Tour de TenD

Tour de TenD

Website www.tend.waarbenjij.nu geopend *check*. Glas Cola ingeschonken *check*. Schaaltje popcorn en/of paprika chips *check*. Zin in een nieuw avontuur van die twee gasten van TenD *dubbelcheck*.
Oké, nu zijn jullie er klaar voor. Vandaag ‘live’ het nieuw verslag van onze roadtrip door de VS. Uiteraard begeleidt met fantastische foto’s en fraaie filmpjes, want één plaatje zegt meer dan duizend woorden. Zegt men…

Op 26 oktober vertrokken we vanuit Barstow richting het Mojave National Park. Het leek ons wel avontuurlijk om gewoon een willekeurige afslag van de snelweg te nemen, en dan op goed geluk de woestijn in te rijden. Het ene moment rijdt je op een vlakke asfaltweg, het volgende moment zit je op een verlaten zandweggetje. Zo’n weggetje waar je liever geen ander verkeer op wilt tegenkomen, omdat er geen ruimte is om elkaar te passeren. Zo’n weggetje waar je door de hobbels en kuilen maximaal 15 km/uur kan rijden. Zo’n weggetje waar je officieel niet eens met een auto mag rijden. Ja, die weg hebben wij gevonden. Dwars door Niemandsland, met alleen wat struikjes en cactussen om ons te vergezellen. Onderaan deze pagina kun je het 360° filmpje bekijken wat we hier hebben geschoten.

Die lege woestijn was hartstikke gaaf natuurlijk, maar eigenlijk waren we op weg naar een drukke stad. De stad waar de Eiffeltoren en het Vrijheidsbeeld in dezelfde straat staan als de Sfinx en het Colosseum. Die ene stad waar trouwen en daarna scheiden net zo gemakkelijk is als een hamburger halen bij de McDonald. Juistem, Vivá las Vegas!
Na een nachtje in het Wild Wild West motel geslapen te hebben, vonden we het tijd om Las Vegas eens goed te verkennen. ‘De Strip’ is the place to be, want in die straat staan alle grote hotels en casino’s. Elk hotel/casino heeft een eigen thema. Zo heeft hotel NY NY de skyline van New York (vandaar de naam, duh) nagemaakt, inclusief het Vrijheidsbeeld en de Brooklyn bridge. Het Luxor heeft als thema Egypte, vandaar de sfinx voor de deur. Dit piramidevormige casino heeft op de top de scherpste laser ter wereld staan, die tot in de ruimte te zien schijnt te zijn. Waarom, dat mag Joost weten…
Dan is er nog het MGM Grand, waar ze levende tijgers houden. Of neem Mandalay Bay, die een gigantisch aquarium met haaien hebben. Wordt het je even teveel? Laat je dan meevoeren in een gondel in hotel Venetian of ga even in een nagemaakte jungle liggen in hotel Mirage.
We hebben in alle grote casino’s een kijkje genomen, natuurlijk gewoon in onze korte broek en T-shirt. En 's avonds zijn we naar een piratenshow geweest, waarbij vrouwelijke piraten in korte rokjes een beetje aan het dansen waren. Jullie begrijpen het al, wij stonden natuurlijk vooraan te kwijlen…

Las Vegas, dat is toch die stad waar het om gokken draait? Ja, ieder jaar komen er 39.000.000 toeristen die gemiddeld $650,- Dollar verliezen. Arme backpackers als we zijn, hebben we lekker aan de goedkoopste tafel staan blackjacken. Terwijl Tines al snel door zijn $60,- Dollar heen was (maar de Bacardi Cola’s smaakten hem prima), speelde Lucky D het casino bankroet. Die jongen ging na twee uur zweten met maar liefst $20,- Dollar winst naar huis. Omgerekend is dat hier toch zo’n 80 kipnuggets waard. De avond hebben we afgesloten met een biertje in een bar in hotel NY NY. Er waren ook twee pianisten die voor de nodige muziek zorgden. We weten nu ook hoe Paradise City van Guns N’ Roses op de piano klinkt. Als heel veel takkeherrie met heel veel takkegeschreeuw erdoorheen…

