikten we eindelijk een steiger, waar we aan land zijn gegaan. Daar hebben we geluncht onder het afdakje van een huis. En warempel, ook de wilde kangaroes waren er aan het schuilen tegen de regen. Die beesten zagen er zo hongerig uit, dat we ze stiekem stukjes brood hebben gevoerd. Eentje had zelfs een Little Joey (baby’tje) bij zich. Erg cool om ze een keer in het wild te aanschouwen!
Dankzij een gunstige wind ging de terugtocht gelukkig een stuk sneller en voor we het wisten, waren we al terug in ons kampement. Dat door de hevige regenval overstroomt was…

Na een erg koud nachtje, werd ik uiteraard alweer om 05:30 wakker. Niet echt vakantie uitslaap tijden, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Het Bushkamp was helaas alweer afgelopen, dus tijd om terug naar het hostel in Noosa te gaan. Terug naar de bewoonde wereld, terug naar een echt (stapel) bed, terug naar een warme douche. En om dat te vieren besloten Tim en ik na het avondeten wat drinkspelletjes met twee andere ‘Dutchies’ te spelen. Na een tijdje liep het helemaal uit de klauwen en tikten we in record tempo 3 pitchers Snakebite (mengel van bier, sterke drank en limonadesiroop) per persoon weg. Deze keer bleek ik de verstandigste en ben ik na dit alcoholisch festijn naar mijn bed gegaan. Een uurtje later klopte Tim op de deur, omdat hij vergeten was hoe een sleutel werkte. Hij wist ook niet meer waar hij was of hoe hij heette. Best wel hilarisch. Vreemd genoeg kwam er even later een meisje binnen gewandeld, en begon ze voor mijn neus pardoes een paringsdans op Tim uit te voeren. Ik ben toen maar even een uurtje buiten gaan rondwandelen om ze wat privacy te gunnen…

De volgende dag heb ik Tim een beetje op weg geholpen, omdat hij de bus moest nemen en zich 4(!) uur verslapen had. En hij zou ’s middags ook nog eens naar Sydney vliegen, wat zo’n beetje onhaalbaar was geworden voor hem. En om het nog erger te maken, wist hij niets meer van wat er de avond/nacht ervoor was gebeurt. Typisch een gevalletje van: Drank maakt meer stuk dan je lief is…
Na Tim uitgezwaaid te hebben, ben ik een beetje door het dorp gaan slenteren. Boodschappen doen is nog steeds geen favoriete bezigheid van me, maar af en toe moet het toch gebeuren. Ik heb me dus maar over mijn schroom heen gezet en echte Hollandse aardappelen met (winter)peen gekocht. Zo breng ik de winter toch nog een beetje naar Australië, toch?
’s Avonds heb ik Ritchy, Terry en Allison uit Engeland ontmoet. Met hen heb ik nog wat kaartspelletjes gespeeld en geouwehoerd, voordat ik ben gaan slapen.

Wooowww, en dan is het opeens alweer oudjaar. Heel leuk, maar er is hier geen oliebol te vinden in Australië! Om het oude jaar toch op een toffe manier af te sluiten, besloten Ritchy en ik een surfles te nemen. Twee uur lang werden we met een groepje door een Franse instructeur gedrillt, om de basistechnieken van het surfen onder de knie te krijgen. Uiteindelijk lukte het me om een paar goede golven zelf te pakken. Het is echt heel cool als je voelt dat je de controle hebt terwijl je op het board staat. Surfen is ‘a-serieus-big-thing’ in Australië, en het is hartstikke gaaf om deel van die traditie uit te maken. Nu nog een krokodil vangen en ik ben officieel ingeburgerd tot een Ozzy….
Het was lekker warm, dus ’s middags ben ik lekker het zwembad in gedoken. Tegen middernacht ben ik samen met mijn nieuwe Engelse vrienden + een Canadees (Tyler) naar het strand gegaan om het nieuwe jaar in te luiden.
In Australië mag er geen vuurwerk aan particulieren worden verkocht, alleen aan gemeenten. Ik denk dat in Noosa het geld op was ofso, want ik heb geen sterretje, sierpot of vuurpijl gezien. Erg schraal…

Het nieuwe jaar begon wat sneu, omdat één of andere kleptomaan mijn zwembroek verdonkeremaand had. En dus moest ik een nieuwe kopen, want de mensen stellen het hier niet echt op prijs als je in je nakie in het zwembad rond dobbert…
Stoer als ik ben, heb ik ook een Nieuwjaarsduik gedaan. Helaas, hier geen Unox knakworsten met warme chocolademelk op het strand. Maar ach, ik miste dat niet zo heel erg, want het zeewater heeft hier tenminste een aangename temperatuur. Dit jaar lekker geen kippenvel, koude rillingen of bevroren ledematen voor mij.

