Crikey mate!

Crikey mate!

Zeau, jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier is hij dan weer. Een kakelvers verslag vanaf de andere kant van de wereld. In al mijn wijsheid heb ik besloten om vanaf nu één keer in de twee weken een blog online te zetten, anders gaat het schrijven teveel op ‘huiswerk’ lijken. En ik was net blij dat ik van die ellende af was…

Op 12 december ben ik van Coffs Harbour met de Greyhoundbus naar Byron Bay gegaan. Byron Bay is het beste te omschrijven als het ‘Mekka’ voor surfdudes, feestbeesten en hippies-for-a-day. Een soort Lloret del Mar (Spanje), maar dan met uitgestrekte stranden, prachtige natuur en een No-Worries-sfeer. Oké, eigenlijk is de enige gelijkenis met dat plaatsje in Spanje dat je in Byron Bay ook Nederlanders tegenkomt. En een overkill aan Duitsers natuurlijk…
Het verwonderde me dan ook niet dat ik in mijn hostel meteen een Fries tegenkwam. Hij (Kjelt) vertelde dat-ie samen met een Nederlandse meid aan het rondreizen was door Australië. Bleek dat zij (Ellen) net als ik uit het Westland kwam en zelfs mijn zus van de scouting kende. Probeer je een keer weg te komen van al dat tuindersvolk, blijven ze toch gewoon maar overal opduiken…
’s Avonds hebben Kjelt, Ellen, Mellanie (Ozzy) en ik heel wat potjes UNO gespeeld. Helaas verloor ik alle potjes. Zal we komen doordat ik mijn haaientandketting uit Fiji verloren ben…

De volgende dag begon met een stralende zon. Daarom besloten we om een mountainbike te pakken en naar Broken Heads te fietsen. Mede dankzij een fiets die niet wilde schakelen, het teveel dineren in de Mc-Donalds en de vele heuvels, voelde ik al snel mijn kuiten verzuren. Maar ach, ff op de tandjes bijten en door stoempen maar. En het was het waard! Bij Broken Heads konden we genieten van een heerlijk wilde zee en een desolaat strand. Alleen jammer dat ik me (weer) was vergeten goed in te smeren met zonnebrand…
Terug in het hostel heb ik wat Vodka’s weggetikt met een Nieuw Zeelandse leraar die iedere vrouw die langskwam probeerde te versieren. Toen ik bemerkte dat zijn pogingen bleven falen, ben ik maar met zes ‘Dutchies’ uit gegaan. Eerst even naar een bar om een paar pinten te kantelen, alvorens we naar de Cheeky Monkeys zijn gegaan. Dit is de foutste club van heel Byron Bay. Iedereen danste er op tafels, lalde met de muziek mee en poogde zijn laatste overgebleven hersencellen kapot te drinken.
Na het feest kwam ik een eettentje tegen die AbraKEBABra heette. En aan zo’n naam kan ik gewoon geen weerstand bieden, dus ben ik er neergestreken om een hapje te eten. Jep, het was weer een top avond! Maarre, waar was mijn hostel ook alweer…

De volgende ochtend heb ik heerlijk uitgeslapen. Na zo’n wild nachtje had ik dat wel verdient, dunkt me. ’s Middags was het weer tijd om UNO te spelen, ditmaal met drie Engelse gasten. Na een paar potjes besloten we om boodschappen te doen en daarna gezamenlijk avondeten te maken. Dat leek me wel een goed plan, want na ruim twee maanden op reis te zijn geweest, had ik nog geen enkele keer gekookt. Dus wij naar de supermarkt gegaan en alle groenten, pasta en saus voor onze spaghetti bolognese gekocht. En omdat we allemaal wat hongerig waren, hadden we ook maar meteen een kilo gehakt meegenomen. Achteraf bleek dat wat te voorbarig, want we kregen ons eten met geen mogelijkheid op.
Na het eten werd het bier tevoorschijn gehaald, en hebben we wat drankspelletjes met een aantal Ozzy’s gespeeld. Op een gegeven moment gingen de Ozzy’s weg, en ben ik met de Engelsen gaan stappen. Bij één bar zouden we een gratis drankje krijgen, en dat vonden we wel wat. Terwijl we rustig in een hoekje van ons drankje zaten te genieten, kwamen er opeens mannen in leren pakken en vrouwen in politie-uniformpjes aan, de bar binnengelopen. En toen kregen we snel genoeg in de gaten dat we in een gaybar zaten… Later kwam ik nog de ‘Dutchies’ van de avond ervoor tegen, dus ben ik met hen toch maar weer de Cheeky Monkeys ingedoken.