Las Vegas is heel gaaf, maar vooral als je aan het gokken bent. Daarom zijn we na twee dagen tussen de casino’s richting Flagstaff gereden. Terwijl Tines rustig een uurtje of vijf op de cruise control aan het rijden was, viel Dion bijna in slaap. Vreemd genoeg was hij meteen klaarwakker, toen Tines het spoor wilde oversteken terwijl er net een trein aankwam. Ja, dat is pas avontuurlijk leven!
Omdat het pas 15:00 was, dachten we nog wel ‘even’ de Grand Canyon met een bezoek te vereren. Dat kleine stukje op de kaart, bleek ineens 2 uur rijden te zijn… Dus daarom hebben we die grote kloof alleen even kort verkend. Rond 18:00 is het hier pikkedonker en dus de hoogste tijd om terug naar ons motel te gaan. Het was zeker een spannende rit, zo zonder verlichting dwars door de bossen/woestijn rijden. Zeker als Tines met 130 km/u over die kleine weggetjes scheurt, terwijl ze overal waarschuwen voor overstekend wild. Geen paniek, de herten hebben het allemaal overleeft. Wij gelukkig ook.
In Flagstaff hebben we daarna nog een hele bijzondere nacht beleefd. We werden namelijk midden in de nacht wakker van hevig gebonk tegen onze muur en een vrouw die maar bleef schreeuwen. Orkaan? Aardbeving? Nee, onze buren hadden besloten om die nacht een hele batterij kinderen te maken. En dat ging hen zo te horen best goed af. Blijkbaar konden ze het alleen niet eens worden over de naam die hun baby zou krijgen, want daarna gingen ze een uur lang ruzie lopen maken. En net toen we sliepen, probeerden een paar dronkaards onze deur te openen, omdat ze dachten dat het hun kamer was. Lekker rustig slapen is anders…

Maargoed, we hadden nog alleen gesnoven aan de Grand Canyon, en hem nog niet in zijn volle glorie kunnen aanschouwen. Die Grote Kloof is niet voor niets één van de zeven wereldwonderen. Twee miljard jaar geleden begon Moedertje Aarde met de bouw van de Grand Canyon. Eerst botsten er wat aardschollen tegen elkaar, wat resulteerde in het Colorado Plateau. Door de erosie van wind en water, werd er een steeds diepere kloof uit dat plateau gesleten. Ondertussen is de Grand Canyon een duizelingwekkende 446 km lang, 18 km breed en zo’n 1,6 km diep. Gelukkig heeft Dion een wandeling door die hele kloof heen uit Tines zijn hoofd gepraat, anders waren we nu nog steeds bezig…
Wel zijn we een stuk naar beneden gelopen. Hartstikke leuk natuurlijk, maar we moesten ook weer dat hele eind naar boven klimmen. Deze keer was Dion de drill sergeant, en met zijn beestentempo waren we twee keer sneller boven dan aangegeven was. Niet mis voor twee Hollandse jongens die de Sint Pietersberg in Limburg al hoog vinden.

*Oke, stop met lezen. Doe een nieuwe zak popcorn in de magnetron, laat de hond uit, zet de wasmachine aan, haal de aardappelen van het vuur of neem een plaspauze. Gedaan? Tijd voor deel twee van ‘Tour de TenD’.*