Back on track. De volgende dag ben ik samen met Ritchy, Terry, Allison (alle Engeland) en Tyler (Canada) met de bus naar het slaperige dorpje Rainbow Beach gegaan. Jammer genoeg kon ik geen pot met goud vinden aan het einde van de regenboog. Dat had het leven wel wat aangenamer kunnen maken, want Australië is by far het duurste land waarin ik gereisd heb.
De hele dag was het tropisch warm. Het enige wat je dan kunt doen is in zee zwemmen, bij een ventilator gaan zitten of de hele dag onder een koude douche staan. Ik heb wat TT (tafeltennis) gespeeld en gepoold (Dion, ondanks je waardevolle lessen zuig ik er nog steeds in). Omdat het ’s nachts ietsje afkoelde, ben ik een stuk op het strand gaan hardrennen. Even die beentjes strekken.

Drie januari was het gelukkig ietsje minder warm. ’s Ochtends besloten Ritchy en ik om twee boards te huren en onze surfskilla een beetje bij te schaven. Het bleek dat we ons een beetje te hoog ingeschat hadden, want de rips, curls en waves waren meer voor de professionals dan voor ons. Twee uur lang werden we door de golven het water ingesmeten, en op een gegeven moment gaat de lol er dan ook wel van af. Volgende keer toch maar nog een extra surflesje nemen…
Na het ‘surfen’ heb ik afscheid van mijn Engelse vrienden genomen, want zij moesten weer terug naar het zuiden vertrekken.
’s Middags stond er een introductie over Fraser Island op het programma. De Aboriginals noemen het K’Gari, wat paradijs betekent. Dat belooft wat! Ik had namelijk een drie-daagse-self-drive-safari geboekt waarbij je met een 4-wheel-drive dat eiland gaat verkennen.
Fraser Island is het grootste zand eiland ter wereld. Het meet zo’n 120km bij 15km. Denk maar aan Texel, maar dan zonder de strandjutters en zonder mooie asfaltwegen. Zonder asfaltwegen? Ja, Fraser Island kent in het binnenland alleen maar modderige zandpaadjes, die allesbehalve vlak zijn. Bij eb is het strand de ‘snelweg’, en als het vloed wordt moet je er als de wiedeweerga wegwezen, anders wordt je weggespoeld. Het eiland is vooral bekend door zijn Dingo (soort wilde honden) populatie. Dit ras is het puurst op Fraser.
Tijdens de self-drive-safari zouden er 4 Jeeps in colonne rijden, waarbij er alleen in de voorste auto een gids zat. In de andere auto’s mochten de toeristen zelf rijden. Tijdens de introductie vertelde een baardige Ozzy over alle gevaren en problemen die we zouden kunnen tegenkomen. We konden in het mulle zand met de Jeep over de kop slaan, in gevecht raken met Dingo’s, van kliffen af vallen of opgegeten worden door haaien. Oja, en er is geen dokter op het eiland te vinden.
Avontuurlijk? Zeker! Ruig? Uiteraard. Onbezonnen? Tuurlijk! Jep, ik had er zin in!
Nadat de introductie afgelopen was, ben ik tijdens zonsondergang samen met Taylor (Canada) een wandeling naar de Carlo Sandblow Dune gaan maken. Dit is een enorme duinpan die 120meter boven zeespiegel ligt. Geen idee hoe die er komt, maar indrukwekkend was het wel.
Wat ook indrukwekkend was, was onze kookkunst die avond. Ik heb nog nooit een pasta geproefd die zo gortdroog was, dat je het waarschijnlijk als cement kon gebruiken om een muurtje te metselen. Maajah, arme backpackers als we zijn, hebben we het voedsel toch maar naar binnen geharkt.

De volgende morgen liep mijn wekker al om 06:00 uur af. Tijd om naar Fraser Island te vertrekken! Mijn groepje bestond uit 5 Spaanse badgasten, een Duitse mejuffrouw en een Engelse chick. Met een veerpont werden we samen met onze auto’s naar het eiland getransporteerd, vanwaar we onze weg naar het schitterende lake McKenzie vervolgden. Lake McKenzie is een prachtig azuurblauw meer, met zoet water wat uit een ondergrondse bron afkomstig is. Met 9 gasten hebben we een menselijke piramide gebouwd (die foto’s heb ik helaas nog niet) en wat balspellen gespeeld. De verkoeling van dit meer was meer (haha) dan welkom, want het was weer eens een bloedhete dag.
Na een paar uur zijn we naar ons kampement gereden. We hebben onze tentjes achter een duinpan neergezet, vlak bij zee. Helaas was het verboden om in de zee te zwemmen, omdat er Great Whites (grote haaien) rondzwemmen. En die schijnen wel van een sappig mensenarmpje op zijn tijd te houden…
’s Nachts heb ik de mooiste en helderste sterrenhemel ooit gezien. Onbeschrijfelijk hoeveel lichtpuntjes je kunt waarnemen als je een uurtje naar boven kijkt. In totaal heb ik drie ‘vallende sterren’ gezien. Nu maar afwachten of mijn wensen gaan uitkomen…

