Down Under
Door: Tines
Blijf op de hoogte en volg Martijn
12 December 2010 | Australië, Sydney
Down Under
Na een turbulent vliegtuigritje, was het in Sydney tijd om afscheid van mijn trouwe reismaatje te nemen. Twee maanden heb ik mr. D aan mijn zijde gehad. Van de Big Standing Buddha in Thailand tot gokken in Las Vegas, en van snorkelen met haaien in Fiji tot wandelen door de Grand Canyon, we hebben het allemaal samen gedaan. Maar na een innig afscheid (*snik, huilie, snik*), was het uiteindelijk toch tijd voor mij om op mijn eigen benen te leren staan. En hoe kun je dat beter leren dan met je backpack op je rug te reizen door het prachtige Down Under, oftewel Australië!
Mijn trip begon in Sydney, waar 43.000 jaar geleden de Aboriginals al leefden. Lekker een beetje jagen, boombladeren verzamelen en didgeridoo spelen. Daar kwam verandering in toen wij Europeanen in 1788 om de hoek kwamen kijken en hen van hun land verdreven. Rond 1850 werd er goud in de heuvels van Sydney ontdekt, waardoor de bevolking exponentieel toenam. Maargoed, dat is allemaal lang geleden. Waarschijnlijk kennen jullie Sydney vooral van de Olympische spelen in 2000, omdat Pieter van den Hoogenband toen alle toffe medailles wegkaapte.
De eerste stap was het BASE-hostel te vinden wat ik van tevoren had geboekt. Mijn klassieke methode om altijd naar het noorden te lopen, in de hoop dat ik toevallig in de juiste straat zou belanden, faalde kansloos. Blijkbaar is Sydney toch wat groter dan Naaldwijk, en kom je niet via iedere weg in de dorpskern uit. Ach, ik had de tijd, en na een paar omzwervingen had ik mijn overnachtingplaats toch nog gevonden. In mijn dorm (kamer met zo’n 10 bedden) sprak ik met een Ier die al een paar dagen in Sydney leefde. Tenminste ‘leefde’, hij had serieus maar $5,- te besteden. Blijkbaar had hij aan zijn dagelijkse portie zuurstof genoeg…
’s Nachts ben ik met hem naar de mooi verlichte Townhall, OperaHouse en Sydneys Harbour Bridge geweest. Net toen we alle foto’s hadden gemaakt, begonnen het toch een partijtje te regenen! Dus we zijn sneller dan Usain Bolt teruggerend. In ons hostel stond ons nog meer nattigheid te wachten, want daar begon net een Wet T-shirt Contest. Ja, het leven kan soms prachtig zijn…
De volgende dag besloot ik om Sydney zelf eens te verkennen. Er stond in mijn Lonely Planet reisgids namelijk een toffe tocht die echt de moeite waard scheen te zijn. Ik begon bij het Anzac memorial, wat een monument is voor de militairen uit New South Wales (NSW) die in de Eerste Wereldoorlog gevochten hebben. Bij de bouw van het memorial was besloten dat er voor iedere militair een ster aan het plafond bevestigd zou worden. De man die dit deed had na dat karwijtje waarschijnlijk wel een stijve nek, want hij mocht er maar liefst 120.000 opplakken. Na de sterren even nauwkeurig geteld te hebben, ben ik door de Royal Botanic Gardens gelopen. Hier hingen honderden vleermuizen (vliegende honden/Flying Foxes voor de liefhebber) lekker in hun bomen te chillen. Af en toe vloog er eentje weg om een snack te scoren, maar de meesten bleven onverstoorbaar slapen.
In het park was ook een hoekje ingericht als ‘Tropische tuin’. Daar stonden wat kekke bloemen en er vlogen papegaaien rond.
Daarna ben ik langs het OperaHouse gelopen, wat op zich wel een opvallende structuur heeft. Er gaan geruchten dat de ontwerper zich heeft laten inspireren door slangen, Maya Tempels en parende schildpadden. Vooral dat laatste vond ik dan wel weer interessant…
Toevallig liep ik ook ‘The Rocks’ binnen. Hier zijn de eerste Europeanen in Sydney aan land gekomen, maar daar was nu niet veel meer van zien. Als toetje heb ik het Sydneys observatory museum bezocht, om letterlijk mijn ruimtelijke inzicht te vergroten.
Op 3 december ben ik bepakt en bezakt op de trein naar de Blue Mountains gestapt. Ik had verwacht dat de spoorwegmaatschappij in Australië modern zou zijn. Mijn broek zakte dan ook bijkans af toen ik zag dat de stationschef na iedere trein houten bordjes omdraaide, zodat de passagiers wisten hoe laat de volgende trein zou komen. Zelfs de NS maakt tegenwoordig al gebruik van digitale borden, al is het wel jammer dat zij er steeds ‘vertraging’ bij zetten…
In het plaatsje Katoomba ben ik uitgestapt, om opnieuw mijn altijd-naar-het-noorden-lopen tactiek te gebruiken. En waarempel, aan het einde van de straat vond ik nog een knus hostel ook. Eentje met een keuken, gratis internet, lounche banken en een knapperend haardvuur. In mijn slaapzaal zag ik één tweepersoons stapelbed staan, dus daar heb ik meteen maar mijn nestje gebouwd. In die kamer ontmoette ik ook een Frans meisje die vertelde dat ze op een boerderij met ‘Osous’ ging werken. En ik ken veel dieren, maar van een ‘Osous’ had ik nog nooit gehoord. Na 10 minuten kwam ik erachter dat ze horses, oftewel paarden bedoelde. Ik heb haar maar niet verteld dat mijn achternaam Hoogervorst is, bang dat ze zich dan in haar tong zou verslikken bij het uitspreken ervan…
Na dit gezellige onderonsje ben ik naar het Visitorscentre gelopen. De Blue Mountains zijn voornamelijk bekend door de uitgestrekte valleien die je ziet wanneer je langs de kliffen loopt. Zo’n 14.000 jaar geleden banjerden de Aboriginals er al in hun berenvelletje rond, maar tegenwoordig zijn het vooral de 3.000.000 toeristen die het gebied bevolken. Overigens zijn de Blue Mountains als beschermd natuurgebied door de Unesco aangemerkt. De bekendste rotsformatie zijn de Three Sisters. Deze staan toevallig vlakbij het Visitorscentre, dus ben ik bij hen meteen maar een kijkje gaan nemen. Helaas zaten ze verstopt in een sluier van regen en mist.