De Grand Canyon is leuk en aardig, maar Dion zijn echte passie gaat uit naar cactussen. Daarom zijn we een kijkje gaan nemen in het Saguaro National Park. Dit park staat bomvol cactussen, waarvan sommigen ruim 7 meter hoog waren. Dat is heel wat hoger dan die lidcactusjes die ze bij F. Hofland & Zn. BV kweken. Over Hofland gesproken. We hebben Dion zijn familie in Willcox bezocht. We hadden geen idee wat we konden verwachten, omdat ze 18 jaar geleden naar Arizona waren verhuisd.
Eerst hebben we een uur naar het huis gezocht, omdat ze van een normale huisnummering hier nog nooit gehoord hebben. Het ene moment sta je bij nummer 6000, twee huizen verderop gaan ze vrolijk verder met nummer 8000. Toen we eindelijk wisten waar het huis lag, dacht Dion er even snel heen te rijden. Natuurlijk stond er een stopbord bij een kruising, natuurlijk negeerde hij dat onzinnige stopbord in the middle of nowhere en natuurlijk zag net die ene sheriff dit. Hij stak zijn badge uit het raam en gaf ons een stopteken. Hij sprak de magische woorden ‘Do you want my signature’? Jep, op dat moment scheten we al in onze broek van angst, dat werd minstens 5 jaar in de gevangenis hier. Of anders moesten we misschien de komende tijd een beetje schoffelen in de plantsoenen. Maar niets van dit alles, we mochten na 100 Mea Culpa’s (sorry’s) gelukkig zonder boete doorrijden.
Bij het huis aangekomen hebben we eerst vrienden gemaakt met hun 7 honden. Daarna werden we super hartelijk ontvangen door Janneke, Kees en hun zoon Jip. Onder het genot van een Colaatje en een biertje hebben we met hen bijgebabbeld over de familie Hofland, de verschillen tussen Nederland en de VS, honkbal en rugby, en over wat we allemaal al meegemaakt hebben.
Ze zijn dus 18 jaar geleden naar Arizona verhuisd, omdat Kees hier heeft geholpen met de bouw van een kas. Kees komt oorspronkelijk uit Pijnacker en Janneke uit het Westland, dus de klik was er meteen. En ook hun zoon Jip, die geboren is in de VS, spreekt heel goed Nederlands. ’s Avonds hebben we met hen meegegeten en hebben ze uitgelegd wat voor toffe dingen er in de omgeving te doen waren.

Één van die toffe dingen was het Chiricahua National Park. Op de foto’s is te zien hoe mooi het er was, maar wij waren vooral opzoek naar vogelspinnen en slangen. Helaas (en voor onze moeders gelukkig) hebben we die niet gevonden. Er waren wel veel salamanders, die vooral probeerden om niet door ons onder de voet te worden gelopen.
Na onze twee uur durende avontuurlijke wandeltocht zijn we verder gereden naar de Snakeman. Tenminste, Tines dacht het beter te weten dan ons navigatiesysteem en stuurde ons steeds de verkeerde kant op. Dion kon er wel om lachen, totdat we opeens op een post van de grensbewaking van Mexico stuitten. En omdat Dion reedt zonder dat hij een rijbewijs bij zich had, was het toch even billenknijpen…
De Snakeman bleek een ex-advocaat te zijn die het drukke leven zat was. Voor zijn caravan had hij een heel museum gemaakt van oude troep (geweren, stenen, nummerplaten, fotocamera’s, skeletten etc). De Snakeman gaat elke dag op zoek naar slangen, en vandaar dat zijn hele caravan vol staat met opgezette slangenhoofden, tasjes van slangenleer en andere dingen die je met slangenhuid kunt bedekken. Echt heel vreemd om midden in de woestenij zo’n gek museum tegen te komen.

Terug in Willcox hebben we een rondleiding van Kees door de kassen gekregen. De totale oppervlakte van het bedrijf is zo’n 125 hectare. Ze verbouwen voornamelijk tomaten, die door de gehele VS afgenomen worden. Dankzij een ingenieus koelsysteem kunnen ze het hele jaar door telen, waardoor ze ruim 70 miljoen kilo tomaten per jaar kunnen plukken. En daar heb je personeel voor nodig, dus ze hebben maarliefst duizend (1000!) mensen in dienst. Jep, dat is wel anders dan bij ‘Simpel BV’…
Met behulp van Janneke en Kees hebben we een route voor de komende dagen uitgestippeld. We hebben ook meteen de kaarten van Arizona, Nevada en Utah gekregen. En dat is toch handig, omdat ons (lees Tines) richtingsgevoel echt uien blijkt te zijn.
’s Avonds hebben we afscheid van Janneke, Kees en Jip genomen. We vonden het echt heel tof dat we zo vriendelijk en gastvrij zijn ontvangen, bedankt!!