De volgende dag was het mijn beurt om in de 4-wheel-drive achter het stuur plaats te nemen. Het is echt enorm gaaf om met het vehikel al slippend over het strand te scheuren! Dwars door riviertjes, over heuvels en als je even niet oplet wordt je weer geraakt door een golf die stiekem uit zee kwam. Met al die factoren probeerde ik rekening te houden, maar wat ik niet had verwacht, was het feit dat een vliegtuigje vlak voor me op het strand zou gaan landen. Hoe gek wil je het hebben?
Bij Eli Creek (bijnaam: Hangover Creek…) zijn we gestopt om een frisse duik te nemen. Dit water is zo schoon, dat je het in principe gewoon kan drinken. Ware het niet dat er 60 onwelriekende backpackers in rond zwommen…
Tijdens de lunch hebben we twee Dingo’s gezien die aan het rondscharren waren op zoek naar voedsel. Op Fraser Island is het verboden om eten laten rondslingeren, want de die beesten weten altijd wel een manier te vinden om het te pakken te krijgen. Als je eten in je tent zou bewaren, heb je grote kans om wakker te worden met een smakkende Dingo naast je die je appels opeet. En dat wil je dus niet hebben.
Na onze Dingo encounter was het tijd om de expeditie voort te zetten. Het Maheno Scheepswrak was het volgende wat op het programma stond. Dit wrak was voor de komst van de Titanic het grootste luxe cruiseschip ter wereld. In een storm is het gezonden en aangespoeld op Fraser Island. Wat rest is alleen nog het stalen framewerk dat in de branding ligt te roesten. Mooi voor een foto, maar niet bijzonder spectaculair.
Wat wel mirakels was, waren de Champagne Pools (ik bedoel een waterpoel, niet de inwoners van dat ene land die nu allemaal in camping de Molenslag in Monster wonen). Niet te enthousiast worden, het water bestaat echt niet uit het goddelijke Champagne vocht. De golven beuken op de rotsen, waardoor er in de poel een schuimkraag op het water ontstaat. Ze hadden het ook Beer Pool kunnen noemen, maar dat klinkt niet zo fancy.
Na een korte siësta sprongen we terug in de Jeep om naar Indian Head te scheuren. Helaas was er geen beweging in de auto te krijgen, dus moesten we met zeven man de auto uit het zand duwen. Ach, weer een ervaring rijker.
Toen kapitein Cook langs Fraser Island voer, stonden er op een rots vreemde mensen naar hem te kijken. Hij dacht dat het Indianen waren, en daarom noemde hij die rots Indian Head. Later zijn alle oorspronkelijke eilandbewoners vanaf Indian Head de zee in gegooid. Niet echt sociaal van de Europeanen ofso.
Indian Head is zo’n beetje het hoogste punt van Fraser Island, dus werden we bovenop getrakteerd op een weids uitzicht.
Op de terugweg naar ons kampement zijn we nog snel even Eli Creek ingesprongen om af te koelen en schoon te worden. ’s Avond hebben we rijst gegeten, maar waarschijnlijk had iemand stiekem een beetje teveel sambal door saus geroerd, want het was zo extreem pittig dat de tranen in mijn ogen stonden. Maar gewoon dapper dooreten en niets zeggen natuurlijk…

En dan is het alweer 6 januari. Is dat een bijzondere dag? Jazeker, want precies 100 dagen geleden ben ik samen met Dion deze reis begonnen! Honderd dagen weg van huis, honderd dagen voor mezelf zorgen, honderd dagen van avontuur. Stiekem ben ik toch een beetje trots op mezelf.
Het was tevens de laatste dag op Fraser Island. We hebben met zijn allen een wandeling gemaakt naar Lake Wabby. Het pad begon in het tropisch regenwoud, maar eindigde in een soort mini-Sahara. Samen met mijn Spaanse vrienden zijn we van de duinen af gaan springen, awesome dude!
Bij Lake Wabby heb ik mijn broodnodige siësta gehouden, totdat het tijd was om terug naar het vaste land te gaan.
De Fraser Island trip is echt een aanrader, mocht je je in de buurt bevinden. Ik moet daarbij wel vermelden dat we enorm veel geluk met het weer hebben gehad. Een warm zonnetje maakt het kamperen toch wel wat aangenamer. En vanaf het moment dat ik weer in mijn hostel in Rainbow Beach zit, heeft het alleen nog maar geregend.