De volgende dag kwam ik Hendrick de Duitser in mijn hostel tegen, en zijn we een wandeling gaan maken. Ik was nog steeds verbrand, dus liet ik hem lekker de rugzak maar dragen. Delegeren moet je leren, nietwaar? We zijn naar het meest oostelijke punt van Australië gelopen, wat met een wel heel karig bordje werd aangegeven. Toen we verderop een vuurtoren bereikten, zagen we diep beneden in de oceaan nog zeeschildpadden zwemmen. Of eigenlijk zagen we alleen de bruine contouren van deze dieren, die rustig een beetje in het water ronddobberden. Voorts zijn we nog wat gekko’s (hagedissen/salamanders), Bush Turkeys (kalkoenen) en Kookaburra’s (lachende vogel) tegen gekomen. Maar na kerst zullen er wel wat minder Bush Turkeys over zijn…
Voor ’s avonds hadden Hendrick en ik in gedachten om kippensoep te maken. Dat zou toch niet zo moeilijk te maken zijn? Voor ons blijkbaar wel. Want als je 1 liter water gebruikt i.p.v. 100 milliliter, wordt het me toch een waterig zooitje. Daarom hebben we maar alle soepzakjes en een half blik peperkruiden erbij gegooid om het wat smaakvoller te maken. Eindresultaat: een heerschend soepje! ’s Nachts zijn we met een groepje naar het strand gegaan, omdat we hadden gehoord dat een paar lieden overdag met zand aan het knoeien waren geweest. Ze hadden een zandsculptuur gemaakt in de vorm van een draak. En als dat nog niet indrukwekkend genoeg, kwam er nog vuur uit zijn neusgaten ook! Awesome dude!

Bij het ochtendgloren was het tijd om het Byron Bay paradijs te verlaten. Na een tijdje in kleine dorpjes vertoefd te hebben, was het nu weer aan de beurt van een grote stad. Brisbane is namelijk de derde grootste stad van Australië, en op dit moment zelfs de snelst groeiende.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik erg aan de hordes mensen, het razende verkeer en de torenhoge flats moest wennen. Wat een drukte en lawaai, zeg.
Ze noemen het de Sunshine Coast, maar ironisch genoeg regende het pijpenstelen toen ik aankwam. Niet erg hoopgevend. Ik ben meteen maar een nieuwe Lonely Planet reisgids gaan zoeken, omdat ik mijn vorige ergens in een hostel had laten liggen. Nu zal ik dus niet meer verdwalen… Hoop ik.
Bij het avondeten kwam ik in gesprek met een Zwitserse meid die toevallig ook ergotherapie had gestudeerd. Ik was de eerste ergotherapeut die ze tijdens haar reis tegenkwam, en ja, toen moest ik opeens gaan vertellen wat ik allemaal op mijn studie geleerd had. Gelukkig heb ik van de schoollessen nog wel wat opgestoken, dus sloeg ik geen flater.
Terwijl ik ’s nachts sliep, barste buiten het natuurgeweld los. In een paar uurtjes storm werden er 35.000 (!) bliksemflitsen geteld, gingen er 200 elektriciteitsmasten tegen de grond en kwamen 34.000 mensen zonder stroom te zitten. Het scheen de ergste storm in Brisbane sinds jaren te zijn, maar ik heb er zelf dus niet zoveel van meegemaakt.

Terwijl jullie op 17 december witte sneeuwpoppen aan het maken waren en warme chocolademelk bij een knapperend haardvuurtje dronken, bereikten we in Brisbane tropische temperaturen. Om de zinderende hitte te ontvluchten, heb ik mijn toevlucht in een (gratis) museum gezocht. Met airco uiteraard. Het was nogal een chaotisch museum. Er waren random opgezette dieren, skeletten van dinosauriërs, antieke vervoersmiddelen en andere oude troep neergezet. Ondanks de wervelende chaos, heb ik me er opperbest vermaakt. Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben ben ik namelijk verzot op kleine, onbetekende weetjes.
’s Avonds ben ik met twee Nederlanders en een gozer uit Saudie Arabië uitgegaan. Met de trein zijn we naar het centrum gereden, om daar te proberen een club binnen te komen. Te proberen ja, want ik kwam er in korte broek en op slippers niet in. Iets met kledingvoorschriften. Daarom hebben we de trein maar teruggenomen, alá het RET beleid in Nederland. Zonder te betalen dus…