*Zeau, laatste pauzestop voor het einde van dit verslag. Wij adviseren een paar rek- en strekoefeningen te doen. Gewoon even je been in je nek leggen, of met je tong je elleboog aanraken. Naar beneden lopen voor een nieuwe bak popcorn kan natuurlijk ook.*

We mochten nog langer bij Kees en Janneke blijven, maar we vonden het tijd om weer verder te gaan met Tour de TenD. Daarom zijn we de volgende dag naar Spingerville gereden. Vijf uur lang tuften we dwars door de bossen en bergen, en kwamen we maar heel af en toe een tegenligger tegen. We hoopten nog dat we elanden of beren konden vangen. Helaas, alleen een paar kalkoenen lieten zich zien. Die zullen wel op de vlucht voor Thanksgiving zijn geweest…

Er schenen wat oude bomen op onze route te liggen in Petrified Forest, en dus zijn we daar een kijkje gaan nemen. Bleek dat ze 225 miljoen jaar geleden leefden en nu dus versteend zijn. Hartstikke interessant, maar wij zijn niet van die mensen die uren naar een hoop stenen gaan kijken. Daarom zijn we na een korte stop lekker door gereden, op zoek naar een geschikt motel. Omdat we in die buurt alles te duur vonden, leek het ons een goed plan om naar het volgende dorpje verder te rijden. Jep, en dan is het opeens aardedonker en ligt het volgende dorpje op twee uur afstand…
Gelukkig konden we in Kayenta wel overnachten. We kregen zelfs $20,- Dollar korting. Ja, die blauwe ogen, blonde haren en stralende glimlach werkt gelukkig nog steeds! Of was het toch de woeste baard van Dion die het hem deed?

Laten we eerlijk zijn. Wij zijn de Bassie en Adriaan generatie. Vroeger zaten we iedere zaterdagavond om 20:00 voor de buis om weer een nieuwe aflevering van die clown en die acrobaat te zien. We moeten de videoband nog ergens thuis hebben liggen, maar we zijn er vrij zeker van dat ze ook in Monument Valley zijn geweest. Dus dat moet dan wel tof zijn, toch?
Jep, Monument Valley ziet er inderdaad schitterend uit. Vreemde rotsformaties, die door erosie helemaal verweerd zijn. Het gebied is eeuwenlang het domein van de Navajo indianen geweest, en dat valt nog steeds aan de houten huisjes te zien die er staan. En tot onze verassing waren niet alleen Bassie en Adriaan er geweest, maar ook de Thunderbirds. Waarom zou je anders een van de rotsen de Thunderbird mesa noemen? De omgeving was mooi, het weer was zonnig, maar onze echte aandacht ging uit naar ‘the road’ waar we overheen moesten rijden. Het was meer een verzameling hobbels, kuilen en stenen die waarschijnlijk per toeval een weg vormden. Maar gelukkig hebben we ‘het Beest’ bij ons, en die auto kan heel wat aan. Echt een puik bakkie. Hij is sinds Monument Valley alleen niet meer zo wit…

De week hebben we afgesloten met Bryce Canyon. Deze kloof mag dan in grote niet zo indrukwekkend zijn als zijn grote broer Grand, maar wij vonden hem des te mooier. Het lijkt wel alsof je op een andere planeet loopt. Check die foto’s maar eens.
Ook hier hebben we een leuk wandelingetje gemaakt. We snappen alleen niet wat die Amerikanen onder het lopen allemaal uitvogelen. Want waar zij minimaal 30 minuten nodig hebben om omhoog te lopen, doen wij het in 10 minuten. Dat is tenminste een beetje efficiënt met de tijd omgaan.

En nu? Nu zijn we stiekem weer terug in Las Vegas. Nee, deze keer niet om te gokken, maar omdat we terug Californië ingaan. De komende dagen staan er in ieder geval twee dingen op het programma. Hierbij de hints:
1. In deze woestijn hebben Bassie en Adriaan een eitje op hun motorkap gebakken.
2. In dit bos hebben Bassie en Adriaan generaal Sherman geknuffeld.

En je weet: Altijd blijven lachen!

Groetjes,

TenD



Wist je dat:

Je pas echt weet dat je als een beest rijdt…
Als je net zoals D de motor van de auto laat afslaan…
Terwijl je in een automaat rijdt.

Wanneer je online boekt voor een overnachting het goedkoper is dan bij de receptie…
Dat niet geldt als je T bij je hebt…
Hij de verkeerde dagen boekte…
En TenD plotseling het weekendtarief kon betalen…
Terwijl het dinsdag was.