Er is één toegangsweg naar Rainbow Beach, en die schijnt door de hevige regenval overstroomt te zijn. Ik zit nu min of meer vast en moet een nieuw plan verzinnen. Maar ik heb één ding geleerd op mijn wereldreis: Voor elk probleem is er wel een oplossing te vinden. No worries, I’ll be fine!

See ya,

T


Wist je dat:

Koala’s een prima levensstijltje hebben…
Ze namelijk 20 uur per dag slapen…
En de rest van de tijd doorbrengen met eten en paren…
Kan T zich ergens inschrijven zodat hij na zijn reïncarnatie als koala geboren wordt?

Tim tijdens de kajaktocht een enorme kikker uit het water viste…
Cédric hem daarna in de andere boot gooide…
En die lui zo schrokken dat ze bijna omsloegen…
Tim, Cédric en T zo hard moesten lachen…
Dat zijzelf ook bijna kapseisden.

Cédric en T tijdens het kajakken een meer moesten oversteken…
De wind zo sterk was…
Dat ze een half uur aan het peddelen waren…
En geen meter vooruit kwamen.

T de laatste nacht in het Gagaju Bushcamp de slaap niet kon vatten…
Hij lag namelijk te klappertanden van de kou…
Omdat hij te gierig was om een slaapzak te huren…
En misschien was het ook niet zo handig om vlak voor het slapen de Texas Chain Masacre te kijken.

T zijn telefoon maar 2 keer heeft gebruikt tijdens zijn wereldreis…
En dat apparaat het toch heeft gewaagd om de geest te geven…
T via deze weg ‘Sorry’ wil zeggen tegen Chris…
Omdat het eigenlijk zijn mobieltje was.

Tim zich na zijn nachtelijk avontuurtje een beetje verslapen had…
Hij namelijk zijn bus om 08:00 had moeten nemen…
Maar uiteindelijk om 12:00 wakker werd…
Terwijl hij om 17:00 op het vliegveld moest zijn om naar Sydney te vliegen.

Tijdens oudjaar de zwembroek van T gestolen is…
Hij daardoor een nieuwe is gaan kopen…
Waarin ‘heel toevallig’ een bieropener zat…
Misschien dat het ooit van pas kan komen.

T weet wat het is om wagenziek te zijn…
En dat hij zich na een ritje in de achtbaan ook niet zo goed voelt…
Maar dat hij tijdens het surfen zeeziek werd…
Is toch wel heel zielig.

T zich tegenwoordig niet snel meer schaamt…
Maar dat het toch knap lullig was…
Toen Tayler en hij voor $4,- boodschappen hadden gedaan…
En ze er bij de kassa achterkwamen dat ze beiden hun portemonnees vergeten waren.

Tijdens de safari op Fraser Island er meer gaten in de weg zaten dan in een gatenkaas…
Achterin iedereen alle kanten op geslingerd werd…
T toch wel blij is dat hij wat spek op zijn achterwerk heeft gekweekt…
Zijn Mc-Donalds dieet dus toch nog ergens goed voor is.

Het echt nog wel meevalt met de hoeveelheid alcohol die T drinkt…
Een paar Ieren hadden op Fraser Island namelijk te diep in het glaasje gekeken…
En besloten om met een lege koelbox (Joost mag weten waarom) een wandeling te maken…
De volgende dag bleek dat ze op het strand hadden moeten overnachten…
Omdat ze de weg niet meer terug konden vinden…
Terwijl 100 meter verderop hun tentje stond.

T diep in zijn hart een echte Spanjaard is…
Ze houden van lekker eten…
Komen overal te laat…
En als je je een beetje moe voelt…
Ga je gewoon een siësta houden.

Je vanaf Indian Head loodrecht de zee in kan kijken…
Je in principe dan pijlstaartroggen, zeeschildpadden, dolfijnen en Great Whites (haaien) kan zien…
Maar het water door de regenval groen was gekleurd…
En dit prachtige dierenrijk onder water voor T dus letterlijk in het water viel.

T zich vlakbij het gebied bevindt waar de ergste overstromingen in 50 jaar plaatsvinden...
Alle wegen op dit moment naar het noorden afgesloten zijn…
Hij alleen naar het noorden kan per vliegtuig, veerboot of kano…
Maar gezien zijn kajak verleden dat laatste waarschijnlijk niet zo’n goed plan is.