De volgende dag ben ik een lange wandeling door de Blue Mountains gaan maken. Het begon al goed, want ik wist uiteraard niet waar het begin van het looppad was. Zulke dingen bereid ik domweg niet voor, omdat ik puur op mijn oerinstinct vertrouw. Zelfs als het daardoor ruim een uur duurt voordat ik het juiste paadje heb gevonden…
Het regende de hele dag, waardoor ik weinig andere wandelaars tegenkwam. Dan merk je pas goed, hoe druk het leven in het bos is. Plotseling hoor je krijsende papegaaien, druppels die op de bladeren van de bomen vallen, vogels die klinken als een aap met keelontsteking en kletterende watervallen. De keerzijde van de regen was dat alle uitzichtpunten in mist gehuld waren, waardoor ik weinig van de omgeving heb kunnen zien. Na een paar uur kwam ik weer op het punt uit waar de Three Sisters stonden. Deze keer ben ik via de Giant Stairway naar beneden gelopen. Ik kwam er toen ook achter waarom die trap zo heet. Hij was namelijk 900 treden lang en glibberiger dan een Amerikaanse politicus vlak voor de presidentsverkiezingen.
Onderaan groeide een stukje tropisch regenwoud, en dat geloofde ik wel nadat ik al 6 uur natgeregend was. Ik snap dat sommigen me voor gek verklaren dat ik zo’n wandeltocht heb gelopen, maar ik kan jullie verzekeren dat er één bevolkingsgroep is die mij overtreft. Op een klein, verwilderd en overstroomd paadje liepen allemaal Japanners op gymschoenen rond, zonder een rugzak of water. Het werd nog vreemder toen ik plotseling 40 van hen in een grot hoorde gillen, omdat ze een echo wilden horen. En wie gaat er nu applaudisseren als je ook daadwerkelijk een echo hoort? Neej, ik was zeker niet de gekste daar in het oerwoud…
Terug in het hostel heb ik mijn kleren gewassen (oeh, volwassenheid), en me voor de openhaard genesteld met het boek ‘De Godfather’. Dat had ik wel verdiend, na de hele dag door de ‘Grey Mountains’ te hebben gebanjerd.
Mijn laatste dag in Katoomba begon zonnig. Ik dus als een speer naar de Three Sisters gelopen, in de hoop ze nu eindelijk in ‘levende lijve’ te kunnen zien. En natuurlijk, net toen ik aankwam, vond een grote wolk het nodig om mijn uitzicht te bederven. Om mijn verdriet te verwerken dat ik die prachtige rotsen niet heb kunnen aanschouwen, heb ik ze stiekem daarna maar op Google opgezocht. En daar zagen ze er schitterend uit!
’s Middags heb ik de trein terug naar Sydney gepakt, om weer in het BASE-hostel in te checken. Daar kwam ik twee Nederlandse gasten tegen, die Dion en ik ook op Fiji hadden ontmoet. We hebben dus maar gezellig een biertje gedronken en wat gekletst.
En dan wordt je de volgende ochtend opeens wakker en denk je: ‘het is Sinterklaas!’ Hmmm, dat is niet helemaal waar. Ik stond namelijk om 05:00 uur op (na een nachtje met 3 uurtjes slaap) en op zo’n tijdstip weigeren mijn hersenen nu eenmaal dienst te doen. Op de een of andere manier heb ik me naar de Greyhoundbus gesleept, en ben daar in een stoeltje neergeploft. De Greyhound bracht me naar mijn nieuwe bestemming: Newcastle!
Daar aangekomen vond ik een schitterend hostel. Het was een oud herenhuis met een enorme lounch kamer. Alles was er top geregeld, dus voelde ik me er al snel thuis. Ik ben er begonnen met een ochtenddutje, aangezien ik de nacht ervoor niet veel geslapen had.
’s Middags ben ik naar het strand gegaan, waar ik mijn Fiji haaienketting verloren heb. Helaas, geen onbeperkte kracht en wijsheid meer voor mij…
Om mijn verlies te verwerken ben ik maar een rondje door Newcastle gelopen. Omdat de zee soms te gevaarlijk is door haaien en kwallen, hebben ze bij het strand een openlucht zwembad gemaakt met zoutwater. Hoe cool is dat? Verderop zag ik een vuurtoren staan, maar halverwege ben ik toch maar links afgeslagen om een lekker ijsje te kopen. Ja, je moet wat met dat warme weer…
’s Avonds heb ik tijdens een onbeperkt-pizza-eten-menu nieuwe vrienden gemaakt. Paul (Alaska), Lizzy (Washington State) en Adina (Canada) kwamen namelijk bij me zitten, en we hebben meteen heel wat afgekletst. Het bleek dat Paul van beroep visser is, maar in zijn vrije tijd ook veel jaagt. Het is dus niet verwonderlijk dat hij boordevol goede verhalen zat. Ook Adina en Lizzy bleken veel toffe dingen te hebben meegemaakt, dus het werd een erg gezellig avondje. Om de stembanden een beetje te smeren, hebben we ergens in het dorp een paar flessen wijn op de kop getikt.
We hadden ons ondertussen ook ingeschreven voor het tafeltennistoernooi, waarbij de hoofdprijs een gratis overnachting in het hostel was! De eerste twee potjes won ik, maar in de halve finale werd ik er door een Deen uitgekegeld. Het kan zijn dat hij beter was, maar het kan ook zijn dat ik gewoon al teveel wijn op had. Ik gok het laatste…
Nadat ik van het toernooi gewhooped was, zijn we met zijn vieren (Paul, Adina, Lizzy en ondergetekende) naar het strand gegaan om nog wat meer alcoholische versnaperingen te drinken. Plotseling kwam er iemand op het idee dat het wel cool zou zijn om in het zoutwaterzwembad te springen. Oké, het zou heel goed kunnen zijn dat ik het was, die dat idee opperde… Maar gezellig was het wel, en rond 04:00 uur ben ik mijn bed gaan opzoeken. Echt een hele puike sinterklaasdag!
De volgende dag stond ik om 12:00 uur op. Een oude man als ik heeft namelijk zijn welverdiende rust hard nodig. Niet ontoevallig waren Paul, Lizzy en Adina ook rond die tijd wakker. Adina had een paar maanden ervoor een hippiebusje op de kop getikt, en met dat busje zijn we naar een rustig strandje gereden. Er lag achterin alleen een oud matras (geen stoelen), dus erg comfortabel was dat ritje niet. Paul en Adina hadden beiden hun surfboard meegenomen, dus hebben ze me een paar surftechnieken geleerd. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik meer met het surfboard aan het worstelen was, dan dat ik erop kon staan. Maar hé, ik ben in ieder geval niet door een haai ofso gebeten. Na een tijdje gesurft te hebben, vonden we het welletjes en hebben we op het strand de maan in het zand nagebouwd. Tsja, blijkbaar schuilt in ieder van ons toch nog een kindje…
Na het eten zijn we Goon gaan kopen. Dit is hele smerige wijn in een zak, maar omdat het goedkoop is, is het echt een backpackersdrankje. En ook omdat er maarliefst 4 liter in één verpakking zit. Hmm, ik bedenk me nu dat het misschien toch niet zo’n goed idee was om meteen 3 zakken Goon te kopen…
’s Nachts hebben we met wat Ozzy’s op het strand gefeest en gevolleybald. Jullie zullen wel begrijpen dat dat laatste niet meer echt soepel ging.
De volgende ochtend was het effect van de Goon verassend genoeg nog steeds voelbaar. Adina en ik zijn met het busje naar een gratis parkeerplaats gereden. Één parkeerboete per week van $76,- vond ze namelijk wel genoeg.
Terug in het hostel zijn we met Paul, Lizzy en Adina weer naar het strand gegaan. Deze keer namen we een mooi paadje dat vlak langs de woeste zee liep. Lekker op onze teenslippertjes over glibberige rotsen klauteren, terwijl de golven naast je op de rotsen beukte. Lekker avontuurlijk, en stiekem ook een beetje gevaarlijk. Maarjah, dan hadden we dat Verboden Toegang bordje maar niet moeten negeren…
Helaas was de lucht gaan betrekken, waardoor het te koud werd om te surfen. Niet zo koud als in Nederland natuurlijk, maar hé, wij mogen hier jammer genoeg niet van de sneeuw genieten.
’s Avonds heb ik met Adina een salade gemaakt en opgegeten. Jep, Tines is gezond bezig hier! Na het eten kwamen ook Paul en Lizzy terug om samen met ons en nog twee Denen een potje Pictionary te spelen. En als je weet hoe slecht mijn tekenkwaliteiten zijn en dat Paul niet veel beter kan tekenen, dan snap je wel waarom wij nog op het eerste vakje stonden, terwijl de Denen al gewonnen hadden. Ouch!
Het begint al een slechte gewoonte te worden, dat uitslapen tot 12:00 uur. En de schoonmakers blijven het ook maar vreemd vinden dat ik dwars door het geluid van hun stofzuigers heen slaap.
Vandaag begon treurig, omdat Adina afscheid van ons nam. Ze bracht ons in haar busje nog wel naar het Blackbutt reservaat, maar daarna ging ze een vriendin in Sydney opzoeken. Maarjah, zo gaat dat met reizen. Je maakt veel nieuwe vrienden, maar je moet ook steeds afscheid nemen.
Het Blackbutt reservaat is een gratis natuurpark waar Koala’s, kangaroo’s, wallaroo’s, emoes, wombats en vogels te zien zijn. Oja, en ik heb tevens ontdekt dat er heel veel muskieten wonen, want ik ben er aardig lek gestoken. We wilden de emoes ook nog eten geven, maar die beesten zien er zo angstaanjagend uit, dat we het voer maar door het hek naar binnen hebben gegooid. Ik begon namelijk mijn reis met 10 vingers, en dat wil ik ook graag zo houden.
’s Avonds zijn we een laatste keer met Paul en Lizzy naar het strand geweest, waar we als echte hippies liedjes hebben meegezongen met een gast die gitaar speelde. Daarna was het helaas ook tijd om van hen afscheid te nemen.
En toen stond ik plotseling weer op eigen benen. Ik besloot daarom de volgende dag om met de Greyhoundbus naar Coffs Harbour te gaan. Daar kwam ik rond 17:00 aan, en ben toen meteen gevraagd om mee te doen met een zaalvoetbaltoernooi. Zo gezegd, zo gedaan, en een uurtje later stond ik op mijn bergschoenen te ‘voetballen’ met team Europe. Onze tegenstanders waren Japan, Australië, Denemarken, Schotland en Zweden. In de poulefase verloren we alle wedstrijden en stonden we dus als laatste gekwalificeerd. In het knock-outsysteem speelden we tegen de nummer 5, en die wonnen we. Daarom moesten we zonder pauze meteen tegen Schotland (nummer 4), en vreemd genoeg versloegen we hen ook. En omdat we toch op dreef waren, wonnen we ook van Australië (nummer 3). Maarjah,vier wedstrijden achter elkaar spelen zonder rust, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. En sommigen tegenstanders dachten dat ze rugby i.p.v. voetbal aan het spelen waren, dus een paar van mijn teamleden waren geblesseerd geraakt. No pain, no game.
De laatste dagen heb ik niet zoveel meer gedaan. De hostels waren niet zo gezellig, en dan kan het hier knap eenzaam worden. En als klap op de vuurpijl ben ik er net achter gekomen dat ik mijn Lonely Planet reisgids kwijt ben geraakt. En deze in geen enkele boekwinkel in dit dorp te verkrijgen is… Haha, hopelijk leer ik hierdoor wat beter op mijn spulletjes te letten.
Tines
Wist je dat:
T de eerste dag in Sydney meteen een heel opbeurend verhaal hoorde…
Een knaap was namelijk in zijn slaap door een spinnetje gebeten…
En kon meteen 10 dagen in het ziekenhuis verblijven…
Vrij logisch dat T nu bij elke spin een gilletje slaakt en hard wegrent.
Een Deen het OperaHouse ontworpen heeft…
Hij 1.056.000 Zweedse tegels als dak heeft gebruikt…
Achja, alles wat mooi is komt uit Zweden.
De Harbour Bridge in Sydney in 1932 gebouwd is…
Hij later speciaal voor de drukke spits aangepast…
Zodat ze nu met een druk op de computer kunnen zorgen dat er bij file meer banen vrijkomen.
T in Katoomba in een dorm sliep met 12 bedden…
Hij heel blij was dat er maar twee anderen op dezelfde kamer sliepen…
Omdat er maar één WC was…
En het ondraaglijk zou worden als er 12 mensen hadden gelegen…
En ze toevallig net allemaal Chinees hadden gegeten.
T zijn bergwandelschoenen niet erg bijdragen aan zijn charmante uiterlijk…
Maar hij er toch erg blij mee was tijdens zijn wandeltocht door de Blue Mountains…
Omdat alle paden door de regen overstroomd waren…
En natte voeten echt niet naar rozengeur en madeliefjes ruikt.
T met een enorme glimlach op zijn gezicht de Giant Stairway bewandelde…
Hij toen net had bedacht dat hij langs de Three Sisters liep…
En wie wil er nu niet drie zusjes beklimmen?
T van verschillende mensen heel wat geleerd heeft op zijn wereldreis…
Zoals hoe je een kokosnoot moet openmaken met je blote handen…
Of hoe je moet vissen met alleen een vislijn en wat aas…
Of dat er 41.000 Mc-Donalds filialen ter wereld zijn…
Maar hij niet snapt wat hij met dat laatste weetje kan bereiken in zijn leven.
Newcastle echt het onzinnigste project ooit uitvoert…
Ze namelijk zand verkopen aan Hawaii…
Dat is volgens T hetzelfde als Nederlanders naar Polen te sturen om daar tomaten te plukken.
T met het tafeltennistoernooi in Newcastle met 0-7 achterstond…
Hij toen pas hoorde dat hij tegen een Duitser aan het spelen was…
Hij wist dat wanneer hij zou verliezen hij zich niet meer bij Herr Robf zou kunnen vertonen…
En dat T uit angst daarom maar eventjes met 11-8 won.
Paul, Lizzy, Adina en T een gezonde maaltijd SAMEN bereid hebben…
Paul en Lizzy maakten de spaghetti…
Adina vond het chill om de salade vorm te geven…
En T?...
Die hield de kokende eieren nauwlettend in de gaten.
T schijnbaar niet de enige met een lachwekkend navigatieprobleem is…
Hij en Adina namelijk naar een supermarkt op zoek zijn geweest…
En toen ze er twee uur later eentje vonden…
Het in dezelfde straat als hun hostel bleek te zijn.
Paul het toonbeeld van iemand uit Alaska is…
Hij namelijk 12 geweren in huis heeft om te jagen…
Bommen maakt om bomen op te blazen…
En een krekel op at die T op het strand ving.
Amerikanen van boterhammen pindakaas met jam erbovenop houden…
T van boterhammen pindakaas met banaan…
Maar dat Lizzy alles sloeg…
Pindakaas met appel, hoe verzin je het?
T in Australië in een auto naar de supermarkt heeft gereden…
Hij het al moeilijk genoeg had, omdat ze aan de linkerkant van de weg rijden…
Maar dat de auto zelf het grootste irritatiepunt was…
Omdat de motor bij elk stoplicht steeds domweg afsloeg.
Team Europe drie wedstrijden achter elkaar won…
T precies die wedstrijden keeper was…
Het onbekend is of hij zo’n goede keeper is…
Of zo’n slechte veldspeler.
Na een turbulent vliegtuigritje, was het in Sydney tijd om afscheid van mijn trouwe reismaatje te nemen. Twee maanden heb ik mr. D aan mijn zijde gehad. Van de Big Standing Buddha in Thailand tot gokken in Las Vegas, en van snorkelen met haaien in Fiji tot wandelen door de Grand Canyon, we hebben het allemaal samen gedaan. Maar na een innig afscheid (*snik, huilie, snik*), was het uiteindelijk toch tijd voor mij om op mijn eigen benen te leren staan. En hoe kun je dat beter leren dan met je backpack op je rug te reizen door het prachtige Down Under, oftewel Australië!
Mijn trip begon in Sydney, waar 43.000 jaar geleden de Aboriginals al leefden. Lekker een beetje jagen, boombladeren verzamelen en didgeridoo spelen. Daar kwam verandering in toen wij Europeanen in 1788 om de hoek kwamen kijken en hen van hun land verdreven. Rond 1850 werd er goud in de heuvels van Sydney ontdekt, waardoor de bevolking exponentieel toenam. Maargoed, dat is allemaal lang geleden. Waarschijnlijk kennen jullie Sydney vooral van de Olympische spelen in 2000, omdat Pieter van den Hoogenband toen alle toffe medailles wegkaapte.
De eerste stap was het BASE-hostel te vinden wat ik van tevoren had geboekt. Mijn klassieke methode om altijd naar het noorden te lopen, in de hoop dat ik toevallig in de juiste straat zou belanden, faalde kansloos. Blijkbaar is Sydney toch wat groter dan Naaldwijk, en kom je niet via iedere weg in de dorpskern uit. Ach, ik had de tijd, en na een paar omzwervingen had ik mijn overnachtingplaats toch nog gevonden. In mijn dorm (kamer met zo’n 10 bedden) sprak ik met een Ier die al een paar dagen in Sydney leefde. Tenminste ‘leefde’, hij had serieus maar $5,- te besteden. Blijkbaar had hij aan zijn dagelijkse portie zuurstof genoeg…
’s Nachts ben ik met hem naar de mooi verlichte Townhall, OperaHouse en Sydneys Harbour Bridge geweest. Net toen we alle foto’s hadden gemaakt, begonnen het toch een partijtje te regenen! Dus we zijn sneller dan Usain Bolt teruggerend. In ons hostel stond ons nog meer nattigheid te wachten, want daar begon net een Wet T-shirt Contest. Ja, het leven kan soms prachtig zijn…
De volgende dag besloot ik om Sydney zelf eens te verkennen. Er stond in mijn Lonely Planet reisgids namelijk een toffe tocht die echt de moeite waard scheen te zijn. Ik begon bij het Anzac memorial, wat een monument is voor de militairen uit New South Wales (NSW) die in de Eerste Wereldoorlog gevochten hebben. Bij de bouw van het memorial was besloten dat er voor iedere militair een ster aan het plafond bevestigd zou worden. De man die dit deed had na dat karwijtje waarschijnlijk wel een stijve nek, want hij mocht er maar liefst 120.000 opplakken. Na de sterren even nauwkeurig geteld te hebben, ben ik door de Royal Botanic Gardens gelopen. Hier hingen honderden vleermuizen (vliegende honden/Flying Foxes voor de liefhebber) lekker in hun bomen te chillen. Af en toe vloog er eentje weg om een snack te scoren, maar de meesten bleven onverstoorbaar slapen.
In het park was ook een hoekje ingericht als ‘Tropische tuin’. Daar stonden wat kekke bloemen en er vlogen papegaaien rond.
Daarna ben ik langs het OperaHouse gelopen, wat op zich wel een opvallende structuur heeft. Er gaan geruchten dat de ontwerper zich heeft laten inspireren door slangen, Maya Tempels en parende schildpadden. Vooral dat laatste vond ik dan wel weer interessant…
Toevallig liep ik ook ‘The Rocks’ binnen. Hier zijn de eerste Europeanen in Sydney aan land gekomen, maar daar was nu niet veel meer van zien. Als toetje heb ik het Sydneys observatory museum bezocht, om letterlijk mijn ruimtelijke inzicht te vergroten.
Op 3 december ben ik bepakt en bezakt op de trein naar de Blue Mountains gestapt. Ik had verwacht dat de spoorwegmaatschappij in Australië modern zou zijn. Mijn broek zakte dan ook bijkans af toen ik zag dat de stationschef na iedere trein houten bordjes omdraaide, zodat de passagiers wisten hoe laat de volgende trein zou komen. Zelfs de NS maakt tegenwoordig al gebruik van digitale borden, al is het wel jammer dat zij er steeds ‘vertraging’ bij zetten…
In het plaatsje Katoomba ben ik uitgestapt, om opnieuw mijn altijd-naar-het-noorden-lopen tactiek te gebruiken. En waarempel, aan het einde van de straat vond ik nog een knus hostel ook. Eentje met een keuken, gratis internet, lounche banken en een knapperend haardvuur. In mijn slaapzaal zag ik één tweepersoons stapelbed staan, dus daar heb ik meteen maar mijn nestje gebouwd. In die kamer ontmoette ik ook een Frans meisje die vertelde dat ze op een boerderij met ‘Osous’ ging werken. En ik ken veel dieren, maar van een ‘Osous’ had ik nog nooit gehoord. Na 10 minuten kwam ik erachter dat ze horses, oftewel paarden bedoelde. Ik heb haar maar niet verteld dat mijn achternaam Hoogervorst is, bang dat ze zich dan in haar tong zou verslikken bij het uitspreken ervan…
Na dit gezellige onderonsje ben ik naar het Visitorscentre gelopen. De Blue Mountains zijn voornamelijk bekend door de uitgestrekte valleien die je ziet wanneer je langs de kliffen loopt. Zo’n 14.000 jaar geleden banjerden de Aboriginals er al in hun berenvelletje rond, maar tegenwoordig zijn het vooral de 3.000.000 toeristen die het gebied bevolken. Overigens zijn de Blue Mountains als beschermd natuurgebied door de Unesco aangemerkt. De bekendste rotsformatie zijn de Three Sisters. Deze staan toevallig vlakbij het Visitorscentre, dus ben ik bij hen meteen maar een kijkje gaan nemen. Helaas zaten ze verstopt in een sluier van regen en mist.
De volgende dag ben ik een lange wandeling door de Blue Mountains gaan maken. Het begon al goed, want ik wist uiteraard niet waar het begin van het looppad was. Zulke dingen bereid ik domweg niet voor, omdat ik puur op mijn oerinstinct vertrouw. Zelfs als het daardoor ruim een uur duurt voordat ik het juiste paadje heb gevonden…
Het regende de hele dag, waardoor ik weinig andere wandelaars tegenkwam. Dan merk je pas goed, hoe druk het leven in het bos is. Plotseling hoor je krijsende papegaaien, druppels die op de bladeren van de bomen vallen, vogels die klinken als een aap met keelontsteking en kletterende watervallen. De keerzijde van de regen was dat alle uitzichtpunten in mist gehuld waren, waardoor ik weinig van de omgeving heb kunnen zien. Na een paar uur kwam ik weer op het punt uit waar de Three Sisters stonden. Deze keer ben ik via de Giant Stairway naar beneden gelopen. Ik kwam er toen ook achter waarom die trap zo heet. Hij was namelijk 900 treden lang en glibberiger dan een Amerikaanse politicus vlak voor de presidentsverkiezingen.
Onderaan groeide een stukje tropisch regenwoud, en dat geloofde ik wel nadat ik al 6 uur natgeregend was. Ik snap dat sommigen me voor gek verklaren dat ik zo’n wandeltocht heb gelopen, maar ik kan jullie verzekeren dat er één bevolkingsgroep is die mij overtreft. Op een klein, verwilderd en overstroomd paadje liepen allemaal Japanners op gymschoenen rond, zonder een rugzak of water. Het werd nog vreemder toen ik plotseling 40 van hen in een grot hoorde gillen, omdat ze een echo wilden horen. En wie gaat er nu applaudisseren als je ook daadwerkelijk een echo hoort? Neej, ik was zeker niet de gekste daar in het oerwoud…
Terug in het hostel heb ik mijn kleren gewassen (oeh, volwassenheid), en me voor de openhaard genesteld met het boek ‘De Godfather’. Dat had ik wel verdiend, na de hele dag door de ‘Grey Mountains’ te hebben gebanjerd.
Mijn laatste dag in Katoomba begon zonnig. Ik dus als een speer naar de Three Sisters gelopen, in de hoop ze nu eindelijk in ‘levende lijve’ te kunnen zien. En natuurlijk, net toen ik aankwam, vond een grote wolk het nodig om mijn uitzicht te bederven. Om mijn verdriet te verwerken dat ik die prachtige rotsen niet heb kunnen aanschouwen, heb ik ze stiekem daarna maar op Google opgezocht. En daar zagen ze er schitterend uit!
’s Middags heb ik de trein terug naar Sydney gepakt, om weer in het BASE-hostel in te checken. Daar kwam ik twee Nederlandse gasten tegen, die Dion en ik ook op Fiji hadden ontmoet. We hebben dus maar gezellig een biertje gedronken en wat gekletst.
En dan wordt je de volgende ochtend opeens wakker en denk je: ‘het is Sinterklaas!’ Hmmm, dat is niet helemaal waar. Ik stond namelijk om 05:00 uur op (na een nachtje met 3 uurtjes slaap) en op zo’n tijdstip weigeren mijn hersenen nu eenmaal dienst te doen. Op de een of andere manier heb ik me naar de Greyhoundbus gesleept, en ben daar in een stoeltje neergeploft. De Greyhound bracht me naar mijn nieuwe bestemming: Newcastle!
Daar aangekomen vond ik een schitterend hostel. Het was een oud herenhuis met een enorme lounch kamer. Alles was er top geregeld, dus voelde ik me er al snel thuis. Ik ben er begonnen met een ochtenddutje, aangezien ik de nacht ervoor niet veel geslapen had.
’s Middags ben ik naar het strand gegaan, waar ik mijn Fiji haaienketting verloren heb. Helaas, geen onbeperkte kracht en wijsheid meer voor mij…
Om mijn verlies te verwerken ben ik maar een rondje door Newcastle gelopen. Omdat de zee soms te gevaarlijk is door haaien en kwallen, hebben ze bij het strand een openlucht zwembad gemaakt met zoutwater. Hoe cool is dat? Verderop zag ik een vuurtoren staan, maar halverwege ben ik toch maar links afgeslagen om een lekker ijsje te kopen. Ja, je moet wat met dat warme weer…
’s Avonds heb ik tijdens een onbeperkt-pizza-eten-menu nieuwe vrienden gemaakt. Paul (Alaska), Lizzy (Washington State) en Adina (Canada) kwamen namelijk bij me zitten, en we hebben meteen heel wat afgekletst. Het bleek dat Paul van beroep visser is, maar in zijn vrije tijd ook veel jaagt. Het is dus niet verwonderlijk dat hij boordevol goede verhalen zat. Ook Adina en Lizzy bleken veel toffe dingen te hebben meegemaakt, dus het werd een erg gezellig avondje. Om de stembanden een beetje te smeren, hebben we ergens in het dorp een paar flessen wijn op de kop getikt.
We hadden ons ondertussen ook ingeschreven voor het tafeltennistoernooi, waarbij de hoofdprijs een gratis overnachting in het hostel was! De eerste twee potjes won ik, maar in de halve finale werd ik er door een Deen uitgekegeld. Het kan zijn dat hij beter was, maar het kan ook zijn dat ik gewoon al teveel wijn op had. Ik gok het laatste…
Nadat ik van het toernooi gewhooped was, zijn we met zijn vieren (Paul, Adina, Lizzy en ondergetekende) naar het strand gegaan om nog wat meer alcoholische versnaperingen te drinken. Plotseling kwam er iemand op het idee dat het wel cool zou zijn om in het zoutwaterzwembad te springen. Oké, het zou heel goed kunnen zijn dat ik het was, die dat idee opperde… Maar gezellig was het wel, en rond 04:00 uur ben ik mijn bed gaan opzoeken. Echt een hele puike sinterklaasdag!
De volgende dag stond ik om 12:00 uur op. Een oude man als ik heeft namelijk zijn welverdiende rust hard nodig. Niet ontoevallig waren Paul, Lizzy en Adina ook rond die tijd wakker. Adina had een paar maanden ervoor een hippiebusje op de kop getikt, en met dat busje zijn we naar een rustig strandje gereden. Er lag achterin alleen een oud matras (geen stoelen), dus erg comfortabel was dat ritje niet. Paul en Adina hadden beiden hun surfboard meegenomen, dus hebben ze me een paar surftechnieken geleerd. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik meer met het surfboard aan het worstelen was, dan dat ik erop kon staan. Maar hé, ik ben in ieder geval niet door een haai ofso gebeten. Na een tijdje gesurft te hebben, vonden we het welletjes en hebben we op het strand de maan in het zand nagebouwd. Tsja, blijkbaar schuilt in ieder van ons toch nog een kindje…
Na het eten zijn we Goon gaan kopen. Dit is hele smerige wijn in een zak, maar omdat het goedkoop is, is het echt een backpackersdrankje. En ook omdat er maarliefst 4 liter in één verpakking zit. Hmm, ik bedenk me nu dat het misschien toch niet zo’n goed idee was om meteen 3 zakken Goon te kopen…
’s Nachts hebben we met wat Ozzy’s op het strand gefeest en gevolleybald. Jullie zullen wel begrijpen dat dat laatste niet meer echt soepel ging.
De volgende ochtend was het effect van de Goon verassend genoeg nog steeds voelbaar. Adina en ik zijn met het busje naar een gratis parkeerplaats gereden. Één parkeerboete per week van $76,- vond ze namelijk wel genoeg.
Terug in het hostel zijn we met Paul, Lizzy en Adina weer naar het strand gegaan. Deze keer namen we een mooi paadje dat vlak langs de woeste zee liep. Lekker op onze teenslippertjes over glibberige rotsen klauteren, terwijl de golven naast je op de rotsen beukte. Lekker avontuurlijk, en stiekem ook een beetje gevaarlijk. Maarjah, dan hadden we dat Verboden Toegang bordje maar niet moeten negeren…
Helaas was de lucht gaan betrekken, waardoor het te koud werd om te surfen. Niet zo koud als in Nederland natuurlijk, maar hé, wij mogen hier jammer genoeg niet van de sneeuw genieten.
’s Avonds heb ik met Adina een salade gemaakt en opgegeten. Jep, Tines is gezond bezig hier! Na het eten kwamen ook Paul en Lizzy terug om samen met ons en nog twee Denen een potje Pictionary te spelen. En als je weet hoe slecht mijn tekenkwaliteiten zijn en dat Paul niet veel beter kan tekenen, dan snap je wel waarom wij nog op het eerste vakje stonden, terwijl de Denen al gewonnen hadden. Ouch!
Het begint al een slechte gewoonte te worden, dat uitslapen tot 12:00 uur. En de schoonmakers blijven het ook maar vreemd vinden dat ik dwars door het geluid van hun stofzuigers heen slaap.
Vandaag begon treurig, omdat Adina afscheid van ons nam. Ze bracht ons in haar busje nog wel naar het Blackbutt reservaat, maar daarna ging ze een vriendin in Sydney opzoeken. Maarjah, zo gaat dat met reizen. Je maakt veel nieuwe vrienden, maar je moet ook steeds afscheid nemen.
Het Blackbutt reservaat is een gratis natuurpark waar Koala’s, kangaroo’s, wallaroo’s, emoes, wombats en vogels te zien zijn. Oja, en ik heb tevens ontdekt dat er heel veel muskieten wonen, want ik ben er aardig lek gestoken. We wilden de emoes ook nog eten geven, maar die beesten zien er zo angstaanjagend uit, dat we het voer maar door het hek naar binnen hebben gegooid. Ik begon namelijk mijn reis met 10 vingers, en dat wil ik ook graag zo houden.
’s Avonds zijn we een laatste keer met Paul en Lizzy naar het strand geweest, waar we als echte hippies liedjes hebben meegezongen met een gast die gitaar speelde. Daarna was het helaas ook tijd om van hen afscheid te nemen.
En toen stond ik plotseling weer op eigen benen. Ik besloot daarom de volgende dag om met de Greyhoundbus naar Coffs Harbour te gaan. Daar kwam ik rond 17:00 aan, en ben toen meteen gevraagd om mee te doen met een zaalvoetbaltoernooi. Zo gezegd, zo gedaan, en een uurtje later stond ik op mijn bergschoenen te ‘voetballen’ met team Europe. Onze tegenstanders waren Japan, Australië, Denemarken, Schotland en Zweden. In de poulefase verloren we alle wedstrijden en stonden we dus als laatste gekwalificeerd. In het knock-outsysteem speelden we tegen de nummer 5, en die wonnen we. Daarom moesten we zonder pauze meteen tegen Schotland (nummer 4), en vreemd genoeg versloegen we hen ook. En omdat we toch op dreef waren, wonnen we ook van Australië (nummer 3). Maarjah,vier wedstrijden achter elkaar spelen zonder rust, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. En sommigen tegenstanders dachten dat ze rugby i.p.v. voetbal aan het spelen waren, dus een paar van mijn teamleden waren geblesseerd geraakt. No pain, no game.
De laatste dagen heb ik niet zoveel meer gedaan. De hostels waren niet zo gezellig, en dan kan het hier knap eenzaam worden. En als klap op de vuurpijl ben ik er net achter gekomen dat ik mijn Lonely Planet reisgids kwijt ben geraakt. En deze in geen enkele boekwinkel in dit dorp te verkrijgen is… Haha, hopelijk leer ik hierdoor wat beter op mijn spulletjes te letten.
Tines
Wist je dat:
T de eerste dag in Sydney meteen een heel opbeurend verhaal hoorde…
Een knaap was namelijk in zijn slaap door een spinnetje gebeten…
En kon meteen 10 dagen in het ziekenhuis verblijven…
Vrij logisch dat T nu bij elke spin een gilletje slaakt en hard wegrent.
Een Deen het OperaHouse ontworpen heeft…
Hij 1.056.000 Zweedse tegels als dak heeft gebruikt…
Achja, alles wat mooi is komt uit Zweden.
De Harbour Bridge in Sydney in 1932 gebouwd is…
Hij later speciaal voor de drukke spits aangepast…
Zodat ze nu met een druk op de computer kunnen zorgen dat er bij file meer banen vrijkomen.
T in Katoomba in een dorm sliep met 12 bedden…
Hij heel blij was dat er maar twee anderen op dezelfde kamer sliepen…
Omdat er maar één WC was…
En het ondraaglijk zou worden als er 12 mensen hadden gelegen…
En ze toevallig net allemaal Chinees hadden gegeten.
T zijn bergwandelschoenen niet erg bijdragen aan zijn charmante uiterlijk…
Maar hij er toch erg blij mee was tijdens zijn wandeltocht door de Blue Mountains…
Omdat alle paden door de regen overstroomd waren…
En natte voeten echt niet naar rozengeur en madeliefjes ruikt.
T met een enorme glimlach op zijn gezicht de Giant Stairway bewandelde…
Hij toen net had bedacht dat hij langs de Three Sisters liep…
En wie wil er nu niet drie zusjes beklimmen?
T van verschillende mensen heel wat geleerd heeft op zijn wereldreis…
Zoals hoe je een kokosnoot moet openmaken met je blote handen…
Of hoe je moet vissen met alleen een vislijn en wat aas…
Of dat er 41.000 Mc-Donalds filialen ter wereld zijn…
Maar hij niet snapt wat hij met dat laatste weetje kan bereiken in zijn leven.
Newcastle echt het onzinnigste project ooit uitvoert…
Ze namelijk zand verkopen aan Hawaii…
Dat is volgens T hetzelfde als Nederlanders naar Polen te sturen om daar tomaten te plukken.
T met het tafeltennistoernooi in Newcastle met 0-7 achterstond…
Hij toen pas hoorde dat hij tegen een Duitser aan het spelen was…
Hij wist dat wanneer hij zou verliezen hij zich niet meer bij Herr Robf zou kunnen vertonen…
En dat T uit angst daarom maar eventjes met 11-8 won.
Paul, Lizzy, Adina en T een gezonde maaltijd SAMEN bereid hebben…
Paul en Lizzy maakten de spaghetti…
Adina vond het chill om de salade vorm te geven…
En T?...
Die hield de kokende eieren nauwlettend in de gaten.
T schijnbaar niet de enige met een lachwekkend navigatieprobleem is…
Hij en Adina namelijk naar een supermarkt op zoek zijn geweest…
En toen ze er twee uur later eentje vonden…
Het in dezelfde straat als hun hostel bleek te zijn.
Paul het toonbeeld van iemand uit Alaska is…
Hij namelijk 12 geweren in huis heeft om te jagen…
Bommen maakt om bomen op te blazen…
En een krekel op at die T op het strand ving.
Amerikanen van boterhammen pindakaas met jam erbovenop houden…
T van boterhammen pindakaas met banaan…
Maar dat Lizzy alles sloeg…
Pindakaas met appel, hoe verzin je het?
T in Australië in een auto naar de supermarkt heeft gereden…
Hij het al moeilijk genoeg had, omdat ze aan de linkerkant van de weg rijden…
Maar dat de auto zelf het grootste irritatiepunt was…
Omdat de motor bij elk stoplicht steeds domweg afsloeg.
Team Europe drie wedstrijden achter elkaar won…
T precies die wedstrijden keeper was…
Het onbekend is of hij zo’n goede keeper is…
Of zo’n slechte veldspeler.
-
12 December 2010 - 07:47
Mirjam:
Hoi Martijn,
Zondagochtend 8.00 uur en ik ben al wakker. Eerst maar eens op de mail en de site kijken, want ik heb al 'zolang' niets gehoord. En ja hoor, je hebt er weer een mooi verhaal op staan. Heerlijk om te lezen dat je in je eentje door de bergen trekt en het naar je zin hebt. Maar je bent toch niet de bergregels vergeten? Altijd tegen iemand zeggen waar je naar toe gaat en een fluitje of spiegeltje meenemen om gered te kunnen worden!
Wat mooi dat je in zo'n korte tijd, zulke leuke vrienden kunt maken. En jammer dat je steeds afscheid moet nemen. Maar er komen vast weer nieuwe leuke vrienden langs! En dat je de Lonely Planetgids kwijt bent, verbaast me niets. Dat komt vast omdat je de haaientand bent verloren. Ben je wel zuinig op al je speldjes op je hoed! Want we kunnen niet even langsgaan om een paar nieuwe te halen. Nee, gekkigheid, jij redt het wel en de minder leuke dingen horen er ook bij (net als kleding wassen). Hou je taai en blijf genieten!
liefs mam -
12 December 2010 - 11:37
Peter En Douglas:
Ha Tines,
ik word met de week jaloerser op je. Jouw gevechten met haaien, de beklimming van de Three Sisters en jouw verslaving aan de alcohol, wat maak jij bijzondere dingen mee! Leuk dat je zo makkelijk vrienden maakt en je amuseert. Ik probeer het hier in Nederland ook een beetje avontuurlijk te houden en kom niet verder dan een gevecht met een lastige vlieg, een beklimming van een 6a+ in de klimhal en een fles whiskey per week. Tja, ooit nam ik je eens mee langs een bergwandje in Oostenrijk (een steig met een staalkabel) en was het grootste gevaar dat je losliet als je een wesp zag, maar nu je groot bent durf je meer. En dat van die speldjes schoot ook gelijk door mijn hoofd...
Heel veel plezier met de verdere tocht en al die mooie verhalen. We genieten ervan en het geeft ons veel reisinspiratie en spirit.
Dikke zoen,
Peter en Douglas -
12 December 2010 - 13:46
Ron & Jessica Veerkamp/Klein:
Die Giant Stairway roept pijnlijke herinneringen op. Wij hebben hem ook gelopen.. zonder water. ;) -
12 December 2010 - 14:08
Ralph:
Heee T,
Weer een prachtig verslag! Keep it up, mate! Hier gebeuren ook allerlei spannende dingen. Ik sliep uit tot 9 uur en een film zitten kijken met Eva (dochter van 5) en zit nu even wat te schrijven naar je. Zo zie je, je bent niet de enige met spannende zaken ;) En ik heb gisteravond ook de cigaar aan gedaan. Eva wilde de sterretjes voor oud en nieuw alvast testen, dus er moest iets zijn om aan te steken.
Blijf geniet van je reis en tot ... Dan ligt er in ieder geval een cigaar klaar en whiskey, zodat we kunnen filosoferen over het leven! :P
Tha Coach (ook wel 'tha smoker') -
12 December 2010 - 14:56
Ellen:
Hoi Martijntje!
Super van je dat je daar alleen bent! En ook leuk dat je gelijk allemaal mensen hebt ontmoet.. En vet cool dat je gesurft hebt zeg! Ik zag dat je wat kleinere boards had, dus daar ligt het gewoon aan hoor, dat je er steeds afvalt ;), (heb je gelijk een goed excuus he :P) Ik ben wel jaloers dat je daar in het mooie australie zit, daar zal ik ook ooit heen willen.. dus als je je eenzaam voelt, denk maar aan de dingen die jij kunt doen en die ik doe (stagelopen, bleeeeh!) dan is die eenzaamheid (hopelijk) snel voorbij :P..
het is ook bijna kerst en oud & nieuw! ik had je graag een kaartje gestuurd hoor, maar je gaat van hot naar her, dus das nix .. wat ga je die dagen doen en waar ga je dan heen?
Nou martijn, geniet er maar lekker van he! Maar dat doe je echt wel lees ik :)..
Xx
-
12 December 2010 - 18:55
Petra En GJ:
Als ik dit allemaal lees, denk ik , was ik maar weer 20 of zo....heel klein beetje jaloers op je
Gaaf man, en leuke verhalen ook nog. Groeten van Petra
Geinig dat Anouk ook op je site staat . -
12 December 2010 - 19:07
Rob Fransen:
Nou... was ik er maar bij.....bij het voetballen. Dan hadden wij 1e geworden.
Weer een heerlijk verhaal om te lezen en super foto's/video's.
Veel plezier nog.....ik ga "boer zoekt vrouw" (mee)kijken... Lekker Nederlands..
Succes en plezier verder!
Rob -
12 December 2010 - 19:20
Anne:
Martijn, wat gaaf wat je allemaal meemaakt, mooie foto's!!
Have fun!
Liefs Anne -
13 December 2010 - 05:03
Tines:
@ Mirjam: Helaas, ik had geen spiegel/fluitje bij in de bergen. Als ik gewond raak, ga ik gewoon heel hard gillen =). De speltjes op mijn hoed heb ik nog. Tot nu toe valt het trouwens nog wel mee: 2x zonnebril, 1x Lonely Planet en 1x Dion kwijtgeraakt :P. Maar het is wel lastig om zonder Lonely Planet te reizen, dus ik moet over een paar dagen in Brisbane maar ff een nieuwe zoeken.
En ik heb net ALWEER mijn kleding gewassen. Ik denk dat de functie als 'moeder' thuis komt te vervallen, want ik kan nu zo'n beetje voor mezelf zorgen :P.
@ Peter en Douglas: Haha, ja dat van die wesp in Oostenrijk kan ik me nog heel goed heugen. Maar wist je niet dat ik op het werk op de tuin zo'n beetje heb lopen worstelen met een heel wespennest? Terwijl ik op een ladder van 10 meter stond? Mijn wespenfobie heb ik nu wel overwonnen, nu nog mijn vrouwenfobie :P.
@ron en jessica: Ja, ik wist nog dat jullie die hadden gelopen, net als die 3.000.000 toeristen per jaar :P.
@ Ralph: Ja, zo te horen heb ook jij een spannend leven. En ik kan al niet wachten op die whiskey =).
@ Ellen: Ik heb een soort van gesurft. Het was eigenlijk meer een beetje in het water spartelen dan dat ik echt op dat board stond, maar goed. Maar jij hebt ook geluk, jij kan elke dag naar het buitenland (Belgie), dat is ook een avontuur! =)
Ik heb nog geen kerst of oud en nieuw plannen. De meeste backpackers reizen nu naar het zuiden om met oud en nieuw in Sydney te zijn, maar ik ga naar het noorden. Ik zie wel waar ik dan ben.
@ Petra en GJ: Ik zou ook willen dat ik weer 20 was, nu ik 21 ben voel ik me zooo oud...
@ Rob: Speciaal voor jou heb ik met tafeltennisen van een Duitser gewonnen, ben je nu niet trots op me =). En het was voetbal met een rugby tintje. Sommigen van die houthakkers proberen gewoon dwars door je heen te rennen, haha.
Tines
-
13 December 2010 - 15:46
Thea:
Hey Martijn
Zo te lezen kun je je ontzettend goed in je uppie redden. Maar waarom loop jij altijd naar het noorden? Het zuiden lijkt mij ook ontzettend gaaf. Ga je zelf ook nog iets van een campertje huren, of doe je alles met OV. Jammer dat dat niet gratis meer is, zoals de afgelopen 4 jaar.
Groetjes vanuit een besneeuwd Ter Aar -
14 December 2010 - 10:22
D:
Yo T,
Goed bezig jongen ;) Kijk dat verhalen schrijven, foto's en filmpjes posten gaat ook prima zonder mij!
Leuk om te lezen wat je allemaal doet en volgens mij is het aan met Adina, haha ;)
Laterr -
15 December 2010 - 17:05
Annika:
Ha Tines, Het lijkt wel of je, nu je alleen reist, veel meer weet en vertelt over de geschiedenis en wetenswaardigheden van je omgeving. Straks kom je terug met nog meer weetjes in je hoofd dan je al had! Kun je eindelijk Chris verslaan, want dat is ook al zo'n weetjeswonder!
Ik hoop dat je snel weer wat leuke mensen tegenkomt! Want je merkt het, zodra je leuke mensen om je heen hebt, wordt je ineens gevraagd voor een tafeltennis-, volleybal of zaalvoetbaltoernooi! Wel lekker sportief daar in het Zuiden :) Veel plezier nog!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