TenD in Las Vegas bij het hotel ‘Ceasar Palace’zijn gaan kijken waar de film ‘The Hangover’ was opgenomen…
Ze de volgende dag dachten op de foto te gaan met de acteurs van ‘The Hangover’…
Het acteurs bleken te zijn die de acteurs van ‘The Hangover’ nadeden…
Ja, daar kregen TenD een hangover van.

TenD in een bar in Las Vegas twee bier bestelden…
Heerlijk Helder Heineken uiteraard…
Ze de logistiek van Heineken willen prijzen, omdat het overal te koop is…
Ze alleen niet snappen waarom dit dan meteen zestien (16!) Dollar moet kosten.

TenD overal gevraagd wordt waar ze vandaan komen…
Ze dan altijd ‘Holland’ zeggen…
En daar dan steevast op geantwoord wordt: ‘Ooh, uit Polen’.

TenD in Flagstaff een hele merkwaardige nacht beleeft heeft…
Midden in de nacht werden ze namelijk wakker, omdat ze dachten dat er een aardbeving was…
Ze hoorden namelijk constant gebonk tegen de muur, en snapten niet wat dat kon veroorzaken…
Totdat er plotseling een vrouwenstem begon te kreunen…
Voor 10 minuten lang…
En toen de man kreunde…
Was het voorbij.

Over naaien gesproken…
TenD in een motel in Las Vegas voor 3 nachten $70,- Dollar betaalden…
Ze een week later terugkwamen en het ineens $105,- Dollar koste…
Voor één nacht.

T speciaal de Lonely Planet Guide van Californië had gekocht…
Hij dacht dat alle route kaarten er wel in zouden staan…
TenD helaas nu al meer dan een week door Nevada, Arizona en Utah aan het rijden zijn..

D volgens T hallucinerende middelen gebruikt…
D zag namelijk eerst een muis voor een eekhoorn aan…
En toen hij tegen de zon in keek naar een berg…
Dacht hij dat het een atoombom was die ontplofte…
Tuurlijk jongen, en de paus is Katholiek.

D helemaal los ging in dat cactus park…
Niet alleen door die enorme cactussen…
Maar vooral vanwege het parcours dat we met de auto aflegden…
Het leek volgens hem op het Desert Hills level uit Mario Kart.
Gelukkig lag er bij TenD geen drijfzand op de weg.

TenD op 31 oktober (Halloween) op zoek ging naar het huis van Janneke, Kees en Jip…
T bij een huis aanbelde wat helemaal versierd was voor Halloween…
Hij niet de normale bel hoorde, maar een akelige heksenlach en andere griezelige geluiden…
T nog nooit zo hard terug naar de auto is gerend.

TenD bij Janneke, Kees en Jip ook een wasje gingen draaien…
T alleen vergeten was om zijn riem uit zijn broek te halen…
En het ’s nachts klonk alsof de wasmachine hierdoor zou exploderen.

TenD in het Chiricahua National Park ‘verdwaald’ waren…
Ze toen door de struiken de weg probeerden te bereiken…
Waardoor T een lange wond op zijn been heeft opgelopen…
Pfff, wat een waardeloze padvinder.

Er op het bedrijf van Kees 1000 mensen werken…
Maar dat er niet genoeg mensen in de omgeving wonen die die arbeid kunnen leveren…
Er daarom 200 gevangenen helpen om de tomaten te plukken…
Ja, dat is weer eens wat anders dan Polen inhuren.

TenD zonder het te weten een tijdszone zijn gepasseerd…
Albert Einstein zei het al: ‘’Tijd is relatief’’…
Maar het getuigd wel van knulligheid...
Als je er pas na 3 dagen achterkomt dat het overal een uur later is.

Amerikanen echt alles vanuit hun auto willen doen…
TenD de McDrive natuurlijk wel kennen…
Maar ze nog nooit gehoord hadden van de ‘pin-drive’?
Je daar dus geld kunt pinnen, terwijl je in de auto zit.
Over ultieme luiheid gesproken…

TenD probeert de laatste tijd wat gezonder te eten…
Daarom eten ze steeds vaker taco’s bij de Mexicaan…
Maar wat nu iedere keer die bruine drab is die de kok ernaast flikkert…
Daar worden TenD echt niet gezonder van.