Ik ben echt al een oude man aan het worden, want die nacht heb ik 12 uur achter elkaar geslapen. Het was al ruimschoots middag toen ik wakker werd, en ik besloot om nóg maar een keertje naar het museum terug te gaan. Ik had de bovenverdieping namelijk nog niet goed bekeken. Deze compositie ging over Australische symbolen zoals de kangaroe,de BillaBongs, surfen en hun nationale vlag.
De Australische vlag bestaat uit de Union Jack (de Engelse vlag) in de linkerbovenhoek, met een ster eronder. Elke punt van die ster staat voor een land van de Commonwealth (Gemene Besten) landen. Rechts onderaan vind je nog de Southern Cross, een sterrenformatie die alleen ten zuiden van de evenaar waargenomen kan worden. Ja, ze hebben aardig hun best gedaan om een toffe vlag te ontwerpen! De Nederlandse vlag is maar saai rood (staat voor het volk), wit (de geestelijken) en blauw (de adel). Maar chauvinistisch als ik ben, blijft voor mij het mooiste vaandel natuurlijk de prachtig groen/witte Westlandse vlag in de vorm van de kassen. Vingers in de lucht graag van de mensen die dit allemaal al wisten…
Na het museum ben ik een ommetje door een stadspark gaan lopen. Terstond kwam een Ier met zijn doedelzak een liedje voor me spelen. Voor geld natuurlijk. Blijkbaar was ik een erg goed (betalend) publiek, want even later kwam er ook een Ozzy aangelopen die Creep van Poison voor me op zijn gitaar begon te tokkelen. Hij kon alleen nog wel wat zanglesjes gebruiken, en dan druk ik me nog zacht uit…

Na twee volle dagen in Brisbane vertoefd te hebben, vond ik het tijd om de rust in Mooloolaba op te zoeken. Door een klein foutje stapte ik helaas in het verkeerde dorp uit, waardoor ik een half uurtje moest lopen naar mijn hostel. In de stromende regen.
Omdat ik de laatste dagen aardig gefeest had, was mijn plan om even een paar dagen op adem te komen. Maar toen ik op mijn verdieping in mijn hostel aankwam, zag ik al dat er van een nachtrust niet veel zou komen. Om 14:00 waren een groep Ieren/Engelsen namelijk al dronken van de Goon en zongen luidkeels hun volksliederen. Gelukkig ontmoete ik al snel twee Duitsers die nog wel nuchter waren, waarmee ik de halve avond gekaart heb.

De volgende ochtend heb ik toch maar om een kamer op een andere verdieping gevraagd, want van een kleine 4 uurtjes slaap wordt niemand gelukkig. Waar ik wel gelukkig van werd, was het feit dat ik deze dag naar de Steve Irwin Zoo ging!
De bus arriveerde een uurtje te laat, maar dat kon de pret niet drukken. Ik ben samen met Owen (Engelse gast die ik in de bushalte ontmoette) de hele dag opgetrokken. Het bleek zelfs dat hij op dezelfde verdieping in het hostel sliep als ik.
Zoals de meesten van jullie wel weten, was wijlen Steve Irwin de enige echte ‘Crocodile Hunter’. Hij ving vele gewonde ‘crocs’ om ze later weer in de natuur uit te zetten. Op Discovery laten ze soms zijn documentaires nog zien. Één van de redenen waarom ik graag naar deze dierentuin wilde, was omdat Steve stiekem toch altijd mijn held is gebleven. Ik bedoel, wie anders zou er tussen wilde krokodillen baantjes durven trekken?
In de Zoo hebben we in het ‘Crocoseum’ shows meegemaakt met slangen, crocs en tijgers. Het is echt een heel gaaf gezicht als zo’n krokodil razendsnel uit het water ‘springt’ om een stuk vlees in de handen van één van de oppassers te verorberen. Sowieso zijn het heerschende beesten, want zij zijn één van de weinigen die sinds het dinosauriërtijdperk nog steeds leven.
Daarnaast hebben we de kangaroos eten gegeven, maar dat draaide op een faal uit. Die beesten waren namelijk zo lui dat je het eten bijna bij hen naar binnen moest duwen. Voorts hebben we ook nog de oudste schildpad ter wereld gezien, die ff een sprintje trok (zie filmpje) om zijn liefje een kusje te geven.
Dit is tot nu toe echt de beste dierentuin die ik ooit bezocht heb. Ze voeren er toffe shows op, de dieren hebben een enorme zee aan ruimte en op elke hoek kom je wel een avontuur van de legendarische Steve Irwin tegen. Crikey mate!

De volgende dag heb ik samen met Owen op de Mooloolaba rivier gekanood. En nee, deze keer ben ik niet omgevallen. Wel nat geworden, want één of andere slimmerik had gaten in de onderkant van de kano geboord, zogenaamd om de stabiliteit te bevorderen…
Het werd een sportief dagje, want ’s middags hebben we op het strand hard gelopen. Op zich ging het best gemakkelijk, alleen jammer dat ik 4 dagen later nog steeds spierpijn heb.

