It’s Fiji time!

It’s Fiji time!

Een nieuw land, een nieuw avontuur. Na een radiostilte van bijna twee weken, laten we via dit verslag weer wat van ons horen. Dit keer vanuit de prachtige eilandengroep Fiji!

Dinsdag 16 november zijn we met een elf uur durende vlucht vanuit Los Angeles naar Nadi gevlogen. Nadi is de hoofdstad van Viti Levu, het grootste eiland van de Fiji eilanden. Omdat we door meerdere tijdzones zijn gevlogen, skipten we de woensdag en kwamen we op donderdag om 05:15 ’s ochtends aan. Niet echt een relaxte aankomsttijd, maar toch stonden er al 5 mannetjes op het vliegveld gitaar te spelen en te zingen. Dat noemen ze nog eens toewijding!

Met de taxi zijn we meteen naar ons hostel gegaan, welke pal aan het strand lag. Voordat er gedoucht kon worden, heeft Tines eerst wat beesten uit de badkamer gejaagd. Want douchen met een paar kakkerlakken die je aanstaren is ook niet zo’n pretje.
Bij het hostel hingen een aantal hangmatten op onze komst te wachten. Het koste een beetje moeite om erin te komen (lees: Tines en evenwicht gaan gewoonweg niet samen), maar toen we er eenmaal inlagen: Zalig! De zonnestralen die onze voeten kietelden, de oogleden die langzaam dichtvielen, de vogels die vrolijk kwetterden, de zee die zich onvermoeibaar tegen het strand opwierp, de wind die de bladeren van de palmbomen lieten ruisen… Oke, misschien is dit iets te melodramatisch, maar in zo’n hangmat is het echt genieten geblazen. Hier op Fiji hebben ze relaxen tot een ware kunst verheven. Ze noemen dat ‘Fiji time’ of ‘Sega na lega’.

’s Middags was het tijd voor wat actie. We hebben twee kano’s gepakt en zijn de zee opgepeddeld. Van de receptionist hadden we gehoord dat het een stukje verderop erg mooi was om naartoe te varen. Dat was ook ons plan, totdat Tines met zijn boot omsloeg. En daarna nog een keer. En nóg een keer. En iedere keer zat zijn kano zo vol water, dat hij hem zwemmend naar het strand moest duwen om hem om te kunnen keren. Zoals jullie begrijpen kwamen we niet erg ver… Wel hebben we op een pier (waar Tines ook omdonderde) wat krabben zien lopen. Dion zag verderop ook nog een stel vliegende vissen, die als steentjes op het water ketste. Tines zag die helaas niet, die lag alweer in het water…

De volgende dag zijn we naar Nadi geweest om inkopen bij de supermarkt te doen. Toen we langs een souvenirshop liepen, vroeg de eigenaar of we hem naar zijn winkeltje wilden volgen. Deze man bleek een echte Fiji local te zijn. Hij vond het belangrijk om ons een aantal gebruiken uit zijn land te leren, zodat we zijn eeuwenoude cultuur leerden kennen en accepteren. Het begon met een begroetingsceremonie. Omdat Tines de oudste was, werd hij bij het ritueel de ‘chief’ genoemd. Dion kreeg als koosnaampje ‘assistent chief’. Allereerst moesten we elkaar begroeten met ‘Bula’, wat ‘Hoi, hoe gaat het’ betekent. De shopeigenaar had een wortel van de Yaqona boom fijngestampt, zodat er een poeder overbleef. Dit poeder vermengde hij met water tot ‘Kava’. ‘Kava’ is het nationale drankje van Fiji, en er wordt gefluisterd dat het een geneeskrachtige werking heeft. Goed voor de botten, voor extra kracht en voor de potentie. Toen Tines dat laatste hoorde, wilde hij wel een emmertje Kava leegdrinken…
Oja, de ceremonie. Toen de Kava was klaargemaakt, werd het in een lege kokosnoot gegoten. Eerst moesten we ‘Bula’ zeggen en één keer in onze handen klappen, als teken van respect. Daarna mochten we het opdrinken en nog drie keer klappen. Als afsluiting moesten we ‘Vinaka’ zeggen, wat dankjewel betekent. Kava ziet eruit als slootwater… En zo smaakte het helaas ook.
In de shop van onze vriend hingen verscheidene houtsnijwerken. Toen we vroegen wat ze allemaal betekenden, vertelde hij dat het oude voorwerpen uit een ver Fiji verleden betrof.
Schrik niet, maar voordat het Christelijke geloof hier verspreidt werd, waren de mensen op de Fiji-eilanden kannibalen. Heel begrijpelijk, want elke dag vis eten is natuurlijk ook niet alles.
Er waren in die tijd meerdere stammen met elk hun eigen opperhoofd. Als er weer eens een oorlog uitbrak, werd dat niet met diplomatie opgelost maar beslecht met wapengekletter. De wapens bestonden uit hout. Wanneer een vijand tegen de grond was gegaan, werd er met een ‘neckbreaker’ tegen zijn nek geslagen om deze te breken. Wanneer hij dan dood was, pakten ze er een ‘bodypick’ bij. Dit is een soort knuppel met een punt aan het uiteinde. Hiermee sloegen ze in het kuiltje net onder je bovenste ribben, zodat ze het slachtoffer achter zich aan konden slepen. Het slachtoffer werd naar het heersende opperhoofd gebracht. Deze pakte zijn ‘skull opener’ erbij, om (zoals het woord al zegt) de schedel open te breken. En geloof het of niet, maar daarna ging het opperhoofd rustig met zijn ‘cannibal fork’ stukjes hersenen oppeuzelen. Met het eten van die grijze massa dacht hij intelligenter te worden. Pfff, en wij maar denken dat we slimmer worden door meer naar school te gaan…
Na deze bloedige geschiedenisles, kregen we van onze local een ketting met een haaientand. De tand was van de Dakuqaqa haai, die vroeger de belangrijkste god voor mannen was. Hij geeft ons mannen kracht, wijsheid en voorspoed. Vrouwen aanbaden de schildpad. Wij denken omdat ze beiden lekker smaken…
Enfin, terug bij het hostel besloten we om een nieuwe poging tot kanoën te ondernemen. Tines dacht dat hij de dag ervoor gewoon een slechte kano had getroffen. Daarom namen we beiden dit keer een catamarankano, die zo stabiel was dat hij in theorie niet om zou kunnen slaan. In theorie dus, want ook deze keer was Tines vaker aan het zwemmen dan aan het peddelen. Het werd helemaal spannend toen er een storm kwam opzetten met veel regen, wind en onweer. En omdat we niet als houtskool wilden eindigen, zijn we toen als een malle door de striemende regen naar ons hostel teruggevaren *kuch* teruggezwommen *kuch*.
Tijdens het avondeten kwam er een dansgroep langs om ons toeristen te entertainen. Hun eerste act was met messen te majoretten. Helaas schenen ze nog niet zoveel geoefend te hebben, want ze lieten constant de messen in het zand vallen. Daarna gaven ze een fireshow. Beetje brandende stokjes de lucht in gooien en weer opvangen. Dit konden ze wel aardig, maar dat moet ook wel als je je wenkbrauwen lief hebt…

Zaterdag 20 november zijn we bijtijds opgestaan. Het plan was namelijk om een week lang te eilandhoppen, en de boot naar ons eerste eiland vertrok al vroeg in de ochtend. Helaas had iemand lopen prutsen met onze aanmelding, want we hadden geen reserveringsnummer doorgekregen. En dat bleek vrij essentieel te zijn. Gelukkig mochten we na een smeekbede van Dion toch de catamaranboot op.
De eilandengroep waar we de week zouden vertoeven heten de Yasawas eilanden. Ze bestaan uit vulkanisch gesteente, palmbomen en strand. De eilanden worden gerund door families die er al decennialang leven. Ze zijn allemaal afhankelijk van het toerisme, maar hebben hun eigen levensgewoontes weten te bewaren. Omdat de eilandjes geen waterbronnen bevatten, filteren ze zelf zeewater zodat er ‘zoetwater’ overblijft. Overigens is dit voor ons nog steeds te zout om te drinken. Het douchen gebeurde met koud regenwater en er was soms maar een paar uur per dag elektriciteit. Een beetje het Limburgse gevoel dus. Lekker primitief allemaal…

Na 5 uur op de catamaranboot te hebben gezeten, was de eerste plek die we aandeden Coral View Resort op het Tavewa Island. Op het strand stond de staf ons te verwelkomen met muziek en zang. We kregen te horen dat als we niet zouden reageren met ‘bula!’, we geen avondeten zouden krijgen. Jullie begrijpen wel dat Tines vier keer ‘Bula!’ riep, in de hoop dat hij dan vier porties avondeten zou krijgen…
Aan land hebben we meteen vrienden gemaakt met het opperhoofd. Hij kon maar niet begrijpen dat onze moeders ons mr. D en mr. T hebben genoemd. Na lunch zijn we de zee ingedoken, op zoek naar toffe vissen. We vonden een glow-in-the-dark vis, die er erg weird uitzag. Ook spotten we een reuze oester die aan het relaxen was op de bodem van het koraalrif. De rest van de dag hebben we chillend in de hangmat doorgebracht. Het blijft natuurlijk wel vakantie hé.

De volgende ochtend zijn we met een groepje naar een ander eiland gevaren waar een kerkdienst gehouden werd. Het leek ons goed voor onze culturele kennis om dat eens mee te maken.
Toen we aankwamen stond er geen kerk zoals wij die kennen, maar alleen vier palen in de grond met een golfplatendak erop. We hadden veel zang en dans verwacht, maar in plaats daarvan stond er een dominee die in onverstaanbaar Fiji hel en verdoemenis aan het preken was. Hij begon steeds harder te schreeuwen, terwijl hij ook gewoon door de microfoon kon praten die voor zijn snufferd stond. We waren in ieder geval opgelucht toen hij klaar was, en alle aanwezigen gingen staan en klappen. Wisten wij veel dat er na hem nog twee dominees kwamen…
’s Middags vonden we het tijd om ons mannelijke oerinstinct los te laten en zijn we gaan vissen. Op het strand hebben we krabben gevangen die als aas zouden dienen. In de boot leek het erop dat onze lokale visserman iets belangrijks was vergeten had mee te nemen. Hengels leken ons toch vrij essentieel bij het vissen. Maar nee, hier gebruiken ze geen hengels. Een stuk visdraad met een loodje en een haak was blijkbaar genoeg. Met de krabben vingen Tines en onze visserman beiden een visje. Die visjes gebruikten we als aas om grotere vissen te vangen. Aan het einde van de middag was de eindstand bekend: Tines 5 vissen, waarvan één giftig. Dion viste deze dag achter het net, hij verloor met een score van 0 vissen. Voor het avondeten had de kok de vissen speciaal voor ons klaargemaakt. Erg lekker! En gelukkig was hij zo vriendelijk om die ene giftige vis achterwege te laten.

Vlakbij Coral View lag het eiland waar de film ‘The Blue Lagoon’ was opgenomen. We zijn hier ’s ochtends naar toe geweest, en we kunnen jullie meedelen dat het er net als de film uitziet. Een maagdelijk wit strand, wuivende palmbomen en het water is blauwer dan het drankje ‘Powerade’. Het water is zelfs zo helder dat je met gemak 10 meter diep kan kijken. Vergelijk dat maar eens met de Noordzee, waar je je eigen voeten al niet eens kan zien. Hier in de Blue Lagoon hebben we een paar uur gesnorkeld. De vissen die je normaal gesproken alleen in de aquaria in de dierentuin kunt bewonderen, zwommen hier gewoon om ons heen. Ronddobberende halvemaan vissen, schichtige ‘Nemo-vissen’ en grote chillende oesters, we hebben ze allemaal gezien. Het gekst waren nog de zeesterren, die zo’n vreemde kleur blauw hadden, dat Tines eerst dacht dat het stukken plastic waren. We zijn het er beiden over eens dat de Blue Lagoon een van de mooiste plekken is, die we ooit hebben gezien. Puur natuur, zoals we dat alleen van The National Geographic Channel kennen.
’s Middags zijn we uitgecheckt en naar onze volgende bestemming gevaren. Dit eiland heette Naviti Island, en onze verblijfplaats Korovou Eco-Tour Resort. Hier merkten we dat er een aantal mensen waren die dezelfde route als ons namen, en dat zij ook allemaal relaxte lui waren. Dus we hebben meteen maar vrienden gemaakt met Kabeer en Ryan uit England, Michael ‘Tazzy’ uit Tasmanië en Jenny uit de Verenigde Staten. Op Korovou hebben we een paar potjes volleybal gespeeld, waaruit bleek dat ‘the Dutchies’ in combinatie met Engeland en Tasmanië onverslaanbaar waren. Victory! Helaas was het strand bezaaid met stenen en koraal, waardoor zwemmen in zee niet mogelijk was. Maar gelukkig had een pienter persoon besloten om op het eiland een zwembad te bouwen, dus hebben we daar de rest van onze tijd in gebadderd en kaartspelletjes gespeeld.

De volgende dag zijn we van Korovou naar Kuata Island gegaan. Hier zijn we samen met Kabeer en Ryan de zee op gegaan om te vissen. Helaas hadden we deze keer een slechte fishing-spot, want alleen Tines ving een visje. Geen vis als avondeten dus. En oja, op magische wijze verloor Tines ook het anker van de boot… Daar was de kapitein niet zo gelukkig mee, haha.
’s Avonds was het Fiji avond, wat betekent dat alle locals liters Kava naar binnen gieten. Het bleek dat Kava een soort softdrugs is, en ze er allemaal high van waren geworden. Hadden we al verteld dat ze hier bijna iedere dag Fiji avond vieren?

Op 24 november hebben we onze moed bij elkaar geraapt, en zijn we gaan snorkelen met ‘reef sharks’. Eerst schoot de gids met een speer een visje, dat als aas zou dienen. De haaien die zich onder het koraal verborgen hielden, roken het bloed en kwamen er meteen op af. Het is echt een heel vreemde gewaarwording om de heersers van de oceaan, zo onder je door te zien zwemmen. Op een gegeven moment greep de gids één van de haaien beet, en nam hem mee naar de oppervlakte. Daar kon iedereen de haai aanraken en ermee kroelen. Jaws hebben we helaas niet gespot. Kom je toevallig een keertje langs Fiji, dan is met haaien zwemmen echt een ‘must have’. Zoiets vergeet je nooit meer.
’s Middags vonden we het tijd om wat actiefs te ondernemen. Dus besloten we om mee te doen met de Kayakrace. We moesten de kano het water in duwen, naar de boei waren, en daarna de boot weer op het strand leggen. We waren met vijf jonge gasten (Kabeer, Ryan, mr. USA en wij), die ieder dachten dat klusje wel even te klaren. We waren alleen even vergeten dat je conditie, na weken in de hangmat te hebben doorgebracht, niet meer optimaal is. Uiteindelijk won Dion met een nipte voorsprong van mr. USA. Tines kwam als derde aan, omdat hij vooral in gevecht was geweest met Kabeer en Ryan. Na die kayakrace hebben we allemaal eerst een half uurtje op het strand gedweild, niet in staat om naar een hangmat te lopen.
’s Middags zijn we weer gaan vissen. Net voordat we onze lijnen het water in wilden gooien, riep de gids dat hij een slang zag. Toen we in het water keken, zagen we in het water een slangetje van nog geen 15 centimeter. Het was maar goed dat niemand van ons uit de boot was gesprongen voor een verfrissende duik, want dat miezerige slangetje bleek zeer giftig te zijn. Als je door dat beestje werd gebeten, zou je binnen een half uur in het ziekenhuis moeten zijn. En wij zaten daar op zijn minst 3 uur vanaf. Ach, living on the edge… Maar we waren natuurlijk niet voor die slang gekomen, maar voor de vis. Deze keer had Dion eindelijk geluk, hij ving 2 grote vissen. Tines ving een kleintje, die niet geschikt was om op te eten.
’s Avonds werd er een heremietkreeftjes race gehouden. Eerst moest iedereen zijn nationale volkslied zingen, dus wij ‘Dutchies’ hebben het Wilhelmus met trots ten gehore gebracht. De heremietkreeftjes (zo’n 30 in totaal) werden daarna in een klein cirkeltje in het midden neergezet. Onder onze aanmoedigingen moesten ze zo snel mogelijk naar een buitenring rennen. Dion eindigde bij de laatste vier, maar verloor tegen een Engelse en een Duitser. Vooral dat laatste ervoeren we als zeer pijnlijk…

Onze laatste dag op Kuata regende het de hele tijd. En als het regent, zitten de Fiji de hele dag binnen niets te doen. Helaas komen alle vliegen ook binnen schuilen, wat al snel resulteerde in een hele plaag. Constant vlogen er tientallen van die irritante beestjes om je oren. Het leek Afrika wel…
Tegen het einde van de middag zijn we naar Beachcomber gevaren. Dit was onze eindbestemming, en het kleinste eilandje tot nu toe. We hebben een rondje om heel het eiland gelopen, en dat was maar 2.3 kilometer!
Beachcomber staat bekend als het party-eiland. Het meest in het oog springend bij aankomst is de bar. Daar waren we dus ook de hele avond te vinden samen met Kabeer, Ryan, Jenny en Michael ‘Tazzy Tasmanië’. Omdat ‘Tazzy’ ons steeds uitdaagde, vonden we het tijd om hem eens terug te pakken. Je moet weten dat die gast een beer van een vent is, een kilootje of 110 en zijn halve leven in de sportschool heeft doorgebracht. Daarom zijn we plotseling met zijn tweeën op zijn rug gesprongen, en hebben hem na enige moeite in de houdgreep kunnen nemen. Dus wij helemaal trots terug naar de bar gelopen, vroeg hij of we samen tegen hem wilde armpje drukken. En het is bijna te pijnlijk om hier te melden, maar ‘Tazzy’ won gewoon van ons, terwijl wij dus twee armen gebruikten. Jep, heel vernederend. Gelukkig kon hij ons wel met wat shotjes Jägermeister en vodka troosten. Ryan was ondertussen zo dronken geworden, dat Dion hem naar zijn bed had gebracht. En toen Tines nog met de laatste vier partygangers een afterbakkie aan het doen was, zag hij plotseling Ryan helemaal onder het zand verschijnen. Was die knul uit zijn bed gekropen, en op het strand in slaap gevallen. Ach, toen hebben ‘Tazzy’ en Tines hem maar opnieuw in bed gelegd. Per ongeluk in de verkeerde kamer wel te verstaand…
En helaas, de laatste dag van onze eilandentrip was aangebroken. We hebben van iedereen afscheid genomen, wat e-mails uitgewisseld en zijn terug naar ons hostel gegaan. En als je denkt dat dit een luiertrip was, nou echt niet. We hebben die nacht wel 12 uur achterelkaar geslapen!

De dagen na onze eilandentrip hebben we lekker gerelaxt bij ons hostel, zijn we naar Nadi geweest voor wat inkopen en hebben nog een spelletje ‘UNO’ gespeeld met Ryan, Kabeer en Jenny die toevallig in het hostel naast ons verblijven. We hadden ook een beetje pech met het weer, aangezien er een cycloon/tyfoon/tornado/fris windje/orkaan had besloten om onze kant op te waaien. Maar ach, ook die hele harde woei hebben we weer overleefd en nu zitten we heerlijk in het zonnetje. Morgenochtend vliegen we naar Sydney. Dion stapt dan samen met 15 kilo souvenirs over op een ander vliegtuig, dat hem via Hongkong naar Amsterdam brengt. Het schijnt dat het al sneeuwt in Nederland? Tines gaat ondertussen twee maanden langs de oostkust van Ozzy backpacken op zoek naar meer avontuur.

Volgende bestemming: Australië!


Wist je dat:

Fiji bij eb uit 333 eilanden bestaat…
Het bij vloed er een stuk minder zijn.

TenD dachten pindakoekjes op het vliegveld in L.A. te hebben gekocht…
Bleken het pindaKAASkoekjes te zijn…
TenD vragen zich af welke idioot er nou Calvé pindakaas tussen een koekje smeert.

D al meer dan een jaar geen leesboek schijnt te hebben aangeraakt…
T daarom ook verstelt stond toen D een boek aan het lezen was…
Getiteld: ‘Ik mis alleen de HEMA’…
Achja, je moet altijd onderaan beginnen.

Het zeewater op Fiji een aangename temperatuur heeft...
En TenD dat heel vreemd vinden aanvoelen…
Zij altijd geleerd hebben dat je snel moet wegzwemmen als je warm water in de Noordzee voelt.

TenD in eerste instantie niet stonden te springen om ‘Kava’ te drinken…
Het zag er namelijk uit als vies afwaswater…
TenD toch blij zijn dat hun nationale drankje er heel anders uit ziet…
Heerlijk Helder Heineken.

Ze in Fiji twee seizoenen kennen…
Hot en hotter…
Bij hot gaan blanken van ‘vanilla’ naar ‘strawberry’…
En bij hotter veranderen de Fiji van ‘chocolade’ naar ‘black forrest’…
T heeft in ieder geval een mooi strawberry kleurtje opgelopen.

TenD van de local in Nadi te horen kregen dat er nog steeds vrouwelijke kannibalen zijn op Fiji…
En dat ze maar één stuk vlees van de mannen opeten...
TenD vanaf toen een kuisheidsgordel zijn gaan dragen.

T in een kebabtent in Nadi plots de facebook, email en telefoonnummer van een vrouw kreeg…
Maar hij het blaadje waar die gegevens op stonden later heeft weggegooid…
Omdat hij haar naam toch niet zonder drie keer te stotteren kon uitspreken.

Er tijdens de vuurdans een gozer was die steeds hoge kreten slaakte…
Sommige mensen zullen daarbij aan Michael Jacksen hebben gedacht…
TenD dachten echter maar aan één iemand…
Ricky G die dronken is.

Sommige Yasawas eilanden in de toekomst zullen verdwijnen…
Die liggen namelijk maar één meter boven zeeniveau…
En toeristen zullen het niet zo amusant vinden om naar hun slaapkamer te moeten snorkelen.

TenD geen moeite hadden met de harde wind die op de eilanden waaide…
Die verdreef de geur tenminste van al die backpackers…
Die zich een week lang niet fatsoenlijk wasten…

TenD de kerk bij Coral View Resort niet bijster interessant vonden…
Ze het zelfs beschrijven als saai en eentonig…
Afgezien van één vent die het nodig vond om constant ‘Halleluja’ overal doorheen te schreeuwen.

TenD vrouwen nu helemaal niet meer begrijpen…
Want waarom gaan ze op een vistrip…
Als ze bang voor vissen zijn…
Ach, vrouwenlogica.

TenD snorkelen in de Blue Lagoon ‘awesome’ vonden…
Maar dat T wel één minpunt op te merken heeft…
Zijn duikbril was namelijk lek…
En dat is een vrij essentieel onderdeel bij het snorkelen.

Nederland inmiddels bekend staat om drie dingen…
Ten eerste om de slechtst zittende schoenen ooit gemaakt: Klompen…
Ten tweede om de weed…
En ten derde om het woord ‘swaffelen’, wat TenD hier niet durven uit te leggen.

TenD heel wat nieuwe kaartspelletjes hebben geleerd…
‘Go Fish’, ezelen voor pro’s, ’shitheaden’ en ‘horseracing’…
Waarbij die laatste TenD’s favoriet was…
Waarschijnlijk omdat het eigenlijk een drankspelletje is.

D dacht een zeeslang in het water te hebben gevonden…
Totdat een local het beest oppakte, en het meer op een dikke worm leek…
Die op een gegeven moment zijn eigen ingewanden eruit kotste…
En pardoes het leven liet.

T in Fiji maar één keer verbrand is…
Hij was op zijn rug een plek vergeten in te smeren…
En die plek is nu bruiner dan de rest…
Hoezo charmant?

Een Chinees meisje Dion zijn naam in het Chinees heeft leren spellen…
Maar dat je daar niet zoveel aan hebt…
Omdat andere Chinezen de letters weer heel anders kunnen vertalen.

TenD een nieuw drinkspel van ‘Tazzy’ hebben geleerd…
Als het liedje ‘Thunder Struck’ van AC/DC wordt gedraaid…
Moet je iedere keer een slok van je bier nemen bij het woordje ‘thunder’…
Oja, en het woord ‘thunder’ zit er wel een stuk of 40 keer in.

D een afscheidscadeau voor T heeft gekocht…
Het een survivalpakket was met gel, antiprik, pillen tegen diaree, tandenborstel, tandpasta en ORS…
Zou D toevallig denken dat T straks in zeven sloten tegelijk gaat lopen…

TenD tijdens het eilandhoppen beide last kregen van diarree…
Dat T de kroon spant met 12 toilet bezoekjes per dag..
En D volgt met 1 bezoekje minder..
Dat D na 6 dagen maar eens diarree pilletjes had gekocht bij de apotheek..

TenD hebben opgezocht welke ziekte ze er opgelopen kunnen hebben…
‘Plotselinge diarree. De ontlasting wordt waterdun zonder pijn of krampen’…
Hiephiephoera, we hebben Cholera (grapje)