Op 22 december ben ik naar Noosa Heads vertrokken. Helaas regende het en was de Greyhoundbus een uur te laat, waardoor ik aardig nat was geworden. Het hostel in Noosa is lekker relaxed, en ik heb hier dan ook al snel nieuwe vrienden gemaakt. Gisteravond ben ik met één van hen naar de bioscoop geweest om Harry Potter 7 te bekijken. Op zich wel een kek filmpje, alleen miste ik de epische toverstaf gevechten. Wingardium Leviosa!
Ik ben alleen een beetje bang om zo meteen te gaan slapen. Ik slaap namelijk in het bovenste stapelbed, en er is geen hekje voor de zijkant. Als ik me dus één keer omdraai, lig ik met mijn snufferd twee meter lager op de vloer. Ach, we zullen wel zien hoe dat gaat.


Wist je dat:
T sommige culturen nog steeds niet begrijpt…
Want waarom heeft iedere mannelijke Japanner een föhn bij zich…
Terwijl ze stekeltjes hebben.

T een aardig zweetdruppeltje heeft verloren op de mountainbike in Byron Bay…
Het heuvelopwaarts namelijk aardig doortrappen was…
Doordat zijn fiets niet wilde schakelen…
En hij op de zwaarste versnelling stond.

T weet dat het in de mode is om slank te zijn…
En dat ook mannen daar aan meedoen…
Maar om nu net als de halve bevolking hier in Skinny Jeans rond te banjeren…
Zodat het lijkt alsof je benen net zo dik zijn als de staf van Harry Potter…
Dat gaat hem net iets te ver.

T een spaghetti eetwedstrijd hield met zijn Engelse vrienden in Byron Bay…
Iedereen zijn bord zo belachelijk vol opgeschept had…
Dat maar één Engelse gozer het opkreeg…
En prompt naar de WC spurtte.

Uitgaan met dronken Ozzy’s niet altijd een slim idee is…
Ze namelijk in een club in Byron Bay op de tafels gingen dansen…
Waardoor zij en T door de uitsmijter uit de bar werden uitgegooid.

De tofste vogels in Australië de Kookaburra’s zijn…
Ze ook wel de lachende vogel worden genoemd…
Omdat het geluid dat ze produceren als het lachen van een mens klinkt…
Deze vogel trouwens ook in Nederland voorkomt…
In Avifauna.

T maar niet naar het plaatsje Nimbin is gegaan…
Er daar alleen maar hippies leven…
Ze daar beroemd zijn om de enorme hoeveelheid weed die ze gebruiken…
Het eigenlijk net ‘little Amsterdam’ is.

Brisbane een uitgebreid openbaar vervoer netwerk heeft…
T op een brug wel een stuk of 16 bussen achter elkaar in de file zag staan…
Ze waarschijnlijk allemaal te laat waren…
Er namelijk Veolia op de zijkant stond.

De Zwitserse ergotherapeute vertelde dat haar broer in een rolstoel zat…
En dat hij vorig jaar een monstertocht had gemaakt langs de rivier de Donau…
Duizend (!) kilometer rolstoelen in één maandje tijd…
Respect!

Het slapen in een dorm (kamer met meerdere stapelbedden) soms onmogelijk is…
Er is namelijk altijd minstens één iemand die…
Met zijn gesnurk het halve Staelduinse bos probeert om te zagen.

T heel wat nieuwe kennis heeft opgedaan in het museum in Brisbane…
Zoals dat de naam ‘Bikini’ door een Fransman in 1946 bedacht is…
Toen hij vrouwen in vreemde badpakken naar een nucleaire test zag kijken…
Op het eiland Bikini Atoll…
Ja, T had het best naar zijn zin in dat museum.

T dacht dat hij wel iets van de natuur snapte…
Hij werkt namelijk in de bloemen bij BV. Simpel…
En soms ook bij zijn oom op de boerderij…
Maar wat hij in een park in Brisbane zag, deed hem versteld staan…
Wie kan hem vertellen sinds wanneer aardappelen aan een boom groeien?

T eindelijk een paar grote hagedissen in de dierentuin kon fotograferen…
Ze gewoon aan het chillen waren op het pad waar Owen en hij op liepen…
Bij navraag bleek dat de hagedissen niet ontsnapt waren…
Maar dat de dierentuin schijnbaar hun ‘natuurlijke habitat’ was.

Australië de enige plek is waar kamelen nog in het wild leven…
Ze die beesten momenteel transporteren naar Saudie Arabië…
Het land waar ze oorspronkelijk vandaan komen.

T oog in oog heeft gestaan met de giftigste slang ter wereld…
Deze slang hem probeerde te bijten…
Maar T totaal niet bang was…
Omdat er een dikke glasplaat tussen